Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Manon's lichaamstaal en de liefde

Het leuke aan zappen is dat je zomaar bij een gezelschap aan kunt schuiven. Maandagavond kwam Joost Karhof, Gouwenaar met een Haags randje, langs en daar stond het beeld voor stil. Hij presenteert het programma Kunststof.
Wibo van de Linden de buldog van oud-rechts, noemde hem onlangs ‘te licht, nog een kwajongen’.

Wat! Kent u Wibo Reus der Reporters en Mediafenomeen niet? Wibo van vroeger TROS Aktua, dynamisch blaffend met steeds overal dezelfde kant op wapperend zijn haren in beeld. Tot werd bewezen dat een windmachine ze aanblies! Nota Bene met foto’s op zijn geliefde Ameland!
De dynamiek zat trouwens ook in de achtergrond van redactieleden constant hamerend op typemachines. Ook dat liep fout: tussendoor kwamen ze een keer kwekkend met bier in beeld. Ongetwijfeld door een linkse cameradraaier. Toch zijn Wibo en Aktua grensverleggend geweest.

De cineast Frans Weisz is aan het woord. In de war en niet te stoppen over Fellini. Meer speciaal ‘Otto e mezzo’ (‘8 ½’). Geen zinnig woord over de Italiaanse meester. Ach gut Frans heeft de buik van Federico aangeraakt. Hopeloos vervuld van zichzelf die Frans.

Dan valt mijn oog op het plaatje naast Joost Karhof. Nee toch, jawel ze is het en het beweegt: Manon Uphoff. Ze komt voor ‘Het Moet Eten, Ademhalen, Slapen.’, haar nieuwste boek over body language.
'Als God de vrouw schiep dan is het om ze venijnig uit de hoek te laten komen' zei ze eens. Zeker, maar ik zie meer dan dat in mijn vrouwen. Om te ver- en bewonderen.

Ziet hoort en geniet Manon zelf, de fraaie dame beeldt zoveel tegelijk. De precisie waarmee ze de wording van dit boek uittekent. De bijna lichamelijk tastbare bewondering die ze ervaart. Haar kreetje bij Svuato, het Russische jongetje dat in de spiegel zijn lichaam ontdekt. Of misschien heb ik me dat ingebeeld. De wijze waarop mond ogen en lijf samen praten. De eenvoud waarmee ze eenheid van lichaam en geest poneert.

Bij wat ze zegt over anorexia wil ik brutaal het scherm op om mijn verhaal te doen. Dat ik tussen mijn 7e en 10e een hekel had aan eten omdat alles wat ermee samenhing mij afstootte als lelijk en vies. Het viel buiten de zuiverheid en schoonheid die ik wilde beheersen. Mijn beroepskeuze lag muurvast: uitvinder van de pil die vrijwel alle vertering onnodig maakte. Dat toen mijn oom uit het seminarie kwam, veertig kilo zwaar omdat die inderdaad niet meer at. Waar ik zo van schrok dat mijn toekomst al dramatisch in brokken viel. En meer nog mijn zelfvertrouwen de mensheid te kunnen schikken en dienen.

Wakker en vilein passeert ze Joost aan alle kanten. Hij gaat ervan stotteren. De kwajongen kijkt dapper huizenhoog tegen haar op. Als hij u tegen haar zegt voel ik zijn staart kwispelen. Of , ineens twijfel ik, is het toch mijn eigen staart?
Ze is voor mij een supervlam. Daarin staat ze niet alleen volgt daarop in mijn geval meteen. Elke dag is raak en loop ik tegen nieuwe hoogst prikkelende types aan om hevig opgewonden te raken. Om aangedaan te dansen te springen en te dromen. Hoe mooi de liefde zou kunnen zijn. Sensueel maar wel afstandelijk: mijn vlammen doven vanzelf als ik in de buurt kom. Verlies ik de controle dan volg ik hetzelfde recept als Mies Bouwman bij háár hartproblemen: de stop erop met één forse slok jenever.
Voor Manon kom ik er niet mee toe en neem er zelfs drie. Kun je nagaan.

In dit geval zelfs bij herhaling. Éénmaal stond ik in de lange rij voor haar signeersessie te bibberen van de stress d’amour. Ik kende haar van de covers. Om in zwijm te vallen en later in het Dijkzicht bij te komen zonder een glimp van haar te hebben opgevangen. Hoe eindeloos verdrietig ook, ik leerde ervan, kom vooral echt nooit meer te dichtbij.
Ook omdat het geen toekomst en geen vreugde biedt voor de andere partij. Op termijn. Die weet zich niet te gedragen bij mijn erupties van ongerichte exaltatie en energie. Al vinden ze het eerst vaak leuk, in de waan dat het met henzelf te maken heeft.

Hoe vaak stond ik van Doesburg tot San Remo niet plots in geliefd gezelschap onverklaard te swingen. In de huiskamer thuis, op het werk of bij de koffie-automaat.
Het is onmogelijk dan te zeggen ‘zojuist heb ik voor vandaag mijn hart verloren. Een vreemde fee waart rond in mijn bestel.’
Moeilijk te verteren ook al is het wel elke dag een ander. Nu is het besef pijnlijk gerijpt, je zult er maar naast staan. Beter laat dan nooit dat begrip voor hoe ik het verbruid.

Maar de droom, ja die blijft erin. Als passant vermomd tot bij van bloem tot bloem – ik blijf heus maar tijdelijk.








Manon niet gezien? Mijn devies kijk vooral nog even:
http://www.nps.nl/page/programma/3769/kunststoftv


Zie ook: http://www.uitgeverijcont...oet_eten_ademhalen_slapen.html

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 12 december 2009


Geplaatst in de categorie: liefde

4.1 met 7 stemmen 556



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ronald M.Offerman
Datum:
12 december 2009
Email:
ronaldoffermanmsn.com
het leven is zwaar jos. spreek je snel.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)