De gruwelijke en wereldomvattende pandemie is passé; een gepasseerd station, maar een laatste horde moest ik nog nemen.
Daartoe moest ik de reis aanvaarden met de bus die vanuit mijn geboortestad haar parcours aflegt door de dorpen en tenslotte Teteringen bereikt, het voorportaal van het afschuwelijke station van Breda dat slechts in staat is grenzeloze neerslachtigheid te bevorderen als men daarvoor vatbaar is. Dit in tegenstelling tot de euforie die zozeer wenselijk zou zijn.
Toen ik daar…

Welke gedegen en hardnekkig en stug volgehouden wegwerkzaamheden her en der in onze stad nog moeten gaan leiden tot grote verbeteringen ontgaat mij soms, maar ik vind het verbazingwekkend en wonderbaarlijk dat aan de Paleisring, in de nabijheid van het Koningsplein, aan de voet van de flats die zich daar verheffen, in de zanderige, rulle aarde tal van kleine plantjes zijn geplant waarvan ik de namen niet weet, met minuscule bloempjes.
Hebben bewoners dit zelf gedaan of voelde de kennelijk…

De vader van mijn celibataire collega C. had haar eens naar het grote kantoor gebracht waar we onze dagtaak volvoerden. Mevrouw was nu als het ware getrouwd met haar werk en ze draaide haar rondjes op de waanzinnige carrousel van wat men een kantoor noemt. Tegenover mij gezeten aan het massieve bureau sorteerde zij razendsnel de papieren en ze hanteerde ze als speelde zij een kaartspel.
Mijn zenuwen bezweken onder de druk van de bedrijvige werkzaamheden en mijn tranen vloeiden toen de chef mij…

Op de zaterdagse markt is steevast de meneer aanwezig die zijn lieflijke vogels beheert en tentoonstelt in hun kooitjes die in een lange rij staan opgesteld; de arme en zozeer kwetsbare diertjes die hun vleugels niet kunnen uitslaan; waaraan het weidse en wijde luchtruim, hun geboorterecht niet gegund is; de beestjes die als vertwijfeld en nerveus hippen in de te kleine kooitjes; de valkparkietjes met hun parmantige, rechtopstaande kuifjes die mij als wanhopig en verschrikt aankijken.
Zal…

Het was weer bij de kassa van de supermarkt waar ik mijn dagelijkse vier bekertjes koffie afrekende. De meneer die mij opvolgde in de rij wenste op te merken dat de genoemde bekertjes erg goed in de markt liggen. Ik verklaarde dat ik er inmiddels aan "verslaafd" ben, waar de forse fles kwaliteitswijn die de heer op de lopende band geplaatst had nog slechter en ernstiger verslavend was.
"Het is om te consumeren met een gezelschap in Baarschot" vervolgde hij, zich hiermee excuserend.....

Als ik weer eens heb plaatsgenomen op het spiksplinternieuwe houten bankje bij de bushalte aan de Dillenburglaan (een nieuwe tegemoetkoming van de Gemeente Tilburg?) en uitkijk op de al zo lang geleden "gekandelaberde" bomen die desondanks een zomerse kruin dragen, begroeten de overburen mij weleens door joviaal een hand op te steken.
Uiteraard geen teken of spoor van enige verwantschap of zelfs van vriendschap, maar het signaal dat zij afgeven schijnt een teken of zelfs bewijs te zijn van het…

Een lichte, bescheiden regen verraste me vandaag toen ik op weg was gegaan naar de Korte Heuvel om zo mogelijk rond te neuzen bij de Vincent Shop en een roman mee te nemen van een sterauteur waarop ik al eerder een oogje had laten vallen.
Onbeschermd trotseerde ik de weersomstandigheden tot ik vóór een van de cafés aan de genoemde straat een zwarte geopende paraplu aantrof. Deze stond daar in de regen als een verweesd, in de steek gelaten kind, kennelijk ten onrechte achtergelaten door de…

Mejuffrouw H. had me de hand gereikt ter verwelkoming bij mijn intrede in de lagere school.
We schreven negentiennegenenvijftig; mijn eerste schooljaar ging in. Tot de lessen behoorde tevens het onderricht in het handwerken onder leiding van zuster T., gekleed in het lange, zwarte habijt; de kap met het stijf gesteven witte front op het hoofd.
Het breien was mij moeilijk aan te leren en met beverige, zwetende en verkrampte handen werkte ik aan het "rozenkranszakje". Het artefact verdiende zeker…

Vaak passeer ik met de bus van "Arriva" nog altijd de Professor Cobbenhagenlaan in Tilburg en het lage gebouw van Studentenkerk "Maranatha" waar tegenwoordig "voor de deur" een soort klokkentoren prijkt.
Een vriendelijke vrouwenstem kondigt steevast in onze bussen de haltes aan en ze waarschuwt dat we onze kaarten moeten gebruiken bij het uitstappen; eigenlijk alsof de algemene zorgzaamheid en dienstverlening alomtegenwoordig moet zijn, zelfs te midden van het helaas eveneens alomtegenwoordige…

Het was bij de bushalte aan de Schouwburgring. Mevrouw droeg een wijnrode "tulband" om het hoofd en zij aarzelde niet een jongeman aan te spreken die een sigaret tussen de lippen geklemd hield. Gezien ons beider longziekte, waarover wij te spreken kwamen, lagen de gevaren van de tabak ook voor ons op de loer, maar wij hadden nooit een sigaret aangeraakt.
Mevrouw sprak de naam van haar ziekte haast aarzelend en onverstaanbaar en met een buitenlands accent uit en ik herhaalde het woord waarmee…

