Autistisch en in the spotlights is levensgevaarlijk

(voor Alan Christie Wilson (1943 - 1970))

Je bent geboren op 4 juli 1943 in Boston. Je groeide op in Arlington. Met enkele muzikale schoolvrienden vormde je een jazz-ensemble. Nadat je een elpee van Muddy Waters beluisterde, viel je voor de bluesmuziek. Je bestudeerde vol passie de opnamen uit 1931 van Skip James. Na je diploma van Arlington High School studeerde je muziek aan de Universiteit van Boston. Je speelde in het folk-blues circuit van Cambridge. Tijdens je studie ontmoette je de fingerstyle gitarist John Aloysius Fahey, die jou vanwege je extreme bijziendheid, ronde gezicht en wetenschappelijke inborst de bijnaam Blind Owl gaf. Tijdens het spelen op een bruiloft legde je de gitaar op de bruidstaart. Zonder bril kon je mensen enkel van zeer nabij herkennen.

Je verdiepte jezelf in de oude blues en je schreef daarover in een krant en een tijdschrift, o.a. over de blues-muzikant Robert Pete Williams, bekend van 'Grown So Ugly'. Je werd door collega's gezien als een expert op het blues gebied en dan met name door je koppeling met de oude blues-muzikanten.

Je werd vooral beïnvloed door Skip James, net als o.a. Deep Purple, Eric Clapton en Rory Block. Verder door Robert Johnson, die of door strychnine-vergiftiging is vermoord of door syfilis is overleden. Hij werd 27 jaar. En door Eddie House, Charley Patton, Tommy Johnson, John Lee Hooker en Booker White. Tommy Johnson speelde gitaar tussen zijn benen en achter zijn hoofd en hij smeet zijn gitaar tijdens het spelen in de lucht. Je imiteerde de hoge toonhoogte van Skip James, wat resulteerde in je hoge tenorstem. In 1964 werd Eddie House herontdekt, maar hij was zijn songs vergeten, waardoor jij hem hielp om zijn songs nieuw leven in te blazen en zijn geheugen op te frissen. In 1965 verscheen zijn album 'Father of the Delta Blues', waarop jij op mondharmonica, gitaar en harp meewerkte. Bovendien ondersteunde je o.a. John Hurt, Skip James, Sleepy John Estes en Bukka White.

De manager van House, Dick Waterman, die nog leeft, loofde jouw muzikaliteit en voorspelde jou goudmijnen. Dick was ook de ontdekker van de blues-zangeres Bonnie Raitt Lynn. John Fahey moedigde jou aan en samen met hem verhuisde je naar Los Angeles, waar jij Fahey hielp met zijn scriptie over Charley Patton, voor de Universiteit van Californië. Je ontmoette de zanger Bob Hite, met wie je in 1965 de blues-rock band Canned Heat oprichtte. De band werd aangevuld met de gitarist Henry Vestine, de bassist Larry Taylor en de drummer Frank Cook, opgevolgd door Adolfo de la Parra. Jij speelde gitaar en mondharmonica en je zong.

In 1967 stonden jullie op het Monterey Pop Festival en verscheen het debuutalbum 'Canned Heat', met diverse bluescovers. In 1968 verscheen 'Boogie with Canned Heat', met de wereldhit 'On the Road Again', door jou gezongen met falsetto-stem. Datzelfde jaar verscheen het album 'Living the Blues', met de wereldhit 'Going Up the Country', ook door jou gezongen. In 1969 verscheen 'Hallelujah' en speelden jullie op het Woodstock Festival. In 1970 verscheen 'Future Blues', het laatste album, waaraan jij meewerkte, met o.a. jouw song 'My Time isn't Long'.

Op 3 september 1970 ben je overleden op een heuvel achter het huis van Bob Hite in de Topanga Canyon. Je nam een overdosis barbituraten. Enkele maanden daarvoor had je geprobeerd om jezelf dood te rijden, waarna je kort in een ziekenhuis verbleef, omdat je depressief en suïcidaal was. Het gebeurde twee weken voor het overlijden van Jimi Hendrix en een maand voor het overlijden van Janis Joplin. Je gedrag duidde op een diagnose binnen het autismespectrum, wat je depressie en sociale isolatie verklaarde. Je was een gedreven natuurbeschermer en je sliep vaak buiten. Je beschermde met name de sequoia-bomen. Je werd zevenentwintig jaar en je bent begraven op de Woodlawn Cemetery in Everett.

Alan Christie Wilson John Aloysius Fahey Bob Hite

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 3 stemmen 62