Alle inzendingen van I.Broeckx

Terugkerend van de bibliotheek trof ik in lijn zeven een jongeman die een zwarte, kleine hond met rafelige vacht en met kleine witte vlekjes op de poten knuffelde en tegen zich aan klemde en die zijn hoofd begroef in de warrige vacht van het dier. "Het is een schat" merkte ik op en ik vroeg...

Het interieur van Café-Restaurant "Boerke Mutsaers" kan men met recht bewonderen. Na de verbouwing is een sfeervolle ambiance tot stand gekomen. Ik was er met een "jaargenoot"; we delen hetzelfde geboortejaar en maakten in onze afzonderlijke omstandigheden de woelingen van de laatste halve...

Eind oktober. De vuurbal van de zon hangt achter het geboomte. De hemel neemt wisselende tinten aan en het geboomte verkleurt; aarzelend wordt het geel en bruin zoals de grijsheid in mijn haar treedt zoals een ontdekkingsreiziger voorzichtig voet aan land zet op een nog onbetreden continent.....

De cirkel van haar huwelijk is gesloten en ondoordringbaar; mevrouw heeft het voortdurend over "munne man". Als echte Tilburgse aanschouwde zij haar geboortestad en de binnenstad al sinds lange jaren niet meer maar ze verbaast zich over de verbouwingen en veranderingen waarover anderen...

Lang had ik in de rondte gedrenteld, steeds weer een voordeur naderend die hardnekkig voor me gesloten bleef. Dit speelde zich af in het warmste seizoen en de hitte drukte loodzwaar op de wereld en op mijn lichaam. Daarbinnen vond klaarblijkelijk een buitenissige therapeutische sessie plaats en...

Eens, in dat verre, haast vergeten jaar, had de dokter ons bezocht in mijn ouderlijk huis. De trouwe huisarts, die zes jaar daarvoor geassisteerd had bij de bevalling en mij mede ter wereld had gebracht, had mijn hand bij die gelegenheid vastgenomen; een vreemd en wonderlijk gevoel! Mijn longen...

Het valt nauwelijks te ontkennen dat Kapsalon "PureLou" gesitueerd is aan de Schouwburgring. In een ruimte die men als een zaal zou kunnen kenschetsen, staan hier de zwarte leren fauteuils voor de spiegels die een hele wand beslaan. In de tuin achter het pand ligt een grijs stenen Boeddhabeeld...

Hij had zijn pet afgelegd op het bureau van de arts, de arts die hij zozeer vereerde wegens zijn naïeve en zozeer onterechte verheerlijking van de medische wetenschappen waarin hij zozeer teleurgesteld zou worden. Ze zouden hem pijnigen met een pijn, die ik hem allerminst gunde, toen ze met het...

Het is welhaast vanzelfsprekend dat in Tilburg voor de studenten in de omgeving van de campus heel wat tot stand is gekomen dat voorziet in hun behoeften. Grote witte letters geven aan dat zich ergens achter de solide stenen vesting van de muren de sportzaal bevindt waar ik veertig jaar geleden...

Het was in die tijd dat ons gezinnetje de bovenverdieping bewoonde waar de zwarte, ronde haard een centrale plaats innam en het bankstel met de goudkleurige bekleding domineerde en de radio op een tegen de wand geschoven tafel het chanson "Que sera" van Doris Day liet horen. Raadselachtig...

Door een onheilspellende kou en duisternis was ik naar het nabijlegen ziekenhuis gestrompeld. Een donkerrode vloeistof, ongetwijfeld niets minder als mijn eigen bloed was eerder aan mijn lippen en mond ontsnapt.... De blauwe aderen liggen als dikke koorden op mijn tengere handen; een teken van...

Een bleek, bescheiden licht schemert en schijnt tot diep in de nacht door de beide glazen deuren die een kennelijke maar onwerkelijke verbinding tussen ons vormen. Mijn onbekende en vergaand onbereikbare buurvrouw is blijkbaar bezig met haar studie van het strafrecht, die een tijdvak van acht...

De regen regent zachtjes en gestaag en haar rustige en rustgevende ritme tegen mijn ramen leidt me door de nacht. In het glanzende zwarte asfalt van de snelweg naast mijn woning weerspiegelen de rode, groene en oranje stoplichten en in de verte is de brede felrode band van neon van het tankstation...

....en in de verte, aan de horizon, aan de einder van het landschap, geflankeerd door de bebouwing en overwelfd door de lichtblauwe hemel, zag ik de bussen van "Arriva", zo vaak het decor van mijn wanhoop en vertwijfeling in het verleden, af en aan rijden. En vanuit mijn hooggelegen ziekenkamer...

Opnieuw ging ik vandaag mijn trage gang naar het ziekenhuis, allerminst mismoedig gestemd in een laat seizoen over het bochtige pad langs onze woningen in de richting van het nabijgelegen ziekenhuis. De blaadjes warrelen al omlaag van de bomen en ik vind het wonderlijk en zo komisch dat een klein...

