Pechvogels en bofkonten
Recent in de media een pittig onderzoeksresultaat waaruit zonneklaar blijkt, dat een grote groep landgenoten onder het bestaansminimum moet leven. Uitkeringen en minimumloon zouden flink omhoog moeten om deze groep meer armslag te geven. Is dat nodig? In Nederland gaat toch niemand dood van de honger? Dit is een tamelijk afgekloven dooddoener tijdens de borrelpraat van bofkontjes. Doodgaan niet, maar de groep die het niet goed lukt om de spreekwoordelijke eindjes aan elkaar te knopen, kan niet goed aan de samenleving deelnemen. Alle energie gaat meer dan op aan zorgen, verhullen van tegenslag voor de kindjes of de buren, angst voor de rekeningen en angst voor de belastingen. Of aan verdriet om de hopeloosheid van je bestaan en het ronddraaien in bureaucratische moerassen.
De vraag rijst of wij willen dat in ons relatief rijke land zoveel mensen moeten tobben. Kinderen die in dit soort situaties opgroeien hebben immers veel minder kans van slagen op latere leeftijd. Kortom, de maatschappelijke schade door de enorme kloof tussen de pechvogels en de mensen die het wel goed redden is te groot. Met laffe smoesjes dat deze groep mag stoppen met ‘de handjes ophouden’ kunnen wij deze schande niet wegpoetsen. Zo is een deel van de naoorlogse geboortegolfers op de oudere dag niet bepaald aan het tobben met deelnemen aan de maatschappij. Met overwaarden, caravans, campers, zonnepanelen, verre reizen, dure fietsen, verbouwingen, de nieuwe keuken met kookeiland en het redelijke pensioen, leven de grijskoppen redelijk welvarend de herfst van hun leven door.
Misgunnen is niet aan de orde. Ook deze categorie heeft namelijk gewerkt, bijgedragen aan de zorg en kinderen zo goed mogelijk opgevoed. Alleen is het welvaartsniveau vergeleken met de tobbers onder de armoedegrens wel heel erg groot. Al helemaal met een deel van de jongere mensen in ons land. Nu ja, ook daar bofkontjes met goede opleidingen en welvarende ouders die steuntjes in de rug geven voor oppas of hypotheek. Maar een flink deel zoekt zich een ongeluk naar een huis. Zij lezen over vastgoed ontwikkelingen, verkoop van huurhuizen, idiote prijzen en onmogelijke criteria om een hypotheek te verwerven. Nee, het paradijs op aarde vinden wij niet. Wel lijkt mij het meer dichten van de kloof tussen bofkonten en de groep die worstelt rond het bestaansminimum voor de samenleving als geheel veel beter.
Wellicht kost dat een flinke investering nu, maar op de langere termijn is een land er altijd beter aan toe als teleurstelling, boosheid en wrok bij pechvogels overgaan in betere leefomstandigheden en werkelijk meedoen aan het leven van alledag, inclusief op die manier een betere toekomst voor veel kinderen.
3 juli 2023
Geplaatst in de categorie: actualiteit
armoede
267
Geef je reactie op deze inzending:
Buiten dat is het deelnemen aan het gewone leven ook in absolute termen veel lastiger dan vroeger bij onvoldoende middelen van bestaan. Prijzen en contributies gieren omhoog, schoolreisjes kosten extra geld, de computer in het onderwijs vraagt om een extra bijdrage soms, schoolgeldkwesties, sportcontributies, enzovoort. En dan de fikse huurprijzen om een dak boven je hoofd te huren. Om over kopen van een huis maar niet te spreken. Ook is het waar dat er altijd een zekere 'ondergrens' zal zijn bij het definiëren van het begrip 'armoede'. Ik begrijp de redenering van Bet Weter wel. Maar wil waarschuwen voor de nadelen in de samenleving voor onvoldoende kunnen meekomen. Ook geldt dat wij in een relatief rijk land wonen.
Een communist of extreme linkse activist zijn is niet nodig om beleid te voeren om gewone arme en schrijnende gevallen te verlichten. De redelijk grote groep kinderen die aldus in beperkte omstandigheden moet opgroeien zijn de latere volwassenen die mede de samenleving draaiende houden of er door omstandigheden buiten vallen. Los hiervan: goed dat er ook hier enige discussie ontstaat. Stukjes schrijven is mooi en leuk. Over je veter die bij de ingang van de supermarkt breekt. Of de benzinepas die je bij het abonnement van de dierentuin per ongeluk laat zien. De werkelijkheid proberen te beschrijven is ook interessant, naast de meer human interestverhalen, romantische bespiegelingen, herinneringen en spirituele bijdragen.
Is volledige nivellering (communisme) dan de oplossing. Helaas dat lukt op termijn niet omdat de aard van het beestje dit reflexmatig tegenwerkt. Een zekere vorm van nivellering zou wellicht een goede zaak zijn maar het spanningsveld tussen de “the haves and have-nots” zal blijven bestaan denk ik.
Als ik hoor dat kinderen zonder ontbijt (broodje) naar school gaan dan geloof ik niet dat dat zoveel met armoede te maken heeft maar meer met algemene maatschappelijke problemen. Ontwrichte gezinnen en lamlendige (ontspoorde) ouders spelen hier ook een grote rol. Niemand hoeft zijn kind zonder ontbijt, hoe eenvoudig dan ook, naar school te sturen. Gaan de ouders dood van honger? Ik dacht het niet. Maar voor de media is de nadruk op “armoede” vaak een belangrijk onderwerp en dan is een in mijn ogen fictieve armoedegrens snel getrokken. Doet het lekker in het nieuws.
Het feit dat sommige (alleenstaande) ouders met kinderen het zeer moeilijk hebben wil ik niet ontkennen. Het percentage heb ik mijn twijfels bij. Neemt niet weg dat de echt schrijnende gevallen meer ondersteuning (van rijkswege) zouden moeten krijgen om volledig onderdeel te kunnen zijn van onze samenleving.
Het geld klotste ooit tegen de plinten in Den Haag maar langzamerhand zal de kas leeg raken nu Rutte IV al met heel veel geld de economie in zware tijden draaiende heeft weten te houden.
Aan Sigrid Kaag de eer om de door jou voorgestelde maatregelen te bestuderen en waar mogelijk te implementeren.