Alle inzendingen van danny cant

Toen de kapitein van het eerste uur voor langdurige tijd op missie vertrok, was hij in de overtuiging dat zijn schip de ingeslagen weg moeiteloos zou aanhouden. Het was de trots der zeeën. Enig in zijn soort en voer haar vaandel hoog. Het schip bestuurde haast zichzelf, dus achtte hij het...

Als iets goed is, waarom het niet gewoon zo laten. Aanvaard de beperkingen of leer ermee leven! Geef zachte stimulansen naar mogelijke aanpassingen op langere termijn, dat valt nog te pruimen. Maar loop niet zoals enkelen, om de haverklap te schreeuwen dat dit item ‘zus’, en weer een ander...

‘Hier volgt een extra nieuwsbericht!’ In hartje Brussel, aan het Rogierplein, is deze morgen een terroristische bloemaanslag gepleegd. Tientallen argeloze voorbijgangers werden zwaar tot zeer zwaar geraakt. Het aantal lichtbedolvenen is nauwelijks te tellen. De getroffenen worden nu...

Waar is de tijd. De tijd waar er nog zekerheden bestonden. Pas 18 en je mocht er donder op zeggen dat binnen de kortste keren je oproepingsbrief in de bus zou vallen. Nee, dan spreek ik niet over een kiesbrief voor één van onze veelvoudige regeringsvormingen. Dan heb ik het over ‘de brief’...

Toen er amper klokken waren, was er nog tijd. Nu heb je niet meer de tijd om gewoon op je klok te kijken. ‘Haast’ is ons leven en stilstaan is er niet meer bij! ‘Tijd’ is zo rekbaar relatief, dat dit meermaals tot absurde situaties leidt. ‘Ik ben er binnen vijf minuutjes’! Een...

‘Ben je wel zeker dat het geen kwaad kan?’ Een beetje vertwijfeld bekijk ik de ietwat verouderde tafel en wat daar allemaal uitgestald ligt! Je kan het zo gek niet bedenken. Potjes en doosjes in de meest uiteenlopende maten en kleuren. Flessen allerhande voorzien van hagelwitte etiketten,...

Dit is gewoon rampzalig. Nu nemen ze ons die twee dagen per maand ook nog af! Net die dagen dat wij er ‘moesten staan’, waar ik mij van mijn beste kant kon laten zien. We zijn ze gewoon kwijt. Jammer, want ik trok er steeds goedgemutst heen. De praatjes met collega’s werden gesmaakt en de...

Nog altijd hoor ik de woorden nazinderen. Die vernietigende woorden waarmee zij vertelde, dat het genoeg was geweest. Dat zij wou gaan. Dit is ondertussen al enkele jaren geleden, maar nog steeds voel ik de scherpte ervan, is de pijn niet volledig verdwenen. Er blijven teveel vragen...

Nee, het zijn niet de stralen die onze huid kunnen beschadigen welke ik bedoel. Ik wil het hier hebben over het jaarlijks schrikbeeld van menigeen. De trillende vingers, wanneer rond deze tijd van het jaar, de postbode jou ‘ de brief ’ overhandigt met deze schrikwekkende letters op. Het trillen...

Natuurlijk wel, ik doe het al drieënveertig jaar. Leven met mijzelf wel te verstaan! Ik ben dan ook bevooroordeeld om er in alle objectiviteit een eerlijk antwoord op te geven. Toch wil ik hier een poging wagen om een beeld van mij te schetsen, dat realistisch genoeg is, om niet door mijn...

Veertig. Voor velen een mijlpaal in hun leven. Een schrikbeeld, en het moment waarop een tussenbalans wenselijk is. Het idee, dat de helft van je bestaan reeds voorbij of overschreden is, laat het angstzweet wel eens parelen. Je bent op een leeftijd gekomen, waar echtscheidingen méér regel...

Hij werd er moedeloos van. De fierheid die hij ooit met zich meedroeg, reduceerde langzaam tot een zielig hoopje ellende. Niet in de eerste plaats door zijn levenswijze, dan wel door de manier waarop hij zijn bedrijf ten onder zag gaan. Het was een levenswerk, zijn levenswerk. Helemaal niet...

En ja hoor, hier gaan wij weer! Geen verkiezingen, of er is één of andere smelter die zijn vet aan onze dioxines wil toevoegen. Zijn er varkens te bespeuren die grondig de pest aan dit alles hebben of kippen die zich grieperig gaan voelen. ‘Natuurlijk’ is anders, maar nu al kan je er...

Sierlijk en gracieus. Het lijkt wel of ze door elkaar heen dansen in hun gefriemel om toch maar het dichtst bij de voor hen zo veilige lamp te komen. Het trekt hen immers zo aan, dat ze de onmogelijkste capriolen uithalen om in de buurt van dat licht te komen. Het waarom daarvan ontgaat mij ten...

Elk verleden vervolledigt zich in haar toekomst. Het blijft achtervolgen, maar zolang dit niet overheersen gaat, staat het garant voor tijden waarin je vooruitblikt en dromen blijft nastreven. Het moet een waakvlammetje blijven dat flakkert op een héél laag pitje. Aan jou of mij om ervoor te...

