Verhalen over eenzaamheid

Ze was gekomen met een rollator. Hssr grijze, onverzorgde haar hing tot op haar schouders. Ze had een leven lang schoongemaakt, gekookt, gewassen en aardappels geschild, maar de creatief therapeute wilde haar nu leren schilderen. Zonder enig zelfvertrouwen, aarzelend en stuntelig, hanteerde...

De ondergaande zon gaf weer een prachtige gloed aan akkers en weiden. De boerenknecht zat knus achter zijn raam, het kromme pijpje tussen zijn lippen. Wat liet de rook hem nu zien? Hij zweefde over de zee, over het eiland van de vorige avond. Achter de palmen viel nu heel wat te ontdekken! Op de...

Deze man had heel zijn leven op de akkers en in de stallen gewerkt. Nu was hij al ouder dan tachtig jaar. Maar die boerenknecht had nooit meer van de wereld gezien dan zijn dorpje, en de weilanden en bossen daaromheen. In zijn jonge jaren was hij eens op die zachtglooiende heuvel in de verte...

Op onze reis naar Baarle-Nassau met als bestemming een pannenkoekenrestaurant, trof ik zeer aimabele, zij het al te spraakzame Tilburgse medepassagiers. Het was een dag in de vroege zomer en frisgroen geboomte omzoomde de wegen en overhuifde ze met een schitterende natuurlijke ereboog. Een dikke,...

Vaak zie ik haar door de straat trippelen of de trappen beklimmen van de flat tegenover die van mij als een elegante langbenige gazelle, een witte legging om de slanke benen; mijn vermoedelijk verweesde overbuurvrouw. Ik stel me zo voor dat ze 's-middags in haar woonkamer voor het...

Ellen van den Roofd heet ze. Ze is nu 48 jaar. Ruim tien jaar woont ze nu op zichzelf, nog steeds in hetzelfde flatje in de binnenstad van Almelo. Na het overlijden van moeder was het ouderlijk huis aan de Groot Hertoginnelaan verkocht. Met veel pijn en met hulp van haar getrouwde zussen...

De "Ontmoetingsruimte" van het Psychiatrisch Ziekenhuis is min of meer opgeknapt; er staan nieuwe grijze stoelen rond de tafels die zijn bedekt met plastic kleden als in een ouderwetse, gezellige keuken, iets à la Bromsnor en Saartje, maar Bromsnor en Saartje zijn hier ver te zoeken en zijn...

Altijd zal ik me blijven herinneren hoe mevrouw Van Keulen in haar uitspraak de letter "a" vervormde tot "oa". "Waolwijk" zei ze en "zoaterdag" en hoe ze haar identiteitsbewijs een "intentiebewijs" noemde..... Ik hield zeker van haar om de manier waarop ze me haar vertrouwen schonk en...

Rumbonen waren mevrouws favoriete lekkernij, dat wist ik al wel....Ze vroeg me ze te halen voor haar bij "Jamin"; ze waren verpakt in het doosje met de afbeelding erop van een sfeervol, zonnig, Jamaicaans tafereeltje; een diepblauwe zee met een zeilbootje erop, tropische palmen en op de voorgrond...

Het was een beeldje van een trotse, fiere meeuw met keurig opgevouwen, strak wit verenpak, zittend op de sokkel van een zwarte steen, dat ik aantrof in een zaak voor huishoudelijke artikelen. Mijn blik viel erop: het stond daar onopvallend tussen geurkaarsen en andere parafernalia. Ik wilde het...

....onvermijdelijk is de tijd aangebroken waarin de verhuizing een feit, mijn route verlegd en het decor veranderd was. Nooit zou ik meer de muffe geur opsnuiven van de gangen van het "oude" Zorgcentrum en de langwerpige tafel in de grote zaal zien waaraan een Indonesische mevrouw niet uitgepraat...

De dag is gekomen, het was een septemberdag, waarop mevrouw voor de eerste keer al op mijn komst wachtte, althans ze gaf daar duidelijk blijk van doordat ze in het zonnetje heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst....

......na deze bezigheid gingen we wel eens aan de wandel door de gangen van het tehuis. Daar lag in een verre uithoek een zaaltje dat voor de gelegenheid verduisterd was en waar dames en heren met grijze hoofden en geplaagd door de vele kwalen die door een gulle, maar misdadige, onbekende hand...

.....en zo waren de gangen en zalen van het Zorgcentrum "Zonnehof" dat haar naam niet in alle opzichten eer bewees, waar hier en daar aan de muur een verveloos, gedateerd en waardeloos schilderij hing, mij gaandeweg vertrouwd geworden en ook de l-vormige kamer van mevrouw, waar "Moriaantje" de...

.....bij een andere gelegenheid vroeg mevrouw om nachtjaponnen. Het sneeuwde op de dag waarop ik daar op uit ging en op de markt, voor een kraam, zag ik geschikte japonnen hangen. Ze waren lichtroze, blauw en groen van kleur, wapperden in een licht briesje en leken wel wat op vormeloze zomerjurken...

