Even in zak en as gezeten
Laat ik nou nooit tijdens het werken met mijn computer erbij hebben stilgestaan dat er ooit een moment zou kunnen komen dat dit digitale hulpmiddel opeens zijn werk niet meer zou doen. Zo gebeurde dit dan toch enkele dagen geleden. – Het verschijnsel dat ik nu aantip is één van de uitingen van mijn, als licht autistisch te omschrijven, gedragspatroon. In sommige situaties en met name tijdens het updaten van de computer zit ik hele bewerkingsvoortgangen met argusogen te volgen. Men zou mij dan terecht als controle-freak mogen bestempelen.
Zo zat ik de voortgangen van de maandelijkse Windows 10 updates van het downloaden en vervolgens het installeren te volgen, zoals ik dat bijna iedere maand op het tabblad Instellingen pleeg te doen. Het viel mij deze keer meteen op, dat het hele proces nogal traag verliep en de getoonde percentages in de voortgang abominabel traag verliepen. Nadat eindelijk alles was geïnstalleerd kreeg ik de opdracht op het scherm om de PC opnieuw op te starten. Na die opdracht te hebben gegeven gebeurde er . . . NIETS. Het scherm gaf aan de het Windows ging voorbereiden zonder dat de computer gereageerd had. Ik had een mooi azuurblauw scherm met de tekst: “Een ogenblik geduld, schakel de computer niet uit”.
Na ongeveer acht minuten wachten zonder dat er iets gebeurde resette ik de PC door hem tóch uit te schakelen en vervolgens meteen daarna weer aan. Het scherm toonde niets en na enkele minuten op mijn lip bijtend te hebben gewacht keerde het installatieproces weer terug op: “Een ogenblik geduld” enz. om vervolgens niets meer te doen. Ik begon zo langzamerhand een knoop in mijn maag te voelen en ik besloot na enkele minuten “hangen” van de computer hem definitief uit te schakelen en het na enkele minuten opnieuw te proberen. Dat ik daarna in paniek én te neer geslagen was, dat zou zelfs een blind persoon met zijn rood/witte taststok hebben kunnen waarnemen.
Zo gedacht, zo gedaan! Ik hoorde aan de harde schijf dat het opstarten was begonnen, maar op het beeldscherm bleef het zo donker als de nacht. Wél hoorde ik na een minuutje de vertrouwde pingel ten teken dat het opstarten was voltooid. Ik begreep er niets van, mede doordat ik nooit enige kennis en ervaring met het hexadecimale PC-programma had opgedaan. Eventuele foutadressen hadden mij dus niets wijzer kunnen maken. Nadat ik de PC weer had uitgezet, vertelde ik aan mijn echtgenote dat mijn computer was overleden en dat ik, gezien mijn leeftijd, geen cent meer zou besteden aan het aanschaffen van een nieuwe.
Soms doen mensen in een uitzichtloze situatie dingen, die voor anderen niet worden begrepen, laat staan door de pleger zelf. De andere ochtend startte ik, tegen beter weten in, de PC weer op en toen de pingel weerklonk dat het opstarten was voltooid, trok ik van louter boosheid de voedingskabel van het beeldscherm los. Daarna plugde ik, en waarom ik dat deed weet ik nog steeds niet, de kabel weer (uit medelijden jegens mijn jarenlange trouwe en bruikbare vriend?) weer terug en . . . .TA-DAAAHHH! – ik had weer beeld. Sterker nog: alle programma’s en alle functies deden het nog en neen, het beeldscherm stond bij controle NIET in de slaapstand, omdat deze optie altijd al stond uitgeschakeld.
Meestal veroorzaken zinloze acties onherstelbare schade (een virusscan leverde niets op) en soms heeft men wel eens geluk bij een ongeluk. Want zeg nou zelf . . . .
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: emoties
hulpeloos
22
Geef je reactie op deze inzending: