Wat voor beest?
Het stikt van de mensen. Je hebt ochtendmensen en avondmensen, om maar iets te noemen. (Middagmensen bestaan niet.) Verder zijn er hondenmensen en kattenmensen: je bent of het een of het ander. (Nooit van konijnenmensen gehoord.) Zoals er ook - en daar kan ik me nog wel wat bij voorstellen - een onderscheid wordt aangebracht tussen stadsmensen en dorpsmensen. (Meer smaken zijn er niet.)
Ik vind het allemaal prima: zo veel mensen, zo veel benamingen. Zolang ze mij maar niet ongevraagd indelen. Ik ben niet zo'n hokjesmens, zie je. Gelukkig zijn de meeste woorden zo ingeburgerd dat ze nauwelijks nog tot me doordringen. Ik zei: de meeste. Van één woord krijg ik namelijk spontaan het zuur. Het is een kwalificatie die de laatste tijd te pas en te onpas de kop opsteekt, waardoor ik niets anders doe dan vomeren. Ik heb het over het woord 'mensenmens'. Misantropen aller landen, verenigt u!
Gisteren was het weer raak. Dit krantenmens bladerde nietsvermoedend door het gratis blaadje Dag toen hij stuitte op een interview met Rob van Gijzel, kandidaat voor het burgemeesterschap van Eindhoven. Het M-woord stond in de kop. Mijn maag draaide zich om. Helemaal toen Van Gijzel zei: “De Eindhovenaren hebben aangegeven dat ze een burgemeester willen die goed met mensen kan omgaan: een 'mensenmens'.”
Waar slaat dit op? Vroeger kwam in negen van de tien vacatureteksten het woord 'teamplayer' voor, nu komt de 'mensenmens' er ook nog eens bij. U bent gewaarschuwd als iemand binnenkort over zijn nieuwe baan begint. Diegene vindt het vast een 'uitdaging' om met mensen om te gaan, let op zijn woorden. Ik overweeg intussen serieus om te gaan solliciteren bij een dierentuin. Of bij een diergaarde, dat moet ik nog even bekijken. In Blijdorp schijnt een vacature te zijn. De dieren hebben aangegeven dat ze een verzorger willen die goed met dieren kan omgaan: een dierenmens.
Geplaatst in de categorie: taal
Laten we gewoon allen pleiten voor de mensjes van alles :)