Reis

Ik heb veel therapie genoten, wat extra aandacht voor de mens
Veel vriendschappen gingen naar de kloten, mijn schrijfdrang in de hens
De bron waaruit ik putte, was eens een troebel vat
Nu is er geen vuiltje aan de hemel meer, het schrijven verging me snel
Is het sowieso geen ziekte, iets verwoorden?
Vermoord je de ervaring niet?
Zoals je dat doet wanneer je tijdens een concert door je mobieltje staat te staren? Om alles op te nemen?
De hedendaagse mens is een multimediale moordenaar

Een lekker wijf de eerste keer ontmoeten, ruiken, in je opnemen

Er zitten schermen tussen ons in
Schermloos wil ik leven maar ik, huichelaar, zit nu achter zo’n geil scherm
Ongeil scherm, dat is het
Waar is de geilheid? De likkebaardende lust? Waarom is het voorbehouden aan de generatie die na mij komt?
Waarom moet het vuur doven? Zijn het de medicijnen? Is het de leeftijd? De onverschilligheid? De ‘ik heb alles wel gezien’ mentaliteit?
Wat is de middelbare leeftijd anders dan een nietszeggende oversteek naar de vergankelijkheid?
Psychisch en fysiek uitgedaagd draait het nu om het bewustzijn, het vergroten daarvan, en het brengen ervan naar het graf, zodat het kan doven als een kaars in de nacht

Opgemerkt blijven is het doel. Liefst niet als een martelaar via een terreurdaad. Maar in de harten van de mensen. De harten die sprongetjes kunnen maken. Soms. Heel even

Ontsteek het vuur in de harten van de mensen. Wees gepassioneerd over iets wezenlijks. Niet over het ideale boekhoudsysteem. Dat is de doodsteek voor de poëet. Van de échte poëet. Niet die carrièrelulpoëet. Die publiceren net zo beschouwt als de wetenschapper zijn hoeveelheid publicaties in wetenschappelijke tijdschriften beschouwt. Doe het met je hart. Met je lijdende leidende verblijdende hart.

Neem de ander de maat als die het verdient. Zoals eenieder met ijdele pretenties dat verdient. You don’t wanna be blowing smoke up someone’s ass just because he or she ís someone. Zij beschouwen wat ze doen als werk. Als een ‘hobby’ hoorde ik eens. Pfff. Dat is het niet. Schrijven is een opdracht van de muze. En stijgt altijd uit boven het ego dat slechts een agent is om de mens staande te houden in het sociale, of asociale, verkeer.

Het gaat pas echt goed als ik niet meer schrijf. Maar ik kan het weer eens niet laten, en wie verveel ik ermee, zolang ik het voor mezelf houd? Maar dat kan ik niet, want ik ben mens en dus zo ijdel als een narcis aan de waterkant. Ik staar mezelf in het porem en word verliefd op mijn evenbeeld in het wateroppervlak.

Beter aan zelfliefde dan aan zelfhaat ten onder gaan, zeg ik maar. Maar wat maakt het ook uit. Hoe je de dood ook veracht, hij haalt je in. Dus hoe word je onsterfelijk? Wat kan je creëren dat eeuwigheidswaarde heeft? Over tienduizend jaar is ook God vergeten. Of Shiva. Of Zeus. Of het Spaghettimonster.

Laten we maar proosten op de sterfelijkheid. Op de tijdelijkheid en de vergankelijkheid. Op de illusie dat we iets werkelijks kunnen betekenen. Alles wat we zijn zijn reisgenoten tussen de wieg en het graf. Laten we die reis zo onvergetelijk mogelijk maken. Of heb er schijt aan. Alles mag, als het een ander maar niet schaadt. Die reis ga je, of je nu wil of niet.

Bon voyage!

schreeuw

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 120