Alle inzendingen van I.Broeckx

Mevrouw was wel degelijk dement hoewel eerder vertoon van intelligentie en van taalvaardigheid daar het tegendeel van schenen aan te tonen en te bewijzen. Kort geleden citeerde zij nog uit Shakespeare; "Rough winds may shake the darling buds of may"; heel toepasselijk, want in deze late meimaand...

Mijn ramen zijn als met een bombardement van vuurwerk bestookt in de nieuwjaarsnacht en ik vreesde dat ze zouden bezwijken onder het geweld. Meer en buitensporig geweld had het land overspoeld. In rood, in groen en in vele kleuren vonkte het licht tegen de achtergrond van de indigoblauwe...

We waren gearriveerd in Leerdam. Wapperende vlaggen begroetten ons. In de verte verhief zich de asgrijze koepel van een kerk. De Opstapbus had haar doel en bestemming bereikt. Ik was een der jongste senioren in het gezelschap. De verhalen kwamen los en werden op mij afgevuurd als ongeleide...

Er is een mooie, nieuwe vleugel aangebouwd aan ons Twee Steden Ziekenhuis. De ruimte is van binnen als een "tempel van de medische wetenschap" en vele slachtoffers en gedupeerden wachten hier op een consult met het chagrijn, de neerslachtigheid en de wanhoop die van mijlen ver af te lezen zijn...

We schreven 1959. Ik was zes jaar oud. Zo goed herinner ik me hoe in het kleine huisje werd geverfd en behangen; ik ruik de geur van stijfsel en verf nog altijd. We zouden er tien jaar blijven. In die tijd vond het leven op straat plaats; daar speelde ik met de buurtgenootjes; daar sloeg ik de...

De longziekte rukt op als een leger te velde....Haar oefenterrein is mijn lichaam. In het ziekenhuis vlakbij staat de indrukwekkende machine opgesteld waaraan ik "mijn laatste adem moet uitblazen" (u gelieve dit niet te letterlijk te nemen!). De longarts staat aan mijn zijde. Meer of andere...

We liepen zij aan zij, al die lange jaren; ik, de journaliste; hij, de fotograaf.... Hij was van de herenliefde en de deur van zijn kleine woning aan de Anselmusstraat stond altijd open voor mij. Zoals overal het geval is, werd er volop gekonkeld, geroddeld en gemalverseerd bij de kleine wijkkrant...

En zo herinner ik me de kamer; de kamer van mijn vroegste jaren; in het midden de tafel met het bonte, wollen, gedessineerde kleed (eens stond daarop een ranke, glazen vaas; de lange stelen van de bloemen werden voor mijn ogen vervormd door het glas). Er was het bankstel met goudkleurige bekleding...

Het licht dringt door de beide glazen deuren die onze woningen van elkaar scheiden; het bedriegelijke, onheuse licht dat mij tegelijkertijd afstoot en schijnt te verwelkomen. Anouk is zo dichtbij en zo veraf. De rechtenstudie houdt haar bezig. Onze vervreemding heerst over ons en onze...

Als altijd komen de bussen voorbij op de snelweg naast mijn huis; in fel-oranje letters is hun bestemming vermeld op hun buitenkant: "De Efteling/Den Bosch". Vandaag ga ik naar mijn oude tante; naar Engelen bij Den Bosch, naar Haar, die mij trouw bleef als weinig anderen, waar mijn overige,...

Aan mijn zijde liep zij in jonge jaren, toen de koorts van de liefde haar nog niet in zijn greep had. Haar jeugdportret toont de argeloosheid, onnozelheid en onschuld van een kind. Ze is mijn dierbare zus met wie ik eens een zolder deelde en die mij in vroeger tijd de Latijnse namen van de bomen en...

Binnenkort zal ik afscheid moeten nemen; afscheid van een kamer, van een slaapkamer, van een badkamer, van een w.c. en van een keuken. In het vreemde oord waar ik beland zal zijn zal het beeld mij voor ogen blijven zweven van wat ik achtergelaten heb en van wat mij dierbaar is geworden; mijn...

Geduld is een moeilijk verkrijgbaar "artikel" in de hedendaagse maatschappij waarin het wemelt van de artikelen, maar tevens van de burn outs, van ADHD en autisme, verschijnselen die een zelden vertoonde en ondanks alles toch wel merkwaardige bloei kennen.... Ik ontmoette twee echtparen in de...

De flats in de Nassaustraat in Tilburg stammen uit 1954 of 1955 en men rekent ze tot de oudste van de stad. Eén ervan mag ik al dertig jaar mijn woning noemen. Ze omhult me als een mantel van steen en ik beleefde er zomers en winters, voorjaar en najaar. Mijn woning kan niet concurreren met...

"Ik kom voor het notuleerwerk" had ik de leden van de Wijkraad verklaard. Toen de nacht over Tilburg was gevallen, was men samengekomen in het troosteloze lokaal van het Wijkcentrum. De voorzitter van de vergadering zou ratelend van start gaan en zijn verhaal doen en ik zou hem met de pen op de...

