Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen over toneel

Lucas de Man zoekt het geluksdubbeltje van Dagobert Duck

Op 16 januari 2024 besloot Lucas de Man zijn 4-delige theatervoorstelling/talkshow 'Morgen met Lucas' met het thema 'Geluk'. Dit deed hij samen met de actrice/regisseuse Isil Vos, de schrijfster/onderzoekster Amber Bloos en de muzikant/drumster Michelle Samba.
Lucas is geboren in 1982 in Roeselare. Lucas is in 2014 afgestudeerd aan de KU Leuven. Hij studeerde Germaanse Talen. In 2008 is hij aan de Theaterschool in Amsterdam afgestudeerd. Hij deed de regie-opleiding. In 2008 creëerde hij met Wouter Goedheer de Stichting Nieuwe Helden. Hij is regisseur, acteur en conceptontwikkelaar. Op de televisie presenteerde hij 'Kunstuur' en 'Man en Kunst'. Hij was stadskunstenaar van Den Bosch en hij is theatermaker bij het Zuidelijk Toneel. Met de installatie Sketch werkte hij samen met de vormgever Pascal Leboucq. Lucas woont in Gent en Amsterdam.

De Kleine Zaal van de Goudse Schouwburg was niet geheel gevuld en dan vooral met oudere mensen. Er werd eerst een vragenspel gedaan, waarbij wij als publiek de antwoorden van enkele vragen over geluk op een bordje moesten schrijven. Lucas noemde dan de antwoorden, die hij hier en daar zag. Zo moest je o.a. een cijfer geven bij hoe gelukkig jij je voelt. De meesten zaten rond de 8 en Lucas dacht, dat dat door de financiële welvaart van de Gouwenaars komt. Op de lijst van de meest gelukkige steden staat Gouda op de vijfde plaats. Ede staat op nummer één.
De show was erg intellectueel en rationeel en zeker niet genuanceerd en spiritueel. Lucas kwam op enkele momenten wat meer los en dan werd hij heel gedreven en gevat, maar hij haalde zeker niet alles uit de kast, want die gedrevenheid ebde steeds al snel weer weg. Als een hoogspringer deed hij steeds een spectaculaire aanloop naar een hoge sprong, maar enkele meters voor de hoge lat haakte hij af en ging hij er weer kalmpjes bij zitten. Hij was heel wakker en heel erg gefocust, maar het onderwerp ging teveel over geluk in relatie tot werk. Er werden geluksgrafieken en een kort-door-de-bocht-geschiedenisles geprojecteerd. Plato en Socrates kwamen voorbij. De moderne mens geeft zijn eigen geluk vorm. Michelle gaf er zo af en toe een flinke roffel doorheen.

De hoofdrol werd door de best wel charmant ogende Isil Vos gespeeld. Zij speelde een happiness-manager, die zich met name concentreerde op de werknemer Pablo. Pablo werd door een speciaal geïmplanteerde chip in zijn hoofd in de gaten gehouden. Zo werd o.a. zijn serotoninepeil in de gaten gehouden. Na een jaar ging het ineens veel slechter met Pablo en bleek het, dat zijn vrouw van hem was weggegaan en hij aan de alcohol verslaafd was. Zelf merkte hij het verschil niet echt, maar de controlerende macht natuurlijk wel. Op het scherm zag je hem gebogen en depressief lopen. De chip kon de redenen van zijn plotselinge zwaarmoedigheid niet registreren. Zo'n chip kan wel meer serotonine toevoegen, zodat Pablo's geluksgevoel verbetert en hij beter kan presteren. Ik dacht steeds dat Isil echt een geluksmanager was, maar Lucas vertelde op den duur dat zij dat allemaal speelde. Ik vond haar inderdaad nogal eng en robotachtig, maar dat was dus allemaal gespeeld. Ik dacht echt dat zij als zodanig bij diverse bedrijven in dienst was en dat er bij talloze werknemers chips geplaatst waren. Toen Lucas bij haar ging kijken, waar haar chip zat, geloofde ik echt dat zij een chip had. Ik meende dat sommige discotheken daar ook mee werkten, maar ik vond haar daarom wel erg griezelig, terwijl zij wel heel lief uit haar ogen keek. Die combinatie kon ik even niet rijmen. Totdat Lucas dus vertelde, dat ik voor de gek gehouden was.

Na die openbaring van de evangelist Lucas viel er een pak van mijn hart. Isil's blonde haren werden ineens lekker zacht en aanraakbaar. Het gouden enkelbandje van haar glinsterde ineens extra veel. Haar lichtgroene broekrok viel ineens veel soepeler en ik keek er dwars doorheen. Ze werd godzijdank van vlees en bloed. Eerder had ze over haar menstruatie gesproken, wat haar, ondanks haar robotachtige rol, toch heel menselijk en intiem maakte. Misschien was dat om ons voor haar robotrol in te palmen. Zo van, kijk, ik ben een echte vrouw, maar daarnaast ben ik ook een robotachtig wezen. Pablo was dus ook een fictief figuur, terwijl ik die eerst ook als een echt bestaand mens beschouwde. Dat pleit natuurlijk voor de acteerkracht van Isil. Amber deed nog een poging om met haar sentimentele, tuttige, autobiografische verhaal de show te stelen, maar het wekte bij mij alleen maar de lachlust op.
Tenslotte werd de zaal geacht mee te zingen met een vrolijk en behoorlijk simpel geluksliedje. Met zoiets als 'Hoera! ik voel mij gelukkig!' en 'Waar ben ik toch mee bezig?', een soort kleuterschoolliedje. Michelle zong hartstochtelijk mee en zij toonde nog eens haar ongeschoren oksels, terwijl zij haar drumstokjes omhoog hief. Het viertal ging op een rij staan en zij bogen naar het publiek. Ik boog vriendelijk terug en ik voelde mij een medespeler van dit uitzonderlijke toneelgezelschap, dat mij eerlijk gezegd niet tot nauwelijks wist te boeien. Gelukkig was het afgelopen.

Als kunstkenner op de televisie wist Lucas mij nog wel te inspireren. Dit was ver beneden de maat. Goed bedoeld, maar zeer amateuristisch en waardeloos uitgevoerd, op de gespeelde geloofwaardigheid van Isil na dan.

Schrijver: Sir Joanan Rutgers
17 januari 2024


Geplaatst in de categorie: toneel

4.0 met 1 stemmen 75



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)