De bebouwing in de omgeving van Woonzorgcentrum "De Volckaert" in Dongen mag er zijn en verdient zeker wel een schoonheidsprijs maar vanzelfsprekend blijft het voor de argeloze toeschouwer die het geheel van buitenaf beziet onduidelijk welke onheilspellende vormen van niet te definiëren leed en ongeluk schuilgaan achter de welhaast geblindeerde vensters.
Mijn vriendin, die hier haar domicilie bezit, heeft als metgezel een dertienjarige nog speelse kat met de naam "Bleske" die haar nooit en te…

Ik noem haar "Dracaena" maar weet niet of dat haar werkelijke naam is. Haar felgroene, langwerpige bladeren, die een fraaie tekening vertonen waaieren uit van haar stam. Trots en fier staat ze te pronken en er ontspruiten nog altijd nieuwe bladeren aan haar hart. Ik voed haar met zachte, rulle bruine aarde en met kristalhelder water. Eenzaam, trots en eigenzinnig verheft ze zich en ze vormt het enige levende wezen dat mij vergezelt......

U gaf me de roman van de wereldberoemde schrijver cadeau, geschreven in de taal die zowel de taal van de "dichters en denkers" is als de taal waarin eens brute Nazistische commando's weerklonken: de taal die als een welluidende melodie van uw lippen rolde.
Mij had u verkozen als uw laatste leerlinge maar ik zou verworden tot uw ontrouwe discipel. Hoe graag zou ik nog eens in uw kamer komen met de bescheiden rij boeken die hoe dan ook uw eruditie nauwelijks konden vertegenwoordigen; met het…

"Wat is uw naam?", vraag ik de man die, als in stille, placide bedachtzaamheid, kennelijk gewikkeld in eigenzinnige, esoterische overpeinzingen, op de bank zit in de gemeenschappelijke, kale woonkamer die hij deelt met zijn mede-cliënten van de inrichting.
"Mijn naam is Gijs", repliceert de man. Zijn schedel die zijn geheimen herbergt is kaal. "Hebt u het hier naar uw zin?", vraag ik. Hij knikt bevestigend. De verplegers vragen hem wat wasgoed op te vouwen dat verkreukeld in een plastic…

Ik had in de stad, nu het territorium of "jachtterrein" weer is opengesteld en nu velen zich verdringen voor de winkels en beladen met spullen rondsjouwen alsof de armoede niet meer bestaat en alsof de materie de allergrootste zaligheid vertegenwoordigt, niettemin wat spulletjes aangeschaft voor een vriend die gaat verhuizen: een fotolijstje en twee fraai gedecoreerde drinkglazen.
Bij het station stapte ik op lijn zeven. De vrouw met het lange, zwarte haar dat zij soms verbergt onder een sjaal,…

Ik moest me melden bij het loket met het indrukwekkende en glorieuze opschrift "Pfizer" in de grote, kale hal. De injectienaald zou het dunne, fragiele weefsel van mijn bovenarm doordringen en mijn tranen zouden stromen. Ik zou me verontschuldigen voor mijn ontroering maar het meisje in het uniform zou zeggen: "Schaamt u zich maar niet, het is ook emotioneel" en ze zou mij lichtjes knuffelen....
Mijn leven wordt behouden; wellicht het leven van een slecht mens. Voor wie, voor wat wordt mijn…

Redden we het of halen we het niet: dat was de grote vraag! Loerend naar buienradar zei ik: over een kwartiertje zou het moeten kunnen, dan halen we het net! De vraag was niet 'of we ergens op tijd zouden zijn', neen, de vraag was 'of we als twee verzopen katten thuis zouden komen'.
Als de lucht opklaart, zeg ik terwijl ik de jas aantrek: nu moet het kunnen. Manlief staat al bij de deur, tja die zijn doorgaans sneller dan wij dus. Zo rijden we met onze gemeente cabrio naar de Aldi want daar…

Toen ik verkeerde in onduidelijke troebelen, angstaanvallen en in datgene wat mijn beste vriend zou aanduiden met de omschrijving "Torpeur", werd er aangebeld. Een monteur van KPN, gekleed in de pantalon waarop in trotse letters de naam van zijn firma, maakte zijn opwachting en we schertsten samen wat over geheugenverlies en "Alzheimer Light". En zelfs door deze korte onderbreking van mijn zwaarwichtige en bezorgde overwegingen en tobberijen klaarde voor mij mijn hele toestand op.....

Dodenherdenking van hen die vielen
in de oorlog
herdenken van hen, die vochten
voor onze vrijheid…

De zwakzinnige en autistische man had heel zijn leven al verbleven onder de zorg van een steeds wisselende stroom verpleegkundigen aan wie hij zich bezwaarlijk kon of durfde te hechten. Hij is mijn broer die sinds jaar en dag verblijft in wat men "zijn appartementje" noemt en waar de speelgoedkast zijn schamele spulletjes herbergt en waar hij de smurfenfilm bekijkt.
Ergens in zijn verzwakte, aangetaste en beschadigde brein moet nog de herinnering leven aan zijn jeugdjaren, aan zijn vader en…