Europapapadjakker
Het duurde even voordat wij zo goed mogelijk wisten wat die rare snoeshaan Joost klein met zijn oerdomme doordramherrieliedje zonder enige vorm van ware muzikaliteit (Europapahoempapa muziek!) heeft uitgespookt om door de European Broadcasting Union (EBU) gediskwalificeerd te worden. De blauwe vliegdekschipschouders van Joost zijn breed genoeg om dat verlies te kunnen dragen! De president van de EBU is de feministe Delphine Cunci Ernotte (1966, Bayonne). Je moet het wel heel bont maken, wanneer ze je tijdens de wedstrijd van het Eurovisiesongfestival diskwalificeren, zou je denken, maar wat Joost deed is door de jonge cameravrouw, de EBU en de Malmö-politie behoorlijk opgeblazen. Hij had de cameravrouw in kwestie herhaaldelijk gevraagd om hem niet direct na een optreden te filmen. Zij bleef hem echter wel filmen en dat kun je verwachten in zo'n mediaspektakel, waar het er juist om gaat om de mooiste en meest pikante filmshots te maken. Het is dan ook de vraag of de specifieke niet-filmen-vraag van Joost wel zo acceptabel was. De cameravrouw wenste daar in ieder geval geen rekening mee te willen houden. Geen uitzonderingsposities, ook niet voor een nukkige mafkees uit Holland. Joost heeft de cameravrouw bedreigd, hij zei zoiets als 'Jij weer, de volgende keer sla ik jou!'. Hij maakte daarbij een dreigende beweging, een boos gebaar. Hij maakte ook haar filmcamera stuk. De cameravrouw werd waarschijnlijk bang voor hem en wieweet wat voor angsten Joost in haar triggerde. Misschien maakte haar ex-man, die haar daadwerkelijk sloeg, ook wel zulke gebaren. Zij diende een klacht in en de EBU besloot dat Joost de gedragsregels heeft geschonden. De EBU hanteert namelijk een zero-tolerance-beleid. De belevingswerelden van artiesten, televisiemedewerkers en politieagenten zijn nogal verschillend. Je kunt het ook zien als een clash tussen een artiest na een maximale inspanning en een gemanierde, gedreven, mogelijk door Joost geobsedeerde cameravrouw, die meer aan haar kijkers dan aan de privéwens van Joost dacht. Feit is dat zij zijn privacywens niet wilde respecteren. Daardoor raakte Joost geïrriteerd en schoot hij uit zijn slof. Hij maakte dus een dreigend gebaar. Hij heeft het daarbij gelaten en hij heeft haar op geen enkele manier fysiek mishandeld. Haar klacht is dan ook grotendeels op angst gebaseerd.
Afgezien van het feit dat een artiest bij het Eurovisiefestival blijkbaar niet boos mag worden, is de aanklacht enorm overdreven. Blijkbaar bestaat er geen coulancebeleid voor artiesten onder spanning. Blijkbaar bestaat er überhaupt geen inzicht in het wezen van artiest-zijn. Het incident van Joost en de cameravrouw gebeurde op donderdagavond 9 mei 2024, vlak na zijn optreden. Joost wilde niet gefilmd worden, maar zij filmde hem toch. Het was een mix van grensconflicten. Joost Klein leed groot verlies. Hij werd een Europapaparia. De cameravrouw vond hem een Europapapatser en haar wraak was buitenproportioneel, een beetje zoals de wraakzuchtige heks in 'Doomsday Blue', die Bambie Thug (Ray Robinson) van Ierland presenteerde. Aan de andere kant zagen wij ook de dark side van de hyperactieve, manische lolbroek Joost, die blijkbaar iets te verbergen heeft, wanneer hij na het opvoeren van 'Europapa' instort en zwaar depressief en agressief dreigt te worden. Himmelhoch jauchzend, zu Tode betrübt. Het eind van zijn lied brengt hem namelijk terug naar zijn serieuze trauma, ook al is het deels versleten, het vroege overlijden van zijn ouders en natuurlijk ligt dat extreem gevoelig voor hem en mogelijk wil hij die somberheid niet met iedereen delen. En al helemaal niet met een cameravrouw, waar hij instinctief een pesthekel aan heeft. Mogelijk zijn zowel Joost als de cameravrouw op dezelfde wijze door het leven getraumatiseerd en hebben zij elkaar getriggerd. Het zou mooi zijn wanneer deze twee mensen op de één of andere manier vrede met elkaar sluiten. Dat zij elkaar weten te vergeven. Dat zij begrip voor elkanders standpunt kunnen opbrengen. Dat zij elkaar leren kennen en liefhebben. Ten eerste spiritueel. Gelukkig is duidelijk geworden dat het Eurovisiesongfestivalsprookje geen sprookje blijkt te zijn. De hyperboolballon van continu overdreven blijdschap is doorgeprikt. Dit massale elitefeest is oppervlakkig, schijnheilig, ver over de top, decadent, voor de rijken, bezopen, high, gedrogeerd, stevig opgeklopt hysterisch, vol doorgeslagen geschreeuw, met walgelijke, misleidende flitsbeelden van lichtapparatuur en ongrijpbaar, echt contact vermijdend vluchtig.
