juni 2020

“Ergens in de buurt van het Amsterdamse Vondelpark staat een grote, witte villa met grijze torentjes. In die riante villa is een grote werkkamer waar verstandelijk gehandicapten, van een moderne, flexibele kunststof, onder leiding van een feministe, een namaak mammoet aan het maken zijn. Zij doen dit om de geschiedenis te herhalen. Er is een oproep gedaan om ook psychiatrische cliënten mee te laten werken aan dit proces. Je weet dit omdat je weer een therapie ondergaat.“
Het begin van een oud verhaal van Alfons Bortano kwam Bjarne tegen tussen de papieren die rijp voor de prullenbak waren. Het computerarchief van Bjarne kreeg serieus vorm.

In de maand juni van het jaar 2020 namen de pijnklachten in het linkerbeen van Bjarne langzaam af. Maar hij had nog een lange weg te gaan voordat hij weer in orde was. Het contact met de psychologe bleef oppervlakkig. Veel verder dan betutteling en formaliteiten herhalen kwam het niet. Het begon Bjarne steeds vaker op zijn zenuwen te werken. Hij kreeg weer neurotische klachten, zoals zinnen herhalen en blijven nadenken over zinloze zaken.

Naast het christelijke Gedichtenfreaks was er nog een ander letterdorp waar Bjarne graag in zijn nobele vrije tijd verbleef. Er was een groot verloop van leden en er gingen regelmatig leden dood omdat het een letterdorp met veel bejaarde mensen was. Bjarne voelde zich er steeds meer een buitenbeentje. Een vaste groep schrijvers had er de overhand en was er dominant aanwezig.
Wanneer je niet goed in de groep paste, werd je al snel overgeslagen of sloeg het aandacht geven om in persoonlijke bemoeizucht. Er waren al meer leden om die reden vertrokken. Het waren mensen die graag in opdracht schreven of die over hun eigen leven schreven. Het was vaak interessant geweest, maar op een gegeven moment hoefde Bjarne niet meer te weten wat zijn letterdorps-collegae tijdens de feestdagen uitspookten of naar welk land ze op vakantie gingen. Het werd gezapig, dat wekte aversie bij Bjarne op. Zijn karakter paste niet goed bij groepsgedrag. Het werd een soort van papegaaienland, met een luchtruim dat te klein was om te kunnen vliegen.

In zijn persoonlijke wanhoop moest Bjarne toch blijven schrijven. Het was heilzaam voor een zieke geest hadden de schrijfgeleerden immers ooit geschreven. Hij bleef stug insturen maar haalde tegelijkertijd ook een boel persoonlijke onzin en gebakken lucht weg van de site.

Bjarne Gosse was argeloos, hij wist niet dat hij in de gaten werd gehouden door de heetgebakerde dorpshoofden. Hij wist niet dat zijn laatste dagen waren geteld en dat hij binnenkort niet meer welkom zou zijn in het bejaarde letterdorp. De flamboyante rioolratten hadden cocaïnesporen in zijn literaire urine gevonden, zo vertelden ze ten onrechte. Ze roken massaal zijn schrijversbloed, terwijl hij serieus verder schreef. Hij bleef over de liefdesaffaires schrijven en over vriendschap tot aan de dood.

Om solidariteit voor zijn benarde situatie hoefde hij niet meer te vragen. Na de dood van zijn lievelingsdier Kylian en de opkomst van de pandemie was zijn leven in rap tempo bergafwaarts gegaan. Hij was nu afhankelijk van hulpverleners, die in het geheel niet wisten wat zijn menselijk zijn werkelijk inhield.

Truus van het Leger des Heils, een casemanager met wie hij niet goed op kon schieten, een psychologe die alleen maar oppervlakkige blabla in huis had. Een praktijkwerker, die de enige was die van gelijkwaardigheid uitging. Het waren de mensen waarmee hij zijn op dat moment moeizame leven doorbracht.

Alle dromen over de toekomst waren verdwenen, de nachtmerries uit het verleden hadden vrij spel.

internet letterdorp juni 2020

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 75