Geheugenflits
Flash! Na pak weg tien jaar rij ik weer eens op de route van vroeger. Niet veel veranderd. Hier en daar een nieuw hekje rond een tuin. Een enkele keer een heel nieuw huis. En ik zit nog steeds achter een veel te langzaam rijdende legertruck. Achterkant open, jonge jongens links en rechts in de laadbak. Dat gaf mij altijd een ongemakkelijk gevoel. Ze zaten daar maar naar buiten te kijken en lieten zich rondrijden. Lachen, grijnzen en lol maken. En ik, arme automobilist als doelwit van hun blikken.
Ik kreeg het dan een beetje benauwd. Wilde niet naar de gezichten kijken. Maar ik wilde ook niet dat die jongens zagen dat ik hen zo snel mogelijk wilde inhalen. Dat ik ieder keer naar links reed, dan snel weer terug omdat er een tegenligger naderde. En die jongens nog harder lachen natuurlijk. Wat een ellende. Ik schoof steeds voorzichtig op naar het midden, en weer terug. Dat kon lang duren. En die truck reed onverstoorbaar door.
Tien jaar later rijden de trucks van defensie nog steeds zinloos en doelloos hun rondjes over de tweebaans wegen. Ik zit er weer achter, maar ik ben veranderd. Het kan me niks meer schelen of die jongens naar mij zitten te kijken. Ik heb nu medelijden met ze en voel me vrij en superieur. Soepel stuur ik naar de linkerkant van de weg en met een stalen blik weer terug.
Als de tegenligger voorbij is geef ik gas en laat de jongens in no time ver achter me. Flash. De grootste verandering in die tien jaar is me even ontgaan. Er is alweer een flitscamera langs de weg gezet.
Geplaatst in de categorie: verkeer