Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De strik van de Olle Grieze - deel 1

Nadat hij zich ervan had vergewist dat de kust vrij was, haalde hij de sleutel tevoorschijn en opende voorzichtig de zware, eikenhouten deur die toegaf gaf tot de hal. De schakelaars van de binnenverlichting vond hij op de tast. Hij haalde ze allemaal over. Tot in de kruin van de toren plantte het licht zich nu voort, zo wist hij. Rij na rij floepten spotjes aan over de schier eindeloze, zich als in een slakkenhuis steeds meer vernauwende spiraalweg naar boven. Het schijnsel van de onderste lamp drong gedempt door tot in de hal. Snel glipte hij op zijn gymschoenen naar de eerste lichtcirkel en begon aan de lange bestijging van de stenen treden.

Af en toe blikte hij even door de smalle raampjes, die na elke drie windingen in de torenschacht waren aangebracht. De Grote Markt lag er op dit vroege uur stil en verlaten bij. Alleen een paar groepjes duiven zwermden samen op het plaveisel. Een eenzame fietser haastte zich in de richting van de Gelkingestraat. Half zes was het, de stad moest nog ontwaken.

In rap tempo besteeg hij de treden. Naarmate de gebouwen in de diepte kleiner werden, nam zijn vastberadenheid toe, alsof hij zich bij elke stap meer en meer verhief boven de wetten en normen die beneden golden. De klotsende geluiden van de verfpotten, die hij al die tijd had meegezeuld, klonken hem als muziek in de oren. Hij zou die Mollebonen wel eens mores leren!

Ter hoogte van de klokkenzolder onder de eerste trans pauzeerde hij even om op adem te komen. Onwillekeurig huiverde hij toen hij voelde hoe het koude zweet in dunne straaltjes onder zijn oksels vandaan liep. Maar even later rechtte hij zijn rug en vervolgde de beklimming. Via de eerste trans bereikte hij de trap die hem naar zijn doel zou leiden. De treden werden hier smaller, maar waren minder uitgesleten omdat er altijd bezoekers waren die niet verder wilden of durfden klimmen dan de eerste omloop.

Af en toe zette hij de verfpotten even neer. Het leek wel alsof die krengen steeds zwaarder begonnen te worden. In het bleke ochtendlicht dat door een nis naar binnen viel zag hij de striemen die de hengsels in zijn vingers hadden achtergelaten. Misschien had hij beter handschoenen mee kunnen nemen. Maar het was nu niet ver meer: nog een tiental meters scheidden hem van de tweede trans. In de muffe, vochtige lucht worstelde hij zich verder omhoog.

Sloffend en transpirerend over zijn hele lichaam stiet hij de deur naar de tweede omloop open. Zonder te aarzelen liep hij door naar het midden van de zuidelijke galerij, waar hij de bussen met lakverf eindelijk met een zucht van verlichting neer kon zetten. Het was hier tamelijk fris. Toen hij een kwartiertje geleden naar de Grote Markt was gefietst, was het praktisch windstil geweest, maar op deze hoogte waar de wind vrij spel had, stond er een krachtig zuidwester: een reden te meer om nu op te schieten. Omdat dit waarschijnlijk de laatste keer was dat hij van dit uitzicht kon genieten, staarde hij eerst nog even in de diepte.

De gebouwen rondom de Grote Markt waren nu wel erg klein geworden. Vanaf de andere kant van de toren kon je nu de verste buitenwijken zien; daarboven strekte zich het eindeloze groen uit van de Ommelanden. Omdat het vrij helder was op deze koele junimorgen kon je in de verte zelfs het Leekstermeer en het Paterswoldsemeer zien liggen: zilverkleurige vlakken in het groen. Groningen, Goeningen – het was duidelijk waaraan deze stad haar naam had ontleend. Dit jaar vierde zij haar 950-jarig bestaan. Om dit heuglijke feit te vieren had het socialistische stadsbestuur twee reusachtige feeststrikken laten ophangen aan de Martinitoren, zodat reizigers en autochtonen zich reeds van verre aan de fleurige versiering konden vergapen. De 96 meter hoge kolos, bijgenaamd de “Olle Grieze”, waarvan het kloeke, mannelijke silhouet tot diep in de polders zichtbaar was, hadden ze als een bonbonnetje ingepakt.
Hij bukte zich en wipte handig met een meegebracht stokje de deksels van de verfpotten. Aan een latje bevestigde hij een spiegeltje en stak dat vervolgens door een opening in de balustrade om de precieze locatie vast te stellen van de feeststrik aan de zuidkant van de toren. Nu was dan het moment suprême aangebroken!

- Wordt vervolgd -

Schrijver: Hendrik Klaassens, 11 augustus 2016


Geplaatst in de categorie: woede

3.8 met 13 stemmen 850



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)