Meteen trok ‘Nooit ziek geweest’ door Nico Dijkshoorn aandacht. Nico presenteerde het als een afrekening. Speciaal met vader Klaas die echt alleen maar voor zichzelf zou hebben geleefd. Dom luidruchtig narcistisch. De man was er levenslang als de kippen bij geweest om alles naar zich toe te trekken.
Naar het ware leven zo bleek. Pijnlijk was de afstand die Nico publiekelijk nam van zijn met Alzheimer opgenomen vader. Hij wilde hem niet meer zien. Misschien wel nog spreken op zijn …

Het kan niet waar zijn. Een vaag besef dringt door mijn barstende koppijn. Gescheiden? Yes, gescheiden. Argumenten pro en contra tollen door mijn brein. Conflicten. Ruzie. Wat zeggen we de kinderen? Wel of geen advocaat? Hoe moet het met wonen? En het geld? Vragen, vragen, geen antwoorden.
Oké, het was een kwestie van tijd. Ik was de enige op de afdeling die nog steeds bij zijn eerste partner was. Tijdens de lunch is praten over exen en nieuwe vlammen hét gezelschapsspel. Bij haar was het…

De Wiardi Beckman Stichting heeft een boekje gepubliceerd met de fraaie titel “Lessen uit de crash”. Ik ben geen econoom maar daarom niet minder bezorgd over de economische situatie. Wie dit boekje leest, krijgt op eenvoudige wijze inzicht in een aantal mechanismen achter de huidige crisis.
En de verbanden tussen de internetbubble in 2003, de vastgoedbubble en bankencrisis van Lehman Brothers en de IJslandse banken, de problemen met de Europese munt en de problemen van de Grieken,…

Vinyl is back! Terug van weggeweest. Met Vinyl bedoel ik in dit geval het tijdschrift Vinyl. In 1980 opgericht als alternatief voor het als te conservatief bestempelde muziektijdschrift Oor. Vinyl besteedde vooral aandacht aan vernieuwende muziek. Postpunk en Ultra. Het laatste is afgeleid van Ultramodernen, een vernieuwende stroming in de beeldende kunst. Vinyl was door de telkens nieuwe en tijdrovende handmatige opmaak op zichzelf al een toonbeeld van experimenteerdrift. Do-it-yourself was…

Dat zoiets mij weer moest overkomen. Splinternieuwe schoenen, drie dagen oud en de antislipzool al helemaal afgesleten. Ik lag daar. Op mijn werk. Tussen mijn collega’s. Op de grond. Met mijn nieuwe schoenen.
Het duurde lang voor ik recht kwam. Te lang. Heel even dacht ik dat ik net ontwaakt was uit een droom die je liever niet hebt. Maar het was echt. Ik zag geen wekker en het was klaar. Te klaar. Eerst waren er de bezorgde blikken. Zou hij iets gebroken hebben? Toch geen epilepsie-aanval?…