Alle inzendingen van jorrit

Zijn haar is dun, vettig en te lang. Te vaak strijkt hij het met zijn handen uit zijn ogen, het dringende en dwingende gebod dat niet te doen negerend. Zijn huid is bruinverbrand, van het wereldwijde gebod binnen te blijven heeft hij helemaal niet gehoord. Of erger: hij heeft er schijt...

Het kost me twee uur zeuren en jammeren. Maar dan heb ik hem. De mooiste kamer van het zogenaamd volgeboekte hotel. Zonder enorme airco op het balkon, zonder het lawaai van de bar en het restaurant. Ik hoor alleen nog de zee die geen vijftig meter verder kalm het strand op- en afrolt. En de...

Hij is mooi de lul, vindt hij zelf. Stef, de oudste zoon van Cornelis, gaat scheiden. Naar, maar waar. Ik zie me nog wegrijden bij Mischa. Elke week een weekendtasje vol, totdat, nou ja totdat er niets meer mee te nemen viel wat van mij was. Mischa de bescheiden bankrekening en de spullen, ik de...

Crisis. Als ik terugkom van mijn vakantie hoog boven de bewoonde wereld moet ik het lezen. Het gaat niet goed met mijn geliefd België. Ze hebben weer eens ruzie. Ze vechten elkaar de tent uit. Deze keer lijkt het menens. Yves, de glansrijke, bejubelde winnaar van de verkiezingen zit als een dof...

Ze zijn druk met behangen. Het valt ze knap tegen. De facelift van de slaapkamer waarin Cornelis en Charlotte na dertig jaar achterstallig onderhoud eindelijk in hebben toegestemd is geen sinecure. Twee zoons en een dochter hebben ze samen. En dan is er nog Woemi, de dochter van Charlotte....

‘Heb je het al gehoord?’ Ja, ik heb het al gehoord. Ik mis wel eens wat, laat ik de wereld even voor wat ie is, ontbijt met de vogels en de zon hier op de camping. Maar niet alles ontgaat me. Er is een jongen doodgeslagen. Zestien. Even oud als Erwin, haar jongen. Woemi is ontzet. Vaak heeft...

Cornelis is dood. Een ouwe kerel waaraan we moesten sjorren en trekken om er nog een beetje beweging in te krijgen. Eigenlijk meer last dan lust. Geestelijk begon ie ook al flink achteruit te boeren. Hij kon alleen nog maar piepen dat ie naar bed wilde, niet eten wilde, dood wilde. Een haast...

Ik ben moe. En als ik moe ben is het voor Woemi nog erger. Maar het moet gezegd, ze heeft zich geweerd als een tijger. Zoals toen we voor het laatst weer stijl omhoog moesten. Ze kankert en godvert, klaagt: ‘Het is niet eerlijk', en begint langzaam maar stug klimmend aan de grote finale van een...

Anneke laat haar vakantiefoto's zien. Dat gaat natuurlijk digitaal. Ze heeft haar fototoestel aangesloten aan mijn tv, waarna we 378 kiekjes te zien krijgen. Voor een selectie is nog geen tijd. Die tijd zal wel nooit komen. Over een paar jaar wordt het gissen naar wat en wanneer. Zijn de foto's...

‘Je krijgt toch geen buikje hè?’ Nou ja, ja, nee. Een slecht werkende alvleesklier heeft me altijd behoed voor het ergste. In de ogen van Woemi dan. En van de jongens. De dokter heeft de pillen opgehoogd. Ik slik nu de dikke. Als het bij die kleintjes was gebleven had ik er nu 12 per...

Charlotte zwijgt. ‘Hans?’ heeft ze gevraagd, maar haar dochter heeft haar geen antwoord gegeven. Een vraag teveel, een domme vraag eigenlijk. Ze heeft allang begrepen dat Hans het niet is, dat Hans het niet zijn kan. Te keurig, te netjes, te welopgevoed, teveel de ideale schoonzoon. Te weinig...

We lopen door Rome. Woemi vertelt. Eigenlijk heeft ze het er nooit over. Haar abortus. Het is geweest, over en klaar. Een jeugdzonde, een faux pas. Het was een vriendelijke dokter, dat weet ze nog. Een beetje gehaast misschien, zakelijk ook wel, maar geen verwijtende blikken, geen preek of boze...

De caravan staat. Ik ben vroeg, zeker twee weken vroeger dan toen, met Woemi. Het was ook een prachtige dag ervoor. De meegenomen korte broek kon meteen aan. Zelfs nu nog is het opvallend zacht. De wind is gaan liggen, er is volle maan. Een bonte specht en een roodborst al met het blote oog...

‘Wandelen? Met dit weer?’ Woemi kijkt me ongelovig aan. Nou kent ze me wel een beetje zo langzamerhand, maar toch, er zijn grenzen. De regen slaat hard tegen de ramen. Een fietser ploetert moeizaam tegen de wind in.Het is broeikaswinterweer op z’n best. Daarom is wandelen nu beter. Maar niet...

Charlotte leest voor. Niet uit de bijbel, dat is voor Cornelis, aan tafel, zo wil de traditie. Charlotte leest later, als ze de tafel is afgeruimd, als er koffie is voor de meesten, en voor de enkele gelukkige die niet hoeft te rijden nog een laatste glas. Het is als altijd een wat kinderlijk...

