Ani DiFranco - Serpentine
Angela Marie (Ani) DiFranco is geboren op 23 september 1970 in Buffalo. Haar ouders zijn Dante Americo DiFranco en Elizabeth Ross. Op haar negende begon ze met haar gitaarleraar Michael Meldrum op straat en in bars songs van de The Beatles te spelen. Vanaf haar veertiende schrijft en zingt ze haar eigen songs. Ze is afgestudeerd aan de Buffalo Academie voor Beeldende Kunsten en ze studeerde aan het Buffalo State College. Op haar vijftiende woonde ze al op zichzelf.
Op haar achttiende begon ze haar eigen platenmaatschappij Righteous Babe Records. Op 1 november 1990 verscheen haar titelloze debuutalbum, met 'Talk to Me Now', 'Lost Woman Song' en 'Rush Hour'. Ze woonde in New York City, waar ze poëzieles op de New School kreeg. De dichter Sekou Sundiata werd haar vriend en mentor. Ze tourde solo en rond 1995 met de Canadese drummer Andy Stochansky en de bassiste/zangeres Sara Lee.
Op 1 november 1991 verscheen 'Not So Soft', in 1992 'Imperfectly', in 1993 'Puddle Dive', met 'Born Lion', een zeer lesbisch nummer plus video. In 1994 verscheen 'Out of Range', met 'Overlap', 'You Had Time' en 'Falling Is Like This'. In 1995 verscheen 'Not A Pretty Girl', met 'Sorry I Am', 'Shy' en '32 Flavors'. In 1996 verscheen 'Dilate', met 'Untouchable Face', het schitterend weemoedige liefdestragedie 'Done Wrong' en 'Joyful Girl'. In 1998 verscheen 'Little Plastic Castle' en trouwde je met de geluidstechnicus Andrew Gilchrist, wat vijf jaar stand hield. Ani is biseksueel en ze maakte songs over liefde en seks met beide seksen. Vanaf 1999 gaf Righteous Babe Records ook albums uit van o.a. Arto Lindsay, Andrew Bird, Sara Lee, Anaïs Mitchell en Nona Hendryx.
Ani zingt over racisme, seksisme, seksueel misbruik, homofobie, reproductieve rechten, armoede, maatschappelijke misstanden en oorlog. Ze is politiek linksgezind en ze is een atheïst. Ze is tegen de doodstraf. In 2003 verscheen haar album 'Evolve', met het geniale 'Serpentine', geweldige gitaarritmen en een meesterlijke, verbluffende, poëtische tekst, die ze ook nog eens met heerlijke toonwijzigingen brengt. Alleen al de zin 'Capitalism is the devil's wet dream!' en hoe ze de oorlogsmachinerie weet te omschrijven. Vlijmscherpe cultuurkritiek.
In de zomer van 2004 overleed haar vader en in juli 2005 kreeg ze tendinitis en nam ze negen maanden rust. In 2006 won ze de Woman of Courage Award. In 2007 kreeg ze samen met haar vaste producer Mike Napolitano een dochter, Petah Lucia DiFranco Napolitano. Dat gebeurde in haar huis in Buffalo. Ani is met Mike getrouwd. In 2013 kregen ze een zoon, Dante DiFranco Napolitano. Ze wonen nu in de wijk Bywater van New Orleans. Ze wordt beïnvloed door de muziekscene van New Orleans, waar fun en funky overheerst.
Op 4 november 2014 verscheen haar achttiende studio-album 'Alergic for Water', met 'Careless Words' en 'Still My Heart'. Voorts verschenen er 21 live-albums. Ani wordt beschouwd als een feministische icoon. Haar folkrock/alternatieve rock is beïnvloed door punk, funk, hiphop en jazz. Ani speelde op talloze benefietconcerten en ze werkte o.a. samen met Bruce Cockburn, Utah Phillips, Prince, Pete Seeger, Dar Williams, Cyndi Lauper, Margaret Cho en Greg Dulli.
Geplaatst in de categorie: muziek
Ani DiFranco
60
Geef je reactie op deze inzending:
Haar muziek doet me ook denken aan Rickie Lee Jones, waar ik in mijn jonge jaren fan van was. Haar eerste elpee, met de hit 'Chuck E's in love', en het vrolijke 'Danny's All-Star Joint' heb ik destijds grijs gedraaid op mijn tienerpickup. Heerlijk ook om in slaap te vallen bij liedjes als 'On Saturday Afternoons in 1963' en 'After Hours (Twelve Bars Past Goodnight)'.