Welke demon mijn schreden heeft geleid op het smalle en oneffen pad dat naar haar voerde, zal ik nooit weten en ook niet of onze eerste ontmoeting, zo laat in onze levens, voorbeschikt was, maar op een dag was deze een feit. Haar naam was mevrouw Van Keulen en ze sprak deze uit bij de eerste...

In het begin van de zomer van 2013 kwam hij op de galerij van het flatgebouw voorbij lopen. Hij groette vriendelijk met Amerikaans accent 'Hay, how are you?'. Ik groette glimlachend terug. Via mijn buurman ontdekte ik, dat Bill (hij heet trouwens anders, maar dat is uit respect) een Amerikaan uit...

Ik zit gewoon al jaren achter de geraniums. Is niks mis mee. Ach soms wat saai, maar wel fijn dat ik elke dag mijn geraniums kan water geven. De bloemen zijn er weer elk jaar. Rode monnikskapjes. Ze wiegen me weer in slaap elke nacht. Want ik zie niets meer dan een ruit met daarvoor woekerende...

Even de winkel binnen aan het marktplein in Keerbergen. De kerk lonkt mij.... soms kan ik daar de stilte gaan opzoeken. Met een trage beweging klap ik de zwaaideur open en voel de rust als een mantel over mij heen trekken. Aan het altaar zit een oud vrouwtje. Haar hoofd lijkt te zwaar voor haar...

Als ik traag het pad oploop dat mij leidt naar het graf van mijn moeder, voel ik al de tranen opkomen. De eenzaamheid slaat weer toe. Als het sadomasochisme in mij zit dan moet het er hier wel uitkomen. Want al tien jaar lang rijd en loop ik de route van mijn huis naar het graf waar ik elke zondag...

Na de hittegolf van deze julimaand, die velen méér gekweld heeft dan ook maar enigszins wenselijk was, was de koelte weer ingetreden en ben ik mijn jaarlijkse bezoek aan de Tilburgse Kermis af gaan leggen, nog voordat de attracties weer onttakeld zouden zijn en we ze op de Ringbanen voorbij...

We hadden ons huis gedeeld met een oude boerderij om geld uit te sparen in de vakantie. De boerderij werd bewoond door een oude alleenstaande man. Hij wilde graag een keer dichtbij Assen zijn. Ons dorp is daar niet ver vandaan. Vroeg in de middag waren we gearriveerd, dichtbij de grens van...

In mijn vorige leven in 1883 was mijn huwelijk met Madeleine mislukt. Daarom ben ik vertrokken en kon ik bij een hospita een zolderkamertje huren. Op het bed onder het schuine dak met bruine balken lag ik eenzaam te mijmeren over het mislukte huwelijk. Het was mijn schuld, omdat ik het leuk vond de...

De man met het kleine zwarte hondje met het Schnautzer-achtige kopje solliciteert kennelijk naar een zingeving voor zijn dag en voor zijn leven als hij voor de zoveelste maal paradeert in het park naast de snelweg met zijn kleine kameraad. Soms neemt hij het hondje op schoot. Wordt het leven tussen...

Ik duw mijn hoofd tegen haar lange, zachte, grijzende haar dat neervalt tot over haar schouders. We zijn vriendinnen. Ze is manisch-depressief en op het moment depressief. We klampen ons aan elkaar vast als de drenkelingen op het vlot van de Medusa. Maar ik bereik haar zieke wezen niet dat zich...

Wim de bijbelvorser had gisteren tegen zijn vrouw gezegd, dat er een grote knol in zijn sokken zat en of ze die effen wil stoppen. Alie zou het doen, maar was het vergeten. Tijdens het koffie drinken, zei hij: ''Als ik straks thuis kom van biljarten moeten de sokken gestopt zijn,...

De tijd van de befaamde, maar grenzeloos overschatte Meimarkt in het centrum van Tilburg was weer aangebroken. De opeenstapeling en uitstalling van goederen had weer plaatsgevonden in de straten, die in plaats van dierbaarder, afschuwelijker voor mij waren geworden en ik had er rondgedoold, tussen...

In deze lente, die ons uitbundig, overdadig, overrompelend aandoet, tevens de lente van het zevenentachtigste levensjaar van mevrouw M., heb ik haar een kortdurende vlucht geboden, een geringe uitweg uit de smerige vergaarbak van ellende, uit de wachtkamer van de dood, die het verpleeghuis vormt en...

Er zijn mensen die eenzaam zijn en dat verschrikkelijk vinden, ze wonen dichtbij me en het zijn vrouwen, die alleen zijn achtergebleven omdat hun echtgenoot is overleden en ik maak op straat als ik ze tegen kom vaak een praatje met ze en dat vinden ze fijn. Die ik ken hebben wel kinderen, maar die...

De geachte heer schulz heeft op nederlands.nl een mooi stukje geschreven over eenzaamheid. Met deze donkere dagen voelen veel mensen zich alleen. En dat is een vervelend en moeilijk gevoel. Ik heb zelf ook nare ervaringen met eenzaamheid maar daar is nu een einde aan gekomen gelukkig nu ik in een...