In een mistig, vochtig seizoen, toen een late herfst de wereld verraste en toen de bomen beantwoordden aan de opdracht van de Natuur, aan de cadans en het ritme, hen door een Onbekende ingegeven, zag ik haar weer. Ik wachtte al geruime tijd op het terras onder de zwarte luifel waaraan regendruppels...

Op de grasgroene "uitlaatstrook" vóór mijn woning zie ik ze voorbijkomen met hun trotse bazen en bazinnetjes: de trouwe honden, zelfs symbolen van de zozeer wenselijke menselijke trouw, met de flamboyante, elegante en vrolijk wapperende staarten. En ook zag ik aan de overkant van de snelweg...

In oktober schemert en schittert het gouden licht van een nieuwe herfst door het gebladerte. Ik ben vandaag op weg gegaan naar de Noord Besterdstraat, vlak bij het gelijknamige Besterdplein gesitueerd, waar ik in het atelier van Inge hartelijk ontvangen werd. Het atelier, gevuld met de vele...

Een Regiotaxi spoedt zich voort door de Tilburgse straten. Mijn medepassagier is een echte Tilburger. Met het als een diamant zo scherp geslepen verstand c.q. het boerenverstand c.q. het meedogenloze en alomtegenwoordige eigenbelang en het kritische vermogen van de gemiddelde Nederlander...

Vannacht zag ik je in mijn droom, vadertje! Ik wist dat je terug zou keren van gene zijde, dat we weer samen zouden zijn. Je was altijd vredelievend, vadertje, je beschermde me, alles heb je me willen geven, nooit heb je me geslagen. Op je saaie kantoor werkte je dag aan dag gedurende...

Ik had nooit veel gesprekken gevoerd met de oude dame aan wie ik "toegewezen" was. Stilzwijgend en als vanzelfsprekend waren onze verstandhouding en wederzijdse sympathie tot stand gekomen en deze hadden drie jaar standgehouden tot het einde onverwacht was gekomen. Ze schonk me eens haar...

Het was een kaal, klinisch en leeg lokaal waarin ik was gearriveerd in de vroege morgen maar wel moet gezegd worden dat fraaie, bordeauxrode designlampen neerhingen vanaf het plafond boven een langwerpige, massieve houten tafel. De taxi had mij hier gebracht en de chauffeur had mij nog sterkte...

De fotograaf moet gemerkt hebben hoe verlegen ik was. Het jeugdportret siert nog altijd mijn kamer. Ik was zes jaar oud. Met mijn nichtje Guusje was ik gaan spelen in de Jan Truijenlaan. Daar was plotseling die man in het struikgewas die dat vreemde, merkwaardige, angstaanjagende tussen zijn benen...

Aan onze Rueckertbaan, die zich uitstrekt langs de tuinen en grasvlakten die zijn gesitueerd rond de massieve, witte, stenen gestalte van ons grote Twee Steden Ziekenhuis, bevinden zich momenteel als een soort verkapte kunstwerken in een onwerkelijke tentoonstelling of als een soort mergpijpen in...

Ze zong het lied vaak met luide, galmende stem: "Catch a falling star and put it in your pocket, save it for a rainy day". De song moet haar bemoedigd hebben en hoopvol gestemd hebben bij haar diepe verdriet om de ongelukkige zoon, alsof de hoop, het kostbaarste en meest waardevolle...

De foto stamt uit 1963 Op een bank ligt het jongetje dat het zoontje is en het broertje uitgestrekt en met een boek in zijn handen, getiteld: "De hemel is van jou". De hemel werd het jongetje nooit geschonken, integendeel. Hevige onrust leefde in het kind dat zijn leven zou doorbrengen in...

In het helle, schelle, onbarmhartige en ijzingwekkende witte licht dat reflecteert in de spiegel van de kapsalon vallen me lijnen op in mijn verouderde gezicht die ik voorheen nog niet had waargenomen. Zijn het de sporen, de beddingen, uitgesleten door mijn tranen die als riviertjes over mijn...

In die tijd scheidden dunne, wankele wanden onze arbeiderswoningen en mijn moeder wist dat haar hulp werd ingeroepen als mevrouw B. met een voorwerp op de muur klopte. Mevrouw B. was onze trouwe buurvrouw die twee merkwaardige, hoogst excentrieke heren huisvestte; haar zoon en haar commensaal....

Vandaag de dag bevolken studenten de zalen en kamers van wat eens, nog maar kort geleden, het trotse Café-Restaurant "De Postelse Hoeve" was. In haar zalen vierden vertwijfelde vrijgezellen eens hun eenzaamheid. De vriendelijke obers waren als amateur-psychiaters. Zij wisten om te gaan met hun...

Ik kan me voorstellen dat vele vrijgezellen de flatjes in de Nassaustraat bevolken en hij was ongetwijfeld een van hen. Vroeger signaleerde ik hem vaak. Hij droeg koddige, oubollige hoedjes en maakte reisjes naar Antwerpen en Brussel en keerde daarvan terug met CD's van Ella Fitzgerald die hij me...