Hij is toevallig zwart. Mijn eigen persoonlijke code zwart, mijn straatverkoper, mijn onheilsprofeet die me altijd vriendelijk groet met zijn sardonische glimlach, die me nu al bijna twee jaar achtervolgt met zijn onheilsboodschappen, die als een van de weinige mensen doorheeft dat ik te veel...

Ik ben mijn computer aan het opruimen. Foto’s, muziek, e-mails, het ding is overvol, en traag. Ik worstel me door jaargangen Woemi. Jaren van verliefd zijn. Ik woonde nog bij Mischa, maar zat bijna elke avond boven. Vanuit mijn kamer had ik een prachtig uitzicht over de wei, zag de snelweg en het...

Het gesprek met Cornelis verloopt moeizaam. Ik kan het niet laten om hem te plagen. Cornelis houdt daar niet van. Het is een man die graag serieus genomen wil worden. Een belangrijk man, ooit, vroeger. Humor heeft hij zeker, maar zelfspot nee, dat kent hij niet. ´Ik ga opruimen´ beweert hij met...

De zon gaat onder. Al vroeg, in deze tijd van het jaar. De man van de Keukenprins staat voor de deur van zijn winkel en kijkt. Smits heet hij. Adriaan Smits, Arie voor vrienden en bekenden. Normaalgesproken heeft hij geen tijd om naar de zon te kijken. Maar nu, in deze tijden van crisis. Ach,...

Ik ben al een tijdje niet meer geweest. Woemi begrijpt er niets van. 'Je zou zeggen dat je nu tijd genoeg hebt om haar te bezoeken'. Haar, dat is Charlotte, de inmiddels zwaar demente moeder van mijn eerste Woemi. Lang geleden, een mensenleven lang geleden. Wat moet ik haar zeggen? Dat ik bij...

Ergens houdt het op. Ik vind op zijn kamer een fotoboek dat Cornelis aan het maken was voor een van zijn kroost. Jaarboeken noemde hij ze, volgeplakt met alle kiekjes van verjaardagen en partijen waarbij hij ook bij was. Etende en drinkende mensen, slechte, onduidelijke foto’s vaak, met halve...

De Grote Stad. Dit moet het zijn. Hier moet het dan gebeuren. Vanaf nu zal alles anders gaan. Eindelijk vrij. Eindelijk niet langer dat ‘je moet erom denken dat’, dat ‘is je achterlicht alweer stuk?’ Dat verstikkende: ‘ben je nu al klaar met je huiswerk? Vrij, vrij, vrij. Natuurlijk,...

We krijgen betaald parkeren. Voor personeel wel te verstaan, elke bezoeker betaalt al een leuke eigen bijdrage om zijn auto kwijt te kunnen. Dat is gewoon vinden we. Als je met de bus of de taxi komt moet je ook betalen. En bakstenen kosten geld. Ons terrein is laatst met zo'n dertig plaatsen...

Cornelis is nu een half jaar dood. In harmonie begraven, iedereen verdrietig, mooie woorden van zijn zoons, mooie kist vol lieve woordjes en tekeningen van de kleinkinderen. Charlotte geniet van alle aandacht en belangstelling, een kleine vierhonderd op een begrafenis van een kerel van 84, dat is...

'Niet piekeren' zegt het meisje tegen me. Meestal is er niks aan de hand. Ik heb gewoon een chagrijnig smoel van mezelf, zeker als ik alleen ben. En op de foto, dan is het het ergst. Ik heb er wel een beetje m'n handelsmerk van gemaakt, en die zeldzame foto waar ik lachend opsta verdwijnt al...

Van PloegZendow zijn ze er. Een bus, misschien wel twee hebben ze uitgebraakt. Er zitten een paar flinke talentjes tussen. Met hun kattenruggen diepgebogen maken ze de binnenbaan onveilig. En de rest blokkeert de ruimte ernaast. Je kan geen fatsoenlijk baantje rijden. Want die uit Alphen aan de...

Vanmorgen heb ik Woemi maar eens geholpen met het huishouden. Leuk is anders. Vindt ook Woemi, en dat is te merken. De stofzuiger maakt overuren. Toen ik haar leerde kennen was ze er trots op nog nooit in haar leven een stofzuigerzak gewisseld te hebben. Dat deed hij, net als het koken, de was en...

De Rudolfs hadden haar uitgezocht, als een kitten uit de kattenmand. Anna had er tenslotte tien, tien monden om te voeden, dat viel niet mee zo vlak na de oorlog. Pa dood in de oorlog, aan ontberingen overleden in de gevangenis van de Gestapo. De Rudolfs hadden er niet een meer. Die ene zoon, zo...

De vrolijkheid van de eerste dagen is verdwenen. Mijn arme Woemi. Ze leek zo blij, zo gelukkig. Weer aan het werk. Nooit geweten, nooit gedacht dat dat voor haar zo belangrijk kon zijn. Zoals ze erover sprak.' De zee van menselijk wrakhout' noemde ze haar patiënten, nu weer bewoners in...

'We waren gezworen kameraden' Charlotte vertelt. En, naarmate ze verder in het verleden afdaalt, steeds gedetailleerder, steeds coherenter, steeds enthousiaster en levendiger ook. Alsof het gisteren allemaal gebeurd is. En niet zeventig jaar geleden. Toen. Voor de oorlog. In het grote huis van...