The Sound of Music
Een vriendin van mijn vrouw had weer eens wat gewonnen bij de postcodeloterij. Zelf winnen wij nooit iets bij de postcodeloterij omdat ik te beroerd ben om ons lot over te laten schrijven naar ons huidige adres. Al die ‘prijsjes’ vallen dus in de bus bij de nieuwe bewoners van ons oude huis en ik heb daar volkomen vrede mee omdat de kwaliteit van die prijsjes meestal niet in overstemming is met mijn wensen.
Zo niet de vriendin van mijn vrouw. Die is zeer verguld met die ‘gratis’ stroom aan verassingen. Deze keer waren het vrijkaartjes voor de 'Sound of Music' en aangezien ze over drie loten beschikte ‘kreeg’ ze maar liefst 12 toegangskaarten door de Postcodeloterij in haar schoot geworpen. Een groot deel van haar familie werd opgetrommeld om dit evenement te mogen bijwonen op 14 februari in MartiniPlaza in Groningen. Bij nummer tien waren de familieleden op dus aan ons de eer om uitgenodigd te worden om gebruik te maken van de resterende twee vrijkaartjes. Mijn vrouw stelde dat gebaar zeer op prijs.
Om de gebeurtenis nog iets te veraangenamen werd afgesproken om eerst gezamenlijk een pannekoek (die tussen-n weiger ik te schrijven) te nuttigen in het pannekoekschip op het Schuitendiep te Groningen.
Betaald parkeren is geen hobby van me. De vriendin van mijn vrouw, die in Lelystad woont, had uitgezocht dat de parkeergarage bij het Casino het dichtste bij was. Argwanend als ik van nature ben checkte ik de prijs voor het parkeren. Op zaterdag, in de namiddag en avond bedraagt dat maar liefst 6 euro per uur. Ik vond gelukkig op het Damsterplein een garage voor 1 euro per 24 minuten. ‘Hoe ver moet je dan lopen’ vroeg mijn vrouw. Zij vermoedde, niet geheel onterecht, dat ik voor een paar euro voordeel best een kilometer door Groningen wilde banjeren om het pannekoekenschip te bereiken. ‘Ongeveer 150 meter’, zei ik, waarbij ik de geschatte afstand reflexmatig naar beneden had afgerond. Dat kon gelukkig nog net door de beugel.
Het was druk op het schip. Op de menukaart stonden wel meer dan honderd verschillende pannekoeken. Ik koos één met spek, kaas, ham en uien. De hartige pannekoek gecombineerd met een dun laagje stroop smaakte mij best.
MartiniPlaza was daarna snel bereikt. Ik had wel gezien dat je na 5 uur ’s middags gratis op het parkeerterrein van de Gasunie terecht kon maar ik nam per ongeluk de eerste in plaats van de tweede afslag na het Julinanaplein en besloot manmoedig mijn verlies te nemen. Betaald parkeren maar wel recht voor de hoofdingang.
Over de voorstelling wil ik niet veel kwijt. De zoete deuntjes galmen nog ongenadig na in mijn hoofd en ik heb, schat ik, nog minstens een week nodig voor het verwerkingsproces. Laat ik het maar zo zeggen: ‘De ‘stroop’ op de pannekoek was er niets bij’. Ook zag ik geregeld het grijnzende hoofd van Albert Verlinde op de achtergrond opdoemen. U begrijpt het: het was geen pretje.
Eén detail wil ik nog graag vermelden: ergens tijdens de voorstelling, de verhaallijn had mij allang verlaten, verschenen er twee enorme hakenkruizen aan beide kanten van het podium. Het woord 'unheimisch' beschrijft het gevoel dat mij beving nog het beste. Ik waande mij even in de Staatsoper in Berlijn in de jaren dertig van de vorige eeuw. Ieder moment verwachtte ik dat Hitler uit de coulissen tevoorschijn zou treden en een aria ten beste zou geven. Dat gebeurde niet.
Het gratis pilsje in de pauze was echter mooi meegenomen.
Geplaatst in de categorie: muziek
Mijn interpretatie van pauzedrankje was aan de ruime kant. Eerst een kop koffie en daarna nog snel een pilsje.