Gevoel
Gisteren, onderweg naar de Duitse grens, pikte de autoradio een bekend liedje op van zo’n honderd jaar geleden (voor de popmuziek tenminste) gezongen door ene Paula, waarin de regels voorkomen: ‘I don’t wanna lose this feeling’en ‘do you feel the same’. Dat interesseert me, omdat het mijn ervaring is dat je je gevoelens niet kunt vasthouden. En blijkbaar wist de maker van dit liedje het ook: gevoelens komen en gaan. Als een windvlaag, een regenbui, een bezoek aan de tandarts, een kaars, een dag, verdriet, vreugde, de jeugd, een beschaving…
Terwijl ik zachtjes meezong dacht ik over die zinnetjes na en herinnerde me dat ik in m’n gepasseerde jeugd een tijdje geïntrigeerd was door glimlachen. De glimlach.
Ik verwonderde me over het komen en gaan ervan. Bij anderen, maar ook bij mezelf was ik benieuwd hoe die opkwam en onderging. Soms zag ik dat het nodig was de mondhoeken even voorbij het punt van terugveren te blijven vasthouden, om iemand gerust te stellen. Enfin, daar hebben we het nog wel ’s over.
Toen ik ‘s avonds terugreed naar het westen, was er een item over generalissimo Franco op dezelfde, steeds vager wordende Duitse radiozender, waarin werd verteld dat deze dictator ‘geen enkel gevoel had’. Hij was van ijs, wat gevoel betreft.
Ergens in de afgelopen dagen las ik een artikeltje (ik denk in de Guardian) over een bepaalde drug-pil die de HAVE BEEN zelfmoordenaars (want je maakt mij niet wijs dat ze in de tegenwoordige tijd leven) innemen bij hun acties. Deze pillen hebben als effect dat ze een ‘euforisch gevoel’ veroorzaken, onafhankelijk van wat voor verschrikkelijks er gebeurt. Ze worden in Syrië geproduceerd, maar zijn in Europa verboden.
Al deze zaken lieten m’n gedachten gaan over de betekenis van gevoel en gevoelens, ook omdat ik na de ‘atrocity’ van vrijdag de dertiende in Parijs de vloedgolf van gevoel zag opkomen en weer wegebben. In de media, in de gesprekken, in de lucht, in de atmosfeer. Het verbaasde me afgelopen weekend dat onze NPO zenders überhaupt nog vrolijke, infantiele, bête, onbezorgde, idiote programma’s uitzonden. Ook de minuut stilte op maandag was een complete aanfluiting. Alleen in Haaksbergen (dacht ik, vergeef me als het een buurdorp ervan was) kwamen drommen mensen massaal naar het dorpsplein om een indrukwekkend gevoel van medeleven te betuigen. Dan voel je dat er gelukkig nog mensen zijn die hun eerlijke, ongemanipuleerde medegevoel niet zijn kwijtgeraakt. En die hun kinderen leren dat het goed is om verdrietig te zijn over en met eerbied stil te staan bij het verlies van kostbare mensenlevens. Omdat die deel uitmaken van de collectieve wil om dit hele veelkleurige mensenras te bevrijden van de demonen uit het verleden…
Geplaatst in de categorie: actualiteit
Het is nog maar een week geleden. We zijn de schok nog aan het verwerken. Het merendeel van de 350 gewonden ligt nog in het ziekenhuis, waarvan enkele tientallen nog in kritieke toestand, dus we weten niet of het bij 130 doden blijft. En of er nog meer gaat gebeuren.
Na Charlie volgde een Joodse winkel, twee dagen later. Nu meerdere aanslagen op één dag. Eén van de daders is nog voortvluchtig, afkomstig uit België, gesignaleerd ook in Nederland. Brussel vandaag in hoogste paraatheid van terreurdreiging.
We houden ons hart vast. We willen niet toegeven aan de angst, maar die is er wel. Om hoeveel mensen we moeten rouwen, weten we nog niet. Want we weten nog niet wanneer het ophoudt. Wie het wel weet, mag het zeggen.
Ondertussen speelt iemand 'Imagine' en zingen we 'Give Peace a Chance'. Alsof de tijd stil heeft gestaan. Alsof Lennon en Ono nog steeds voor Vrede in de Wereld in bed liggen in het Hilton.