juli 2020
“Als je rookt voel je je namelijk prettig. Je ervaart positieve effecten van het roken. Daarom blijf je roken. Maar mensen die langere tijd roken ervaren op den duur ook negatieve effecten.“
Bjarne las de informatie op het internet nauwkeurig. Geld om tabak te kopen had hij niet meer en hij had geen zin om peukenraper te worden. Misschien was dit het juiste moment om te stoppen.
“Roken en psychische klachten komen dikwijls samen voor. Sommige rokers hebben te maken met somberheidsklachten, depressie of angst, waardoor je het idee krijgt je beter te gaan voelen. Rokers hebben het gevoel zich hierdoor beter te gaan voelen. In tegenstelling tot wat rokers soms denken, kan roken depressieve klachten juist verergeren. Stoppen met roken vermindert deze depressie, angst en stressklachten en geeft een verbeterde kwaliteit van leven, ook bij patiënten met psychische stoornissen. Het positieve effect van stoppen met roken is net zo sterk als dat van antidepressiva, soms zelfs nog sterker.“ De informatie op het internet was veel belovend en Bjarne had niets te verliezen.
De behendige roddeltantes van het innovatieve letterdorp hadden met behulp van een intellectuele vos een uitgebreid netwerk van conclusies aan elkaar gebreid. Op de een of andere manier voelde Bjarne Gosse al dat er iets gaande was achter zijn rug. De bejaarde schrijvers wilde geen onrust in het geliefde dorp, dat dienst deed om verhalen en gedichten met elkaar te delen. Opnieuw voelde Bjarne dat hij een buitenbeentje was en dat zijn leven in een neerwaartse spiraal terecht was gekomen.
Het duurde niet lang in de maand juli, hij was er nu acht jaar te gast geweest in dat letterdorp. Hij had te vaak verhalen weggehaald, hij was te kritisch over de gang van zaken. Bjarne hield niet van oneerlijkheid. Er waren altijd mensen met eelt op de ellebogen geweest. Wat had hij er nog te zoeken? Hij hoefde niet meer te twijfelen; een berichtje in zijn inbox vertelde de harde waarheid. Een halve waarheid, maar kennelijk voldoende om hem te verbannen, na al zijn jarenlange inspanningen in het xenofobe, homofobe, transfobe, burgerlijke, kleinzielige letterdorp.
Het was genoeg geweest. Hij moest nu eerst zonder pijn opnieuw leren lopen. De artritis in zijn knie verdween langzaam. Het kraakbeen was zich aan het herstellen. Bjarne kreeg nu maaltijden voor drie euro vijftig vanuit de buurtvoorziening die in leven was geroepen vanwege de pandemie. Het waren smakelijke maaltijden, vaak met een zelfgemaakt toetje of fruit erbij. Het scheelde voor Bjarne in zijn benarde situatie een heleboel kopzorgen.
Nu had hij weer meer tijd om aan het archief van Amsturia te werken. De overijverige Alfons Bortano had hem een aantal zeer korte verhalen gestuurd. Met de hand geschreven op het papier van een kladblok. Bjarne las ze, typte ze keurig over voor het archief en daarna gooide hij het origineel in de prullenbak.
“Na de periode in de chaotische psychiatrie van de grote stad, Amsterdam, moest Alfons, in een harmonische omgeving, zijn eigen denken hervinden. Te lang had hij geleefd in de veronderstelling dat de slachtofferrol hem op het lijf was geschreven. Periodes van depressieve gevoelens en angst hadden zich afgewisseld met periodes van grote levensmoed en ontdekkingsdrang. Alfons had de kwast ter hand genomen, de kleuren aan het doek gegeven.”
Bjarne las de woorden van Alfons aandachtig. Bjarne stak een laatste sigaret op. Het was een vaste gewoonte geworden, dat roken van een laatste sigaret.
Geplaatst in de categorie: welzijn
roken
15
Geef je reactie op deze inzending: