Alle inzendingen van Jorrit

Het gesprek met Cornelis verloopt moeizaam. Ik kan het niet laten om hem te plagen. Cornelis houdt daar niet van. Het is een man die graag serieus genomen wil worden. Een belangrijk man, ooit, vroeger. Humor heeft hij zeker, maar zelfspot nee, dat kent hij niet. ´Ik ga opruimen´ beweert hij met...

Ik kijk met Woemi naar de sterren. Het kan. Vanmiddag zag het er even somber uit. Ze was een lens kwijt en dacht die ie nog ergens in haar oog zat. Minutenlang pijnigde ik haar en onderzocht haar oog. Niks natuurlijk, gewoon kwijt. Gelukkig had ze nog een reservepaar bij zich. Zo begint het. Ik...

Ze zijn druk met behangen. Het valt ze knap tegen. De facelift van de slaapkamer waarin Cornelis en Charlotte na dertig jaar achterstallig onderhoud eindelijk in hebben toegestemd is geen sinecure. Twee zoons en een dochter hebben ze samen. En dan is er nog Woemi, de dochter van Charlotte....

Ik ben mijn computer aan het opruimen. Foto’s, muziek, e-mails, het ding is overvol, en traag. Ik worstel me door jaargangen Woemi. Jaren van verliefd zijn. Ik woonde nog bij Mischa, maar zat bijna elke avond boven. Vanuit mijn kamer had ik een prachtig uitzicht over de wei, zag de snelweg en het...

Het is weer kut met peren. Twee weken bergen, met het nodige heldere, frisse maar ongezuiverde bergwater hebben me een leuke darminfectie opgeleverd. Giardia lamblia. Een tropische verrassing in Hollandse melkchocolade. Het begint met een, twee keer hevige diarree, daarna wordt het allemaal wat...

Wolkers is dood. Ze tellen hem niet bij de Grote Drie. Misschien terecht, ik weet het niet. Van die drie heb ik te weinig gelezen. Maar Wolkers heb ik verslonden. En ik niet alleen. Daarom siert z’n markante kop alle voorpagina’s, toch mooi. Zijn schrijven was misschien te eerlijk, te weinig...

‘Waarom ik niet kwam' wilde Bart weten. Eerst had ik nog interesse geveinsd. Niet dat het mijn ding is die reünies. Maar goed, het zou voor mij de manier zijn om haar nog een keer te zien. Liselore. Bart stuurde me de lijst. Veel oud-klasgenoten hadden de moeite genomen om een verhaaltje erbij...

Hij is ongenaakbaar. Met zijn stoere robuuste lichaam en zijn enorme op polaire koude berekende slaapzak geeft hij me weinig ruimte in ons lekke tentje. Daar begint het al mee. Ik moet en zal mijn plaats weten de komende twee weken. En dan is bijna nooit naast maar bijna altijd achter en soms ook...

Woemi is nieuwsgierig. En dus drukt ze haar neus tegen het glas. Ze zijn er niet, en veel valt er voor niet te zien. ‘Wat een kast’ zegt Woemi. Want behalve nieuwsgierig is ze ook jaloers. Nog even en ze begint over ‘in onze tijd’. Ja, toen was het weed, drank, seks en vooral veel...

“Wist je dat? Wist je dat, toen je hem die pil gaf, dat hij nooit meer wakker zou worden?” Nee, dat wist ik niet. Dat hij ernstig ziek was, dat wist ik. En dat hij dood zou gaan, die jonge sterke man, dat wist ik ook. Maar dat hij toen niet meer wakker zou worden, nee dat wist ik niet. “Ik...

‘Hollanders zijn rijk’ zoveel weet hij me wel te vertellen. Ik ontken, maar als ik naar de sloeberige armoede op de camping om me heen kijk moet ik eigenlijk bekennen. Gelokt door het plaatje van caravans en tenten aan een mooi water ben ik hier terechtgekomen. Een bloedhete fietsdag...

Ze drinken. Als ze drinkt durft ze meer. Ze weet dat ze iets moet doen om hem. Ze voelt dat ze.. Ze nemen nog een glas. Eerst praten ze over het werk, daarna over vakantie, dan vertelt ze hem over haar relatie. Hoe het fout is gegaan. Hoeveel tijd het geduurd heeft voordat ze weer een beetje is...

België. Het is en blijft een bijzonder land. Gisteren was het Nationale Feestdag. Niet dat je het ergens aan merkt. Totdat je voor een gesloten winkel staat. Dat wordt weer rijst en bonen. Als ik nog genoeg campinggas heb. Had ik nu maar gisteren... In Poperinge is er markt. Toch wat te koop....

Een keer per winter moet het. Dan moet ik ernaartoe fietsen. Naar mijn vaderland. Als ik er ben komt het pontje, dat al los is van de kant, teruggevaren om me op te pikken. Ik durf haast niet aan de overkant even te pauzeren op een bankje. Kijkend naar het water, kijkend naar de boten, kijkend naar...

‘Wandelen? Met dit weer?’ Woemi kijkt me ongelovig aan. Nou kent ze me wel een beetje zo langzamerhand, maar toch, er zijn grenzen. De regen slaat hard tegen de ramen. Een fietser ploetert moeizaam tegen de wind in.Het is broeikaswinterweer op z’n best. Daarom is wandelen nu beter. Maar niet...

Vierenzeventig is hij, en ik heb moeite om hem bij te houden. Zijn dokter heeft hem verboden hard te gaan. En de bergen moet hij mijden. Bergen? Nou ja heuvels, die zich als bergen manifesteren als je daar met je zwaarbeladen vakantiefiets tegenop ploetert. Vooral het einde, vlak voor de top kan...

We hebben weer een lekker spul bij elkaar liggen. Drie pneumonieën, de een nog zieker dan de ander, op bed 4 een vent die teveel pillen en drank genuttigd heeft en daarna na een gevecht met politie in de cel totaal out gegaan is, een vrouw waar de kanker steeds verder is opgerukt door haar...

“Ken je dit?” Nee ze kent het niet. Onvervalste jaren 70 rockmuziek klinkt een beetje blikkerig uit de kleine boxjes die hij aan z’n diskman heeft vastgekoppeld. Niet bepaald muziek die bij het strand en het haast Spaanse sfeertje om haar heen hoort. Halverwege breekt het nummer af. “Dat...

Woemi wil schaatsen. Dat is in ieder geval wat. Gisteren zouden we gaan wandelen. Maar het weer: alweer regen, alweer wind. Dus moet ze nodig doen wat ze de hele week heeft laten slabakken. Stofzuigen, de was wegwerken, de boodschappen. Misschien komt de jongen nog. Dan maar alleen, jammer....

Nacht. Het regent in de film. Het is veel en lang nacht. Dat betekent dat je de helft van de tijd geen bal kan zien op het kleine schermpje dat ons gegund is. De geesten die zich aankondigen met onheilspellend geluid zijn voor mij niet te horen. Het geluid staat te zacht, in afwachting van de grote...

Het gaat goed met Woemi’s kleine neefje. Elf jaar is hij, en nu al heeft hij zijn grote passie gevonden: zingen. En hoe. Ze hebben hem weer gecontracteerd voor tien keer ‘Tarzan’. Eigenlijk is hij een centimeter te groot. Dat ziet geen hond, alleen een kniesoor die daar op let. Het...

Het is al laat. Te, vindt Woemi, die daarom verwijtend haar mond houdt. Als we niet uitkijken missen we nog de jongen. Is ie al op weg naar zijn vader. Dan zwaait er pas echt wat voor me, ik weet het. ‘Jij ook altijd met je lusjes’. Het is niet de eerste, en zal ook niet de laatste keer zijn....

Hij heeft een maand bijna niks van haar gehoord. Eerst, toen ze er pas was, bijna elke dag. De Grote Stad. Het viel haar zo tegen. Niks dan bos en inrichting. Haar klasgenoten. Ook al van die provinciaaltjes. Beter zo, dacht Hans. Geen concurrentie. En misschien zou ze wel snel weer terugkomen. Dat...

We lopen door Rome. Woemi vertelt. Eigenlijk heeft ze het er nooit over. Haar abortus. Het is geweest, over en klaar. Een jeugdzonde, een faux pas. Het was een vriendelijke dokter, dat weet ze nog. Een beetje gehaast misschien, zakelijk ook wel, maar geen verwijtende blikken, geen preek of boze...

Het is klaar. Na de zomer zal Woemi naar een andere afdeling gaan. Ze heeft een voldoende gekregen. Waarom weet ze zelf ook niet. De helft van de tijd is ze in de grote afdelingskeuken te vinden. Bij haar grote liefde, het paddenjong. De andere helft van de tijd zit ze in de huiskamer, roept...

Hij was twaalf toen er een ongeluk gebeurde. In het bedrijf van zijn vader, een kuiperij. Ooit de derde van het land, later failliet. Vijf en veertig man op straat, voorzieningen had je toen nog niet. Maar dat terzijde. Een van de enorme zaagmachines was ongemerkt van zijn bouten losgetrild en...

'Niet piekeren' zegt het meisje tegen me. Meestal is er niks aan de hand. Ik heb gewoon een chagrijnig smoel van mezelf, zeker als ik alleen ben. En op de foto, dan is het het ergst. Ik heb er wel een beetje m'n handelsmerk van gemaakt, en die zeldzame foto waar ik lachend opsta verdwijnt al...

Hij wacht op haar. Als ze naar de feestent loopt komt ze langs zijn huis. Ze ziet hem, zwaait, hij komt naar buiten en samen lopen ze verder. Na twee dagen, halve nachten feesten weet ze hoe ze het moet doen. Niks indrinken en voorfeesten thuis. Goed eten en dan een paar uurtjes voorslapen. Een,...

Er is een hondje aangereden. Een groepje mensen, meest kinderen, dromt samen, twee dierenambulances verlenen bijstand. Het lijkt wel op een heuse reanimatie. Ik weet het niet, ik heb niet zoveel verstand van hondjes, maar volgens mij is het hondje dood. Morsdood. 'De Chinees heeft het gedaan'...

Gisteren was ik op een begrafenis. De vader van een vriendin. 62, niet oud. Allemaal dachten we dat hij zich dood zou zuipen. Het werden complicaties bij chemo. Het was niet druk, je kon de koppen tellen. Dat deed ik dan ook: eenentwintig man. Een paar vrienden van mijn vriendin, een man uit de...