De Europapapaljas Joost Klein is geboren op 10 november 1997 in Britsum, een terpdorp boven Leeuwarden. Joost heeft een broer, geboren in 1983, en een zus, die 15 jaar ouder zijn. Op zijn 10-de begon hij onder het pseudoniem EenhoornJoost een You Tube-account vol grappige gekkigheid. Toen hij naar de brugklas ging, overleed zijn vader door kanker. Hij was toen 12 jaar. Een jaar later overleed zijn moeder door een hartstilstand. Daarna woonde Joost bij zijn broer en zus. Zijn broer is zijn manager. Op de vingers van Joost staan de geboortejaartallen van zijn broer en zus getatoeëerd. Joost deed een beroep op de GGZ en hij is in een traumacentrum behandeld.
In 2016 verscheen zijn debuutalbum 'Dakloos', met 'Bitches'.
In 2017 verscheen de mixtape 'Scandinavian'.
In 2018 verscheen het album 'M van Marketing', met rapper Donald Ellerström (heeft een Zweedse vader).
In 2018 verscheen ook zijn dichtbundel 'Albino'.
In 2019 verscheen zijn eerste album op zijn eigen label 'Albino' en het album '1983', het geboortejaar van zijn broer.
In 2019 heet zijn tournee 'Het gaat niet zo goed'.
In 2022 verscheen zijn 8-ste album 'Fryslân'. Zijn song 'Florida 2009' gaat over de crematies van zijn ouders. In 2023 was zijn song 'Friesenjung' een gabberpophit in Duitsland. Het is de eerste keer dat een land tijdens de Eurovisiefestivalrace gediskwalificeerd is. Het is heel raar en bevreemdend dat een artiest niet boos mag worden. Dan zend je een belachelijk bericht de wereld in. De emotie boosheid is blijkbaar not-done tijdens zo'n extreem en extravagant zing-, dans- en showfeest, wat allemaal opgefokte vrolijkheid moet blijven uitzenden. Boosheid is taboe. Zelfs verliezers moeten blijven lachen. Deze succesformule rommelt aan alle kanten en Joost was blijkbaar de vreemde eend in de bijt, die de lading kreeg. Hij werd tot zondebok gestigmatiseerd. Als een zwart schaap in de fik gestoken en naar huis gebonjourd.
Voor de echte Eurovisiefestival diehards in Nederland voelt het alsof heel Nederland is afgestraft. De domper kwam hard aan. Er was daar bij die EBU blijkbaar niemand, die op het idee kwam om het geschil tussen Joost en de cameravrouw eens op professionele wijze op te lossen. Het meningsverschil tussen de twee kemphanen had achter de coulissen uitgesproken kunnen worden. Dat zangfeest kost miljoenen, maar voor bekwame psychologen hebben zij klaarblijkelijk geen cent over. Een goede psychiater had die aangewakkerde brand kunnen blussen. Een goede psychiater had Joost en die cameravrouw ter plaatse met elkaar kunnen verzoenen. Dat heet oplossing gericht een probleem tussen twee mensen verhelpen, inplaats van de boel vanuit gezagshovaardij, geldingsdrang en machtswellust bewust laten escaleren. Goede beleidsmedewerkers van de EBU hadden dat ook kunnen doen, maar die zijn er momenteel dus niet. En natuurlijk, Joost en die filmvrouw hadden dat ook samen kunnen bewerkstelligen. Bij hen ging de communicatie namelijk ten eerste mis. Zij hadden hun communicatiestoornis meteen in de kiem moeten smoren door met elkaar in gesprek te gaan en niet zo verdomde trots, eigenwijs en contactgestoord te doen. Zij hadden tot elkaar moeten komen om de irritatie tussen hen uit te spreken en emotioneel voldoende te uiten. Een bekwame leraar/lerares in emotioneel lichaamswerk had hen kunnen helpen om hun emoties adequaat, veilig en vrijelijk naar elkaar te doen uiten. Dan was de lucht vanzelf opgeklaard en had de cameravrouw niet zo sneaky en vals naar de klachtencommissie gestapt en had Joost niet zulke agressieve gebaren gemaakt.
Het berust allemaal op een miscommunicatie en het door onkundige kwezels opgelegde, collectieve taboe om basale emoties te mogen en te kunnen uiten. Ik bedoel, zogenaamd negatieve, in de ban gedane emoties zoals boosheid. Emoties moeten vrij kunnen stromen. Niet door o.a. die EBU-parvenu's, die EBU-dictators onderdrukt en afgestraft worden. Dat soort minne praktijken kweekt enkel decepties. Die EBU en de Zweedse politie hanteren absurd strenge regels (komt door hun rigide, benauwde opvoeding met gestoorde strafsystemen), maar de 26-jarige Joost had wel zo hoffelijk kunnen zijn om die vernielde, gebroken filmcamera aan die jonge, zich rot geschrokken deerne te vergoeden. Dat kan hij alsnog uit zichzelf doen, voordat de rechter hem dat gaat opdragen.
12 mei 2024
Geplaatst in de categorie: actualiteit
Joost
35
Geef je reactie op deze inzending: