Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen over spijt

Nieuw Leven

Zolang als Zamu zich kon herinneren, had hij het gevoel dat hij iets vergeten was. Iets belangrijks, waar hij maar niet de vinger op kon leggen. Als hij uitging met vrienden vroeg hij of hij niets vergeten was. Op doopfeesten en begrafenissen vroeg hij wat hij toch vergeten kon zijn en op zijn werk viel hij zijn collega’s ook lastig met die vraag. Ze noemden hem daar op den duur de verstrooide professor.

Wat hij ook meemaakte, huwelijk, ongeluk, mee- en tegenvallers, steeds spookte in zijn achterhoofd: ik ben iets vergeten, maar wat?

Toen hij zijn einde voelde naderen kleedde hij zich in zijn beste kostuum en ging op zijn bed liggen, na eerst iedereen die hij kende verwittigd te hebben. Collega’s had hij niet meer, hij was allang gepensioneerd. Familie en vrienden waren haast allemaal dood; hij was al tamelijk oud.
Terwijl hij daar dus lag te wachten op het onvermijdelijke einde, schoot het hem plots, helder als bliksem in een inktware nacht, te binnen. Godverdomme natuurlijk, hij was vergeten…en toen gaf hij de geest.

Krampachtig probeerde hij dit moment van opperste inzicht vast te houden. Hij voelde hoe hij zijn massa achterliet en louter uit bewustzijn bestond. Duizend en één indrukken vochten om zijn attentie. Hij ontsteeg met duizelingwekkende vaart de aardse modder om zich te voegen tussen broeders en zusters zonnedeeltjes. Hij voelde hoe nu ook in snel tempo zijn etherische lichaam ontbond, maar nog vocht hij om de herinnering levend te houden van zijn laatste inzicht.

Alles loste op, in en om hem. Er bleef geen bewustzijn meer over, hij had niets duurzaams opgebouwd gedurende zijn lange verblijf in de grove materie. Het enige wat overbleef was een flard herinnering van een groots inzicht, dat terug naar beneden dwarrelde als een roestkleurig herfstblad. Willekeurig schommelend in de achteloze wind.

Ergens op aarde werd een kind geboren, een dankbaar baken voor de sliert herinnering. De pasgeborene opende de ogen en keek met grote vragende ogen in het rond, op zoek naar iets, een herkenning, terwijl er grote mensen verrukt kirden om de prachtige verwonderde blik van het nieuwe leven.

Schrijver: Marc Kerkhofs, 6 mei 2009


Geplaatst in de categorie: spijt

2.5 met 6 stemmen 3.321



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)