Verhalen over afscheid

Het staat vast. Het verleden is voorbij. Vandaag is het ‘t heden. En morgen is voor ons verborgen. Vanuit de enige tas die ze bij zich draagt klinkt het bekende geluid van haar mobiele telefoon. Ze is wakker. Klaarwakker. Op het display verschijnt zijn naam. Toch nog wat onzeker drukt ze op...

Zwaar klonken de slagen van de torenklok over de stad. Even, als verblind door het felle zonlicht, greep ze zich vast aan de deur van de trein. Het was alsof ze wankelde. Bekend klonk de tonen die het klokgelui voortbracht in haar oren. In de ene hand de tas die ze met zich droeg. De andere ...

Met een niets ziende blik zat ze voor het raam. Het eentonig geluid van de voortstormende trein hoorde ze niet. Het doel van de reis interesseerde haar niet. Daar zat ze dan. In een coupé tweede klas die stonk. Even had ze de mensen naast en tegenover haar aangekeken. Terwijl de één de Spits...

Het is 20.30 uur. Een zomerse dinsdagavond. Nog steeds hangt er buiten een tropische hitte. Ik zet mijn fiets naast het gebouw van het verzorgingstehuis waar mijn moeder woont en begeef me naar de lift. Als ik haastig de gang van de 5e verdieping op loop en – weer veel te laat naar mijn zin -...

Opa Olivier was geen verliezer. Hij had zijn leven gestreden voor God, Volk en Vaderland. De strijd tussen recht en onrecht was zijn stokpaardje. Ik jaag farizeeërs, schriftgeleerden en huichelaars mijn tempel uit, was zijn veel gehoorde adagium. Daarmee gaf hij te kennen: wees oprecht, draai er...

Mijn hok, mijn directiekamer, zijn mijn benamingen van een heerlijk plekje in het huis waarin wij iets meer dan 6 jaar hebben gewoond. Nog 3 dagen, nog 3 avonden en nog 4 nachten dan hoort het bij mijn verleden, mijn herinneringen. Toen wij hier in november 2001 kwamen wonen voelde het huis...

Hij staat op de spoorbrug. Zijn zicht verdwijnt in het water, dat zes meter onder hem voorbij raast. Een touw, stevig vastgeknoopt rond de leuning van de brug, slaat door de wind tegen zijn been. Hoe is hij hier terechtgekomen? Hij heeft hier al zo vaak gestaan en iedere keer vraagt hij zich af:...

Ik voelde zijn pols, maar ik kon geen hartslag meer ontdekken. Alleen in mijn eigen vingertoppen voelde ik het zachtjes kloppen. 'Bel de huisarts maar,' fluisterde ik. Zenuwachtig probeerde ze aansluiting te krijgen. Ik nam de hoorn van haar over en zei: 'Ik doe het wel, blijf maar bij...

Vandaag zouden we op reis gaan. Met honderden gekleurde ballonnen om ons armen gebonden, zei je. Naar een plek met gekleurde bladeren en pastelgele wolken, waarin grote, paarse vogels vlogen en hun magische poeder op ons vrij lieten. Ons huis verfden we daar rood met bessen. En als we eenmaal klaar...

Mij is het de eerste keer overkomen dat ik van een goede makker, een vriend, zo intens afscheid heb genomen bij het schrijven van een afscheidsbrief terwijl de plechtigheid (rond de asurn) plaatsvond. Totaal gefocust op het gebeuren zette ik mij aan de schrijftafel en was dan in innige gedachte...

Op ziekenbezoek Als ik alleen naar het revalidatiecentrum ga, loop ik wel eens uit bij het andere bezoek. Dat hier meer ouderen met hersenbeschadigingen verpleegd worden, kan ik wel zien aan hoe ze me op de gang passeren. Of komt het door het inrichtingsklimaat, dat uitdrukkingsloze? Zelfs...

Bij ‘we moeten praten’ voelde ik het al aankomen, bij ‘ik wil het zelf ook niet, maar het is beter’ wist ik het zeker. Dagen heb ik uitgesteld, weken, misschien wel maanden. Wanneer jij wou praten had ik geen tijd, was niet in de stemming, er was altijd wel iets. Totdat je me zei dat je het...

Als grote dingen gebeuren, zijn ze meteen gewoon. De hemel scheurt niet open omdat Rob is ingestort. De zon blijft schijnen, het regent toevallig, maar oké, hij gaat sterven en houdt droge voeten in zijn kist. Rob is in zijn laatste stadium, zeggen kenners. We doen gewoon tijdens het bezoek. Ik...

Der Tod ist gross. Wir sind die Seinen. Lachenden Munds. Wenn wir uns mitten im Leben meinen, Wagt er es zu weinen, Mitten in uns. R. M. Rilke Rob, Pim en ik zijn oude studievrienden. We zijn elkaar blijven zien. We zeilen bij matige wind, en wandelen soms lang. Wij willen graag mooi...

“Wist je dat? Wist je dat, toen je hem die pil gaf, dat hij nooit meer wakker zou worden?” Nee, dat wist ik niet. Dat hij ernstig ziek was, dat wist ik. En dat hij dood zou gaan, die jonge sterke man, dat wist ik ook. Maar dat hij toen niet meer wakker zou worden, nee dat wist ik niet. “Ik...

De ene broer rookte op tijd en stoned een joint, dronk wel eens een glas, braakte soms een nacht. De tweede broer niet. Hij was een universitair, kwam er altijd netjes voor, leefde drugloos, clean. Nadat de tweede broer slaagde voor een stressy universitair examen, verbrak zijn vriendin hun...

Wel eens een mozaïek van bekende omvang, vorm en stukjes tot in details na vele jaren weer eens teruggezien? Zelfs als je weet dat het, na een grondige restauratie, met behoud van vorm en veel oude stukjes een totaal andere uitstraling heeft gekregen, is het weerzien ervan ronduit teleurstellend....

Ik lig hier met een onbestemd verdrietig gevoel en heb net als jij moeten leren glimlachen terwijl mijn hart huilt. Je kunt dit echter niet altijd laten zien want hoe begripsvol onze omgeving ook mag zijn, ze zullen het nooit helemaal kunnen begrijpen omdat ze het zelf niet ervaren. Misschien...

We zullen je met een glimlach herinneren op vele momenten van de dag, 's morgens bij het smeren van een biscuitje, 's middags een biscuitje bij de koffie én om 6 uur als iemand nieuwsgierig vraagt wat we vanavond eten, want dan is het antwoord “husse met je neus ertussen”. Ja zelfs 's...

Ik probeer me te concentreren op de krant die opengeslagen voor me ligt, maar mijn gedachten dwalen af. Buiten is de herfst nu echt begonnen. De laatste bladeren vallen van de bijna kale bomen. Zachtjes tikt de regen tegen het raam. Op straat schuilen mensen onder hun felgekleurde paraplus, vaak...

Het is stil in huis, na 17 jaar gaf Moortje het op, ze stierf op mijn schoot. Ik heb haar begraven in mijn voortuin, wil even geen huisdier meer. Een paar dagen later, nationale dierenasieldag, zo zielig al die katten in kooien. "Alleen even kijken", dacht ik, maar ik smolt bij de aanblik van...

Maaike voelde zich al een poosje erg slecht. Ze sneed in zichzelf en wenste zichzelf vaak dood. Maaike kreeg er therapie voor en soms hielp dat dan ook even. Maar vaak zodra ze weer thuis was, kwam het gevoel weer terug en begon ze zichzelf te verwonden om de gedachten aan dood even kwijt te kunnen...

Ik wilde al lang niet meer dat ze ging. Ik wilde dat ze bleef. De hele nacht. Ik had het willen fluisteren in haar oor. Ik had het van mijn balkon willen schreeuwen. Ik deed het allemaal niet. Ik verborg mijn verlangen. Ze had duidelijk gezegd al dat ze niet zou blijven slapen. Wij waren niet...

Ik moet bekennen dat ik wist dat het waarschijnlijk onze laatste nacht zou worden. De hele wereld leek samen te spannen om het aan me duidelijk te maken. Die nachtelijke mist die er ineens was, maar ook die ritmische zinnen die je maakte. Het deed me denken aan een dramatisch einde. Een einde...

Ik houd van openheid, kunnen zeggen en schrijven wat er in mij omgaat, desnoods met een sneer of een schouderophalen naar het wereldgebeuren. Mij overkwam het volgende: Trijntje stuurde mij een mail waarin ze dringend verzocht mijn woorden terug te nemen van mijn stukje 'Mannen bestaan niet',...

Jij weet dat niet, wat allemaal gebeurt met en rond mij. Dat komt omdat jij in de wereld van Daar bent, niet in de wereld van Hier. Daar is: Dood. Wat een vreemd woord met betrekking tot jou! Het hoort niet, het bestaat niet! Daarom zal ik je even bijpraten; ik zie jou enkel in mijn gedachten,...

Ze was 17 en volgede een leuke opleiding. Alles ging goed tot aan kerst. Er knapte iets in haar waardoor ze zichzelf ging krassen. Alleen het bleef niet bij krassen, door al die pijn die ze had ging het krassen over in snijden. Haar lerares merkte dat er iets was en vroeg dat ook. Het...

En daar sta je dan, met je armen over elkaar heen. Je kijkt me fel aan. Strak ook. Je ogen blijven me aanstaren. Een andere richting lijkt onmogelijk, niet gepast. Langzaam kom je dichterbij. Totdat je voor me staat. Je blijft me fel aan kijken. Strak. Onverwoestbaar. Je beweegt je zelf niet. Je...

Te lang was ik er niet geweest sinds mijn vader overleed. Uiteenlopende redenen vormden de breuk met het ouderlijk huis. Inmiddels heb ik een eigen leven opgebouwd, gescheiden, weekend-vader, vriendenkring, stappenplan, kortstondige relaties. Uiteindelijk vrede met mezelf, bewijs mezelf een...

In de eeuwen der eeuwen… besluit de Priester zijn gebed en hij zwaait met een kwast over de kist. In de eeuwen der eeuwen! God mag weten waarom zulke gebeden steevast worden afgesloten met zinnen als deze. Er lijkt geen logica in te zitten. Laat staan dat iemand mij kan uitleggen wat je je daar...