tabblad: dagcolumn

Tegen Polen

Voordat ons huidige abracadabrische alfabet uit de schimmige tweeduuster zône van het half wakkere–half sluimerende collectieve kosmische bewustzijn sedimenteerde, communiceerde de toenmalige mensvariant door middel van vaak in steen gebeitelde cryptische, rebus-achtige emblemen, cartouches of pictogrammen.
Hiëroglyfen in Egypte, Spijkerschrift of Cuneiform in Sumerië, Babylonië en Assyrië, Maya schrift in Midden en Zuid Amerika, en vele vormen van beeldschrift die over de hele wereld gevonden zijn.

Ik kijk nu naar een fascinerend stukje ‘tekst’, een soort staalkaart van Egyptische symbolen, en realiseer me dat mijn alfabetische ontcijferingsvermogens hier schromelijk tekort schieten. Ja, ik weet dat Champollion uit Figeac een leeuwentaak heeft verricht en dat Egyptologen (het zuur zit altijd in de staart) van tegenwoordig de mysterieën van muralen denken te doorgronden, maar u en ik weten wel beter: we snappen er geen snars van.

Bij nader inzien, als we er langer bij stilstaan en ons fijnere opmerkingsvermogen inschakelen, dan gebeurt er iets dat duidelijk maakt waarom we er geen torenhaan van vatten:
dat gedeelte van ons brein (links) waarop we in snap-gevallen altijd een beroep doen, kan er niets mee.

Als we vervolgens rustig wachten en weerstand bieden aan het ongeduld, dan werpt de andere vleugel suggesties over de schutting in de tuin van ons bewustzijn. De rechter hersenhelft begrijpt symbolen. Die is thuis in de tuin van associaties, intuïtie, vermoedens, speelse invallen, rare dwarsverbindingen (denk aan MM’s column 5/10), ondergrondse wortelstelsels, spechten hakkend op de takken, fantasieën en sprookjes, speculaties, science fiction e.d.

Zou het zo kunnen zijn dat de genoemde vroege beschavingen van de Aarde, die het beeldschrift gebruikten, op een andere manier cognitief functioneerden dan wij in deze tijd gewoon zijn? Zouden zij aan het ontwikkelen van hun rechter hersenhelften, en daarmee aan hun symbolische, intuïtieve denkvaardigheden, een veel grotere waarde hebben toegekend dan wij nu? Zou het kunnen dat zij veel verder ontwikkeld en veel hoger beschaafd waren dan wij? Veel opmerkzamer, sensitiever, inzichtelijker, geïntegreerder, alerter, holistischer, creatiever, wijzer, capabeler?

Misschien is de reden dat we het nu moeilijk vinden die oude beschavingen echt te begrijpen, dat ons belangrijkste instrument van begrip en communicatie, de taal zoals wij die hanteren, juist de door hun gebruikte vermogens onderdrukt of belemmert.

Ik zag voor mijn geestesoog dit dilemma uitgedrukt in het beeld van de Twin Towers.
De Pilaren, de Kolommen, de Uitroeptekens, de Bouwwerken van Overtuiging, die de polarisatie van de interne en externe mens vertegenwoordigen.
Niet persé die twee opgeblazen wereldhandel torens van dat alarmnummer, maar de twee torens van de Maan-kaart van de Taro.

Tussen haakjes, ook de afbeeldingen van het divinatie ‘kaartenspel’ de Taro of Tarot, de grote en kleine Arcana genoemd, zijn een eeuwenoude vorm van symbolische overdracht. Een beeldtaal dus. Een taal voor ingewijden, voor kenners, voor doordenkers. Cryptisch, geheimzinnig, niet-lineair, niet rechtstreeks, verborgen, hermetisch, enigmatisch.

Op die ‘mooncard’, nummer 18 van de grote arcana of arcanum, staan al eeuwenlang 2 torens afgebeeld, links en rechts van het grote gele magische oog van de maancycloop dat de wolven en honden hypnotiseert, waardoor ze huilen van onberedeneerbaar verlangen.
Alleen wij mensen hebben de uitrusting, de latente vermogens, om dit verlangen naar vervulling van ons potentieel te realiseren.

Het overbruggen van de twee breinhemisferen gebeurt fysiek gezien door de verbindingsbundel ertussen, de corpus callosum, die bestaat uit pakweg 200 miljoen zenuw-uitlopers (axons).

Is begrip toch mogelijk?