Alle inzendingen van Katty

In elkaar gedoken, gehurkt, elke spier van haar lichaam gespannen, tuurt ze in de verte en gaat met haar scherpe ogen de horizon af. Haar lichaam is amper bedekt met een lendendoek en glimt in de zon. Daardoor kan men zien wanneer ze één enkele trage beweging maakt om haar houding te...

Hoe verlichtend het soms voelt van weer een stukje achter te laten..... In de broze vergeelde bladzijden van het oude versleten dagboek, vervagen de aaneengeregen letters tot nog slechts schimmig verleden. Als trosjes spelende beelden worden ze verdrongen door het nieuwe heden en verdwijnen ze...

Vlekjes zonlicht knipogen door het dikke bladerdek, glinsteringen spelen in een heldere waterplas. Tranen verdampen, een glimlach tekent zich op haar verhard gelaat. Geluidloosheid van stil boomgeruis doet haar wegzinken naar een verloren bodemloos moment waarin een waterdruppel open spat en...

Tokkelend druppelen muzieknoten binnen in duizend en één gedachten. Ze vormen de beelden van woordeloze zinnen, de voeling van onuitgesproken emoties die wachten. Ik wandel mee op de notenbalk van spelende akkoorden van hoog naar laag, van staccato naar andante. Ze dansen met mijn hart om zo...

Naar een plekje van stilte, bewandel ik het kronkelende pad van zand en grint, terwijl gevoel in emoties als seizoenen in beelden voorbij glijden en koude en warmte mijn lijf doorstromen. Kleine gebroken takjes, door vroege vrieskou, raken mij en vertellen hoe gevoel in leven kan...

Een natuurplekje (Badefols sur Dordogne),een oord van heerlijk zweemzoete stilte en in mijlen-omstreken geen mens te zien. Tijdens een 2 ingelaste stilte-dagen schreef ik deze beleving... De dageraad glijdt hier over de wouden en heuvels en kleurt de wakker wordende natuur-wereld van indigo naar...

Sommige gezichten zijn als archieven, boeken die je (bijna) niet kan lezen, begrijpen of doorgronden. Elke bladzijde heeft een verborgen verhaal...!

Mijn blik verzacht om de glans van d'avondzon en de bedenking dat je als kind leerde praten en je als ouderling opnieuw leert zwijgen, luisterend naar je eigen hartslag die over het leven vertelt en waarbij je denken in de fluisterende stilte blijft hangen. Speels laat je je even vangen in de...

Met een soort van weemoed voel ik het natte zand onder mijn voeten wegslippen. Zandkorrels glijden en glippen tussen mijn tenen. Mijn voetzolen zakken dieper weg , terwijl het zeewater klotsend in kleine golfjes, op en af in schuimende kopjes mijn benen omcirkelen. Een stukje van mijn...

Kale takken tikken in de wind tegen elkaar als klapperende botten. Kristallijnen korrels dwarrelen omlaag en kussen de bevrozen mossen. De vlijmscherpe winterwind bespeelt verkleurde herfstbladeren als muzieknoten. Hun breekbare melodie vormt de ijskoude wintervoorbode. In de ijle heldere...

In emotionele naaktheid ontmantelt zich de schijnwereld van illusionaire verborgen waarheden.

Jouw hand lag in de achterkant van mijn nek. Haar warmte is nog voelbaar aan de onderkant van mijn schedelhuid. Jouw vingers zochten een weg door mijn haren, alsof ze op zoek waren naar de gedachten die door mijn hoofd dwaalden . Misschien weet je het nog niet, maar toen je mijn hand aanraakte...

Ik heb mijn zolder vol weten afgestoft om te ontdekken dat er slechts lege omhulsels van illusies lagen opgestapeld.

Wanneer ik de wanhoop van de wereld in mij voel groeien omdat ik er mij luttele seconden werkelijk mee verbind, word ik bij het minste geluid in de nacht wakker en voel de angst voor wat ikzelf en mijn kinderen in deze chaos van het leven zouden kunnen vinden en meemaken. In mijn gedachten,...

De zon vond nog steeds het hoge blauwe laken. Ik lachte toen ze me een warme zoen gaf. Zomaar, ergens tussen neus en lip. Beetje flirterig voelde het. Ook het strand werd gezoend. Een kleine windvlaag blies tussen schip en wal een korte fluittoon en magisch werd het toen schrompelend geel en...

