Als smeltend ziele-ijs / Bevroren tranen
Verdriet had zich opgestapeld als een onzalige Toren van Babel. Het bezette mijn middenrif als een steen tot op het moment dat de tranen uit mijn ogen vloeiden als gletsjers, als smeltend zieke-ijs. De tranen die gedurende mijn hele lange leven bevroren waren geweest en ik huilde...
Het lieflijke jonge meisje (waar kwam ze plotseling vandaan?) was opgedoken uit een uithoek van het restaurant van het ziekenhuis en ze troostte mij.
Van harte bedankte ik haar.
Geplaatst in de categorie: verdriet
Het lijken heel andere personen op de foto's, jong en vitaal nog.
Het leven is niet eerlijk!