Locatie "Boshuis", onderdeel van Zorginstelling "De Wever", heeft haar naam mogelijk ontleend aan het weelderige bosgebied dat zich uitstrekt in haar omgeving en dat haar omringt. Vanuit haar restaurant, dat men met recht ook een "serre" kan noemen, kijken de verpleegkundigen, die tijdens hun...

In je zelfgemaakte, lichtbruine zijden pakje, in je ensemble, dat je op de naailes onder leiding van mevrouw V. vervaardigd had, hebben we je in je kist moeten leggen en we hebben je over moeten geven aan vuur en aan aarde. Ik herinner me de rouwkransen, door velen geschonken, rond je kist in...

Mijn oude vader, die kwetsbaar, gevoelig en naïef was zoals ik omdat ik zijn genen, zijn DNA draag in mijn cellen; mijn oude vader, die een "genie van het lijden" was en wiens portret ik koester, schreef eens, in vroeger dagen met bevende hand de kapitaalsvergelijking uit, zoals vaders doen die...

Het was een drukke bedoening bij Café-Restaurant "Anvers" aan de Oude Markt in Tilburg op een dag waarop de hitte zegevierde. Jonge meiden en jonge mannen, in het zwart gekleed, liepen bedrijvig af en aan, balancerend met het dienblad op de handen. De vriendin die ik hier zal ontmoeten, mijn...

We raakten in gesprek bij de bushalte van lijn vijf aan de Westermarkt. Ze droeg lang, donkerbruin glanzend haar tot over haar schouders, mogelijk geverfd en een lichtgroen zomers ensemble dat haar zeer flatteerde. Ik schatte haar zeker niet ouder dan vijfentwintig jaar. Vanzelfsprekend moest de...

Of het mijn hangende oogleden zijn die als kleine zonneschermen mijn ogen overhuiven, die mij tot oudere stempelen, is mij soms onduidelijk, en het is zeker niet om mijn verwelkte "charmes" dat zoveel auto's bij zebrapaden voor mij stoppen, maar mijn gedrag schijnt vaak een dusdanige indruk te...

We verpoosden op het terras achter het Woonzorgcentrum, gelardeerd met stalen, loodgrijs tuinmeubilair en de zon van augustus verwarmde en streelde onze fragiele lichamen. Een enkele wesp naderde de lichtpaarse, hoog opschietende bloemen die wellicht de naam "lavendel" dragen.... Mevrouw mijn...

Een nachtvlinder kwam mij onlangs bezoeken. Het "demonische" beestje dat niettemin geen kwaad in de zin had was als het ware uit een horrorfilm gestapt en het fladderde opgewekt onder het lamplicht. Ik zette de balkondeur open en liet de nu koele, nachtelijke lucht toe. Mijn bezoeker koos voor...

Ze droeg lang, wonderlijk mooi haar, haast tot haar middel en was in elk ander opzicht een schoonheid. We kwamen te praten op de bank vóór de Copyshop, in de winkelgalerij. De datingsite had zijn beloftes waargemaakt en ze woonden al sinds februari jongstleden samen. Hoewel ze geen...

In de lichtgroene lijkwade, waar zij zelf met een rand omheen gefestonneerd had, zou zij neergelaten worden in het vers gedolven graf op de natuurbegraafplaats. Sterke mannen zouden het drieëntachtigjarige lichaam neerlaten in de aarde nadat de liederen zouden zijn gezongen en de woorden van...

Aan het interieur kan een zekere huiselijkheid niet ontzegd worden, hoewel de verloedering is ingetreden. Aanvankelijk denk ik het nog te kunnen vergelijken met de "gezegende omstandigheden" waarin ik eens verkeerde; met de vriendenhuizen waarin ik welkom was en met de sfeer en de gunstige...

Mijn pijnlijke linkerbeen heb ik meegesleept tot aan de Veemarktstraat. Daar is het altijd gezellig in de Vincent Shop waar drie oudere, grijsharige dames het bewind voeren. Het is er een oase voor armoedzaaiers. Jong en oud snuffelt er rond en men betast de kleding aan de rekken vluchtig alsof men...

Een herinnering houdt mijn beste vriendin levend aan de man die mijn vader was en wiens genen krioelen in mijn bloed en aderen. En zo herleeft hij, leeft hij voort als had niet het graf zijn terugkeer en wederopstanding voor altijd onmogelijk gemaakt, verhinderd en verboden... In mijn...

De dood zou niet meer lang op zich doen wachten; deze werd verwacht. Ik was met een gigantisch boeket op pad gegaan naar de Anselmusstraat om de verdiensten te erkennen waarvoor hij niet gehonoreerd was en om de collega te zijn die hij gemist en zozeer verdiend had. Zwaar vermagerd maar toch...

Ik werd aanvankelijk wel degelijk opgenomen in de groep en ik volvoerde het notuleerwerk met enig enthousiasme. We kwamen samen in het Zorgcentrum en vanzelfsprekend voerden de personen die zichzelf het belangrijkst vonden het hoogste woord. Er stond een geringe vergoeding tegenover die mijn...