De langgerekte stenen muur waarop ik uitkijk vanuit mijn hooggelegen venster is als een muur van een klooster of van een fort en deze wordt onderbroken door houten poorten en deuren van garages. Klimop leunt er op sommige plaatsen tegen, als het ware zoals een zwak, hulpeloos persoon steun zoekt bij iemand die ouder, wijzer en meer ervaren is.
Daarachter de bouwsels van de mensen waarover het late zonlicht dat ik observeer, soms speelt; de schuurtjes, veranda's en serres die men daar eens…

Het licht, bijna al het uitbundige en overdadige licht van de nieuwe zomer die nadert; het licht dat de befaamde en onvergetelijke Romantici zozeer liefhadden en dat zij nooit wilden onderwerpen aan het barse, koude en hardvochtige intellect, aan de Rede die eens evenzeer zozeer zegevierde; kortom het licht dat ik evenzeer liefheb, werpt wervelende vlekken; steeds andere vlekken op de wanden en op het plafond van mijn kamer.
En buiten trekt het al in de morgenuren een brede baan over het welige…

We hadden een plaatsje gezocht in het hooggelegen restaurant dat in mijn ogen allerminst uitmunt door sfeer of gezelligheid. Het restaurant biedt een uitzicht over Tilburg dat eveneens tot droefenis stemt en het is bereikbaar met de voormalige goederenlift van het vroegere postkantoor.
Zijden bloemen in glazen vaasjes sieren de tafels.
Mijn vriend zal zich vandaag tot mijn vriendin wenden. Zij vormt een "éminence grise" en "onbezoldigd psychiater" in mijn ogen.
We zullen vanuit de hoge ramen…

Ik was achtentwintig. Het lokaal van de dansschool lag enigszins afzijdig van de Korvelseweg en het was bereikbaar via een binnenplaats.
Ik droeg de tafzijden jurk. Simon wilde alsmaar "Engels" walsen. Het zij ook toegegeven dat ik op de hoge plateauzolen moeilijk door de bocht kwam bij de foxtrot.
Bezorgde Tilburgers die de zitjes bezijden de dansvloer bezetten gaven mijn danspartner en mij het advies mee: "Jullie zijn niet getrouwd en jullie moeten oefenen op het kleedje vóór jullie…

Mevrouw draagt een min of meer mallotige ruiten baret, halfzijdig, scheef over haar hoofd gedrapeerd. We bevinden ons voor de glazen deuren van de supermarkt die spoedig open zullen schuiven en mevrouw wijst op een gekleurde meneer die daar eveneens staat te wachten, die ons ook blikken waardig acht en die volgens zeggen van mevrouw zijn handen graag uitstrekt naar de meisjes en vrouwen
Een en ander zint mijn nieuwe gesprekspartner allerminst. Ze is van de vrouwenliefde en nu achtenzeventig en…

Wat men eventueel en met goed recht een "bejaardenbus" zou kunnen noemen, is een "weduwenbus" geworden.....
De saamhorigheid, dan wel de liefde of de vriendschap waarvoor de organisatie zozeer ijvert, komt tussen de grijsharige deelnemers op hardnekkige wijze en bij voortduring niet tot stand
Mevrouw heeft naast me plaatsgenomen in het busje met samengeknepen lippen en met de tanden opeengeklemd. Zware rimpels bezetten haar bovenlip en monden daarop uit. Het komt zoals gewoonlijk tussen ons…

Ik ontmoette hem voor de eerste keer in het paviljoen waarin mijn zeer zwak begaafde broer sinds jaar en dag is gehuisvest en die broer aanschouwde hij bij die gelegenheid tevens voor het eerst.
Hij was in mijn ogen met recht een kanjer, een gigant die het tot zijn missie had gerekend gedurende elf lange jaren de zorg voor kankerpatiënten te behartigen en hij sprak me over de "wereldziel"; in zijn ogen de "gemeenschappelijke" ziel van alle mensen waarin hij geloofde.
Deze opvatting vormde in…

Mijn moeder had op de achterzijde van het portret waarop haar gezin in zwart-wit staat afgebeeld, door de fotograaf gerangschikt in een harmonieuze pose, geschreven dat de foto voor onze oma bestemd was die in de aangrenzende, naburige wijk woonde, maar wel op loopafstand.
Iedere week overbrugde zij die afstand en bezocht ons.
Onze ogen kijken op de foto verschrikt de camera in. De buurman die het kiekje maakte was een demonische figuur die zich te buiten placht te gaan aan excessen en…

Op een dag in april toen de bomen aan mijn venster lichte aanzetten van groen vertoonden, hebben we met de "Opstapbus" koers gezet naar Dierenpark "De Oliemeulen"
Haast verscholen tussen de overige bebouwing in de wijk treft men deze kleine dierentuin aan waar krokodillen, spinnen, aapjes, lama's, slangen en nog diverse andere dieren onderdak hebben gevonden.
De tuin die grenst aan dit pand kan men wellicht met recht "tropisch" noemen. Een dadelpalm verheft hier haar bladerkroon en een trotse…

Als je herstelt van narcistisch geweld, dan ontwaak je in een ramp. De ramp van de wereld waarin het narcisme al eeuwen slachtoffers maakt. Het wordt langzaam alleen maar erger.
Het narcisme zit echt overal en wordt veel meer toegestaan dan nog maar twintig jaar geleden. Wie met de elle bogen werkte in die tijd werd steeds meer geprezen. Nu zelfs verheven.
Hoe moet ik mij hiertegen verhouden, hierin verhouden, vraag ik me af. Ik ben zelf wel hersteld, zit weer goed in mijn eigen vel, kan weer…