Het bannen, ik meen te weten dat ze die ‘straf’ ten tijde van Napoleon ook al wisten te hanteren. Dat het vooral gebruikt werd om opmerkelijke figuren van het voorplan te verwijderen. Figuren die het zo bont maakten, (met toentertijd één iemand in het bijzonder), maar waar men toch de nodige...

Je hebt de hele dag al vernietigende kritieken te slikken gekregen op een stukje tekst, waarvan jij dacht, dat het best wel knap in elkaar zat. Je allerlaatste gedicht werd amper bekeken, de grond ingeboord en daar heb je het dan. De twijfel slaat toe. ‘Schrijf ik dan zo slecht, is het allemaal...

Jezelf tegenkomen, in welke vorm dan ook, kan best angstwekkend zijn. Laten wij eens beginnen met het geluid dat je produceert, je stem. Ik weet niet of jullie er ook zo over denken, maar als ik mijn eigen stem hoor, toevallig ergens opgenomen, schrik ik mij een hoedje. Ik kan nooit geloven dat ik...

Viagra, hoe komen zij er toch op? Ik weet dat ze met dit product, sommige zaken, recht weten te zetten. De bewering dat het renners sneller laat fietsen, is totaal nieuw en zo ongeloofwaardig dat het lachwekkend overkomt. In mijn ogen, zit je als renner niet echt makkelijk op je zadel als je dat...

Zou je, net als ik, willen toeven op de maan? Waar je elke morgen bij het ontwaken een luie blik kunt werpen op de hatelijkheden die onze aarde ontsieren. Ieder misbruik kunt bekogelen met rondslingerende keien, waarvan ik vrees dat er nooit genoeg zijn om het allemaal te raken. Het genot van...

Neen, ik heb het aanzoek niet gedaan en volgens mij is dit een vraag die op sterven na dood is. Wie durft het nog aan, en al zeker een tweede of derde maal? Waar dit de eerste keer al beangstigend voelt, lijkt het voor een daaropvolgende poging nog benauwender te zijn. Je bent voorzichtiger,...

Aan niets kun je merken, dat het hoofdbestanddeel van mijn pruttelend kookpotje tot een paar dagen terug nog meer dan waarschijnlijk vrolijk rondhuppelde in walmende riolen en aanverwante sloten. Integendeel! Het ruikt almaar heerlijker en mijn kokhalzen neemt af en meet zich een afwachthouding...

Ze maken al eens het verwijt (of compliment), dat ik te zachtaardig ben. Niet hard genoeg om in agressieve bewoordingen, degelijk gefundeerde bevindingen neer te pennen. Laat staan columns. Raakt mij zoiets? Helemaal niet. Misschien is het wel ‘de kunst‘ om zo te schrijven. Weet ik...

Zij ergeren mij mateloos. Wat zeg ik, het is veel meer dan dat. Ik haat ze gewoon. Overal kom je ze dan ook tegen, op de onmogelijkste plaatsen. Op sommige dagen zie je er geen, op weer andere, véél meer dan je lief is. Zij hebben nooit mijn sympathie kunnen wegdragen, en dit al sinds mijn...

Akelig stil wordt het, stil als het woord “ongeneeslijk ziek” valt. Meestal goedbedoeld, vooral als het tussen echtparen gaat. Degene die de ziekte draagt, zwijgt in alle talen om de ander te sparen, en omgekeerd wordt er gezwegen omdat er niet teveel aan herinnerd zou worden. Om tranen in...

Onwezenlijk leek het wel, ze merkte niet eens de schoonheid van de ondergaande zon in haar streling met de golven, langzaam verdwijnend in die betoverende gloed van een feeëriek kleurenpallet. Zelfs het geluid van krijsende meeuwen, als groet aan de invallende nacht, drong niet eens tot haar...

Al eens stilgestaan, bij wat ze in de volksmond noemen, ‘zijn of haar laatste dagen, zijn bijna geteld.’ Pijnlijk, dat wel, maar onoverkomelijk, voor ieder van ons. Dan toch nog iets in deze wereld dat een zekere vorm van rechtvaardigheid betracht, alhoewel ook dit zéér relatief is. In...

Dat is de vraag die je als ouder hoopt nooit te moeten horen uit de mond van je eigen kind. Maar helaas, het gebeurt maar al te vaak dat je geconfronteerd wordt met iets wat je helemaal niet verwacht, iets waarvan jij dacht dat het jouw kind nooit zou overkomen, iets waar je volkomen machteloos...

Ze was één en al levenslust. Jong, en ja, ook dat tikkeltje losbandig. Maar, zijn we dat allen niet geweest in een ver verleden. Haar glimlach was zo ontwapenend, dat elke fout haar onmiddellijk werd vergeven. Die onschuldige blik wist iedereen in te palmen, elkeen te bekoren. Het was dan ook...

Is er een poort, waar de doden gaan? Zou er een weg zijn naar een volgend bestaan? Velen willen het geloven, klampen zich eraan vast, putten er soms de nodige moed uit, vinden er hun hoop. Maar… is dit alles niet tegen beter weten in? Is er nog een volgend bestaan? Is er nog wel leven na...