De tijd maakt zich zichtbaarder wanneer men ouder wordt, en de jaren doen met een mens wat geen pen kan verwoorden of verklaren. Het is de tijd die het lichaam betast, die diepe groeven maakt op het gelaat en ons wegrukt uit dit leven. Het is dezelfde tijd die mij hielp om jou te beschrijven in...

Ik voel mij geborgen in de kom van het malse bekken dat mij omringt als vloeiend duinzand in water. Water als oneindige wisseling in zachte eb en vloed van de zee. Ik wentel mij in jouw schoot en proef helend leven in verbondenheid. Het is de bron, oase van schroom, mysterie, bevangenheid en...

Vanmorgen had ik dat gevoel aan de zee ... Het schelpenstrand, het water dat zijn weemoed achter laat, dood uitspuwt in verloren opeengestapelde, lege, gekleurde schelpen ... maar in zijn voortdurende veranderlijke beweging van eb en vloed zijn levendige zichzelf blijft, geworteld in zijn vloeibare...

Dwaalblikkend zoekt de ochtendglans haar weg door de nacht terwijl de morgen weemoedig zucht. Op zoek naar hogere en zachtere sferen ligt het veld erbij in wit vertakte mistlagen, waarbij dauwreflectie grasgroen gaat ombuigen tot herfstkleuren. Verliefd kust de zon de rondingen van haar grote...

Heb net de auto op de oprit geparkeerd (inkopen gedaan), dat de regen in grote pletsende druppels naar beneden duikt. Ik heb geen zin om uit te stappen. Het voelt even goed in deze kleine ruimte ... en ik luister en luister. Ook de regen heeft zoveel geluiden, kent zijn eigen ritmes van traag,...

Midden in een levensstorm ben je Zelf de bedding van het kolkende water!

Terwijl de stilte in de wakker wordende dag hoorbaar hangt en tijd overbrugt, kan leegte de bron van gedachten zijn. Het zoet geurende gras in de vochtige dauw voelde strelend fris aan mijn voeten. De damp van mijn adem zweefde lui in de stille, tintelende lucht. Ontluikend besef dat de wortels van...

"Blijf gewoon, nu maar even gewoon heel stil staan" fluisterde ze aarzelend, net alsof ze in een trance was. Het leek als dat het heldere buitenlicht zachter werd en ons omhulde met een warme oranje avondgloed. Het gras aan de oever rook geuriger dan daarvoor en de lucht voelde warmer aan....

Het zachte volle holle van jouw beweeglijkheid, gelegen in mijn schoot , brengt een ongelooflijk gamma van trillingen en een wervelende ontspanning te weeg. Het helende werk van de voor het oog onzichtbare scheur, van de nauwelijks merkbare craquleuze tot bijna wagenwijde kloof, ga je in het...

Je kust mij mijn zwijgzaamheid in en rukt mij uit de greep des Tijds waar gedachten afwezig zijn en tijdloosheid wiegend als een dwarrelend blad aan onzichtbare koorden blijft hangen boven het aardoppervlak.

Wanneer jouw schaterende klater-lach weergalmt in de lucht is het jouw eigen echo die jouw levensvreugde bezingt.

Ik crash op de kortsluiting tussen de vele lijnen, die verstrengeld liggen rond de omhelzing van het non-verbale, waarbij de naaktheid van het lichaam, in maanlicht, op het rimpelend vijveroppervlak weerkaatst en zilverig doorschijnend wordt. "Je me sens nue comme un verre vide...!"

In de diepe roerloze stilte van het bestaande "Zelf" is er niets of niemand nodig. Slechts het "ego" kan zich verliezen in zijn "echo". Het "ZELF" heeft geen weer-galm nodig.... HET IS...! Binnen in de stilte van deze rijkdom, laat ik mij deinen op het dragende leven !

Nog even en de akkers kijken weer heimweëend uit naar de klaprozen. Maisvelden rijken als grote deinende zeeën naar de hemel , hun gouden rijpen zwangere trossen roepen om geoogst te worden. Het kleine beekje vervolgt onverstoorbaar en kronkelend zijn weg. Het kabbelt rustig de herfst door de...

De bomen verliezen hun felgekleurde jassen en staan in hun kwetsbare naaktheid. Herfstbladeren vormen nog slechts een dik tapijt van confetti over moeder aarde. Dampen dansen; een voortjagende deken van dikke wolken blaast een verloren zomer voorbij. Langzaam valt de sluier rond het nevelland...