De Tilburgse dames en heren die ik met enige regelmaat ontmoet bij bushaltes, in het openbaar vervoer of op de markt bakkeleien graag over de flats, appartementencomplexen en overige woningen in de stad en zij beschouwen deze bouwsels graag met een welhaast filosofisch geschoolde dan wel gefundeerde interesse
Vermoedelijk beschouwen zij de gevels die voor hun ogen oprijzen al dan niet verwachtingsvol of zouden zij hun woonwensen al dan niet willen verwerkelijken of hun toekomst veilig willen…

In die jaren waren de hippies over de wereld uitgezwermd en niet slechts San Francisco was het brandpunt geworden van "love and peace" en "flower power".
En zelfs onze goede en dierbare provinciestad kreeg een klap van de molen. In een kapitaal herenhuis aan de Korte Heuvel kwam men samen tot diep in de nacht en de atmosfeer was vergiftigd met dan wel vervuld van de walm van vele "psychedelische sigaretten" en de muziek weerklonk er die het hele spektakel altijd begeleidde.
Ik vreesde echter -…

De gehelmde heren hebben de straat nog altijd niet verlaten. Ze marcheren en paraderen er nog altijd en kouten opgewekt en joviaal met elkaar en slaan elkaar kameraadschappelijk op de schouders.
Aan de overkant van de straat liggen onduidelijke materialen die een mij onduidelijk doel dienen en die kennelijk hun bestemming nog altijd niet gevonden hebben. Met groot materieel rijden de heren rond.
Het ijzeren staketsel van een gigantische hijskraan dat heen en weer beweegt tegen de achtergrond…

Ik had het Paasmandje vervaardigd uit ineengevlochten stroken papier op het kleuterdagverblijf. Ik herinner me zozeer het vroege licht van de lente van mijn vierde levensjaar; het vroege licht van mijn leven dat de straat overspoelde; van mijn leven dat nog allerminst voltooid is op de late datum waarop ik dit schrijf.
Weer is het Pasen. De wereld baadt in een ander licht; in een voorheen ongekend licht. En nu zwerf ik op Paaszaterdag door de stad maar zonder zelfgevlochten Paasmandje.

Ze namen deel aan de vergaderingen en ze schaarden. zich keer op keer rond de tafel
In hun innerlijk moeten ondefinieerbare, onherleidbare en kolkende gevoelens hebben rondgetold, maar stil, verstard en verkrampt waren de gezichten waarmee zij voor zich uit staarden. Stil waren hun stemmen die geen uiting gaven aan de mensonterende en grensoverschrijdende woelingen die hun hart en ziel bezetten, in beslag namen.
Tot de dag aanbrak waarop ik vernemen moest dat enkelen van hen deze wereld…

De kronkelige takken van de berkenboom aan mijn venster wiegen en deinen in een licht, zwak briesje. Weer breekt een nieuwe lente aan. De aanzet van het gebladerte dat in de zomertijd die spoedig aan zal breken de boom weer zal sieren als een majesteitelijke en triomfantelijke groene tooi is al zichtbaar. Het patroon en het rasterwerk van de nog prille blaadjes tekenen zich af als vormden zij een schilderij uit de Renaissance tegen de hemel die in de morgen gaandeweg lichter wordt en wisselende…

Enigszins afzijdig van de reuring, van de ellende en van de drukte van de stad bevinden zich in een kleine enclave de lage, witte Maycrete-woningen, gebouwd na de wereldbrand van de veertiger jaren.
Een kleine weide waar onvermoed een enkel solitair paard graast verleent een min of meer landelijk karakter aan de genoemde stadswijk.
Maar wie van de bewoners bezit de pretentie, de roekeloosheid of de zorgeloosheid om bij uitzondering van leed, ziekte of ongeluk gevrijwaard te blijven?

"Vele wegen leiden naar Rome" zegt men, echter slechts één weg voert naar het huis van mijn hoogbejaarde tante in het dorp nabij onze provinciehoofdstad.
Met vierennegentig jaar zegeviert zij nog altijd over de familieleden die niet meer te midden van de levenden zijn; de zussen en broers van mijn vader en moeder die in mijn jeugd goedgunstig om me heen stonden.
Met tante die zich solidair en zonder enige verwaandheid tot mijn vriendin opwierp bezocht ik museum, concert en…

Aan de horizon bevindt zich de gestalte van de hoge toren, blauwachtig en schimmig in de verte. Ik mag wel met recht beweren van het in Tilburg beruchte flatgebouw.
Naar men in de stad beweert dwarrelen daar vanaf grote hoogte met enige tussenpozen de kwetsbare lichamen van de zelfmoordenaars neer als sneeuwvlokken, als stof...
Het kostbare maar zo kwetsbare leven, hen eens geschonken, heeft voor hen klaarblijkelijk al haar eens zo wonderlijke betovering, gloed en charmes verloren. Een afgrond…

Ze had drie kwartier op de bus moeten wachten. We hadden elkaar al eerder ontmoet en eenmaal gearriveerd in het voertuig verklaarde ik haar dat het oponthoud bezwaarlijk de grootst denkbare tegenslag kon betekenen. Vanzelfsprekend leidde deze opmerking tot volmondige en snelle instemming.
We passeerden de middenberm van de Waterhoefstraat, in dit voorjaar overdekt met een weelderig tapijt van krokusjes met daartussen vele kleine, lieflijke blauwe bloempjes die men met recht kan beschouwen als…