Mijn partij doet het elke keer weer: het verkiezingsprogramma moet een positieve toon hebben. En ik doe het ook telkens weer: ik erger me eraan.
In de eerste plaats zie ik de zin totaal niet. Immers, er is niemand anders dan de fractie die het programma leest – en een enkel lid dat de fractie wil controleren. Voor de rest is het vooral dik papier voor een mapje in de computer. De bureaulade haalt het zelden, laat staan het oppervlak van het bureau. Het is dus zinloos om een positieve toon aan…