Lijn vijf bereikte tenslotte haar halte aan de Brucknerlaan, gesitueerd aan de overzijde van de massieve woontoren, genaamd "De Heikant". Wankelend op mijn benen vroeg ik, eenmaal ingestapt, een oudere dame of ik naast haar mocht komen zitten. Mevrouw stond dit van harte toe. De leeftijd had ons beiden "aangevallen" en overrompeld als de onvermijdelijke stormen in het najaar. Terwijl de bus voorthobbelde langs de Heikantlaan, de Mozartlaan en de Von Weberstraat vertrouwde mevrouw me toe dat de…

Nog altijd neemt het een plaatsje in in mijn boekenkast ergens in de rij vol studieboeken en romans, die ooit mijn belangstelling in beslag genomen hebben en die mij boeiden: het kattenboek!
Mijn arme, liefste en zo betreurenswaardige ouders, die sinds lang dit leven en deze wereld verlaten hebben, moeten het boek eens met gedachten aan mij, hun zozeer geliefde en vereerde oudste dochter, zorgvuldig uitgezocht hebben in een boekhandel.
Het prachtig uitgevoerde boek bevat tal van kleurige foto's…

Een klein busje is sinds korte tijd opgesteld voor het lage, langgerekte pand van de huisartsenpraktijk aan de Umberstraat, in de nabijheid van het troosteloze en desolate Paletplein. In tegenstelling tot de sombere, grauwe omgeving draagt de auto op haar buitenkant kleurige, vrolijke patronen en een tekst die bezoekers op vriendelijke wijze welkom heet.
Binnen blijkt het een kleine wachtkamer te herbergen met zitplaatsen en een wandplaat met onheilspellende afbeeldingen betreffende de…

En zo aanschouwde ik op een goede dag vanuit mijn hoge venster, toen een vroege zomer zich al aankondigde, dat enkele heren een lange stalen ladder uitrolden tegen de gevel van de flat aan de overzijde van het plantsoen dat onze woningen scheidt.
Het uur van de verhuizing, van het vertrek en van het afscheid was nu aangebroken. Een voor een werden de meubelstukken, die de bewoners zolang omringd hadden en die de sfeer hadden bepaald in hun vertrekken, op een plateau geplaatst dat langzaam de…

Het huis in het naburige dorp van de zachtmoedige ex-collega waar de trofeeën van de welstand en van de rijkdom stonden uitgestald, herinner ik me uit zo lang vervlogen tijd. Na de verwikkelingen en rampspoed die zich opstapelden in de zeventig jaren van mijn leven en na de vele verliezen heb ik Ans als enig overgeblevene. Als door een wonderlijke beschikking van een goedgunstig lot kwam ze onlangs aanwandelen op de nieuwe dag die ons nog gegeven is. Ze liep naar me toe op het terras van het…

Vele ouderen komen samen in de eetzaal van Huize "De Heikant". Vazen met kunstbloemen staan opgesteld in de hal, mogelijk om een opgewekte stemming teweeg te brengen bij de bewoners en om hun moreel enigszins op te vijzelen. Velen zijn vergezeld van hun rollator, hun onmisbare steun.
Mevrouw de vrijwilligster sjoelt en speelt al twaalf jaar bingo met de ouderen en zij draagt op haar bloes de chique en trotse zilverkleurige speld die haar waardevolle en zozeer gewaardeerde functie vermeldt.
In…

Het gezicht ven meneer was omlijst door een forse, weelderige, zwarte baard. Hij droeg een enkellang gewaad, mogelijk op grond van een godsdienstige overtuiging waarvan de voorschriften, details en finesses mij ontgaan. Bij een vestiging van de in Nederland algemeen bekende supermarkt is in de schappen "voor elk wat wils¨ te vinden. Vol belangstelling bekeek de uitheemse heer een elektrisch apparaat, bestemd voor mij onduidelijke doeleinden en hij draaide dit aarzelend en voorzichtig om en om…

Een regiotaxi nadert een massief vierkant gebouw in het zuiden van onze stad, een soort "alternatief kantoorpand' dat echter "bemenst" wordt door tandartsen en hun assistentes, die, gekleed in witte beroepskledij, opgewekt door de gangen van het pand huppelen.
Wanneer ik uitstap is de chauffeur galant en noemt hij mij vol eerbied "mevrouw", een onverdiende eretitel.
De tandartsen volgden elkaar op in mijn leven. Eerst Jeroen, dan Mohammed en nu ben ik aangewezen op een jonge vrouw, genaamd…

Op mijn inmiddels gebruikelijke wandeling passeerde ik de zwarte betonnen kolos die men in de volksmond aanduidt met de benaming "de doodskist", het gebouw met de vele ramen en labyrintische gangenstelsels dat eens het brandpunt vormde van mijn tot ongeluk en wanhoop voerende "administratieve carrière".
Op haar gevel draagt deze kolos in witte letters de trotse naam: "Tilburg", naast het logo van de stad met de drie torens.
Even verderop stort het water enthousiast neer als een cascade bij een…

We ontmoeten elkaar iedere morgen vóór de supermarkt en behoren daar inmiddels tot de vaste klanten. In de vroege morgen is het daar nog rustig en kan hij de vele prikkels vermijden die hem zozeer belasten. Zijn beide armen tonen een roodachtig onheilspellend patroon van wonden. Om de innerlijke pijn te bestrijden met nog meer, andere pijn snijdt hij zichzelf en verwondt hij zich met telkens nieuwe wonden. Op de andere arm drukt hij nog steeds de sigaretten uit. Nadat een wond genezen is,…