"Luide zingt de merel nu zijn avondlied"
.....en zo herinner ik me degenen die vóór mij leefden; die zozeer geleden hebben en die het leven, als was het een estafettestokje, aan mij doorgaven; degenen van wie ik afstam; van wie de genen krioelen in mijn cellen en bloed; mijn trotse en gevoelige ouders. En zo zeg ik stilletjes voor mij uit en melancholiek de verzen op die zij plachten te reciteren:
"Van den hoogen sperel,
waar hij verre ziet,
luide zingt de merel
nu zijn avondlied"
En de tranen dringen naar mijn ogen, de tranen die bevroren waren in het middenrif en wel vóór alles om deze verzen die zij mij meegaven; zij die voorgoed rusten, maar die altijd bij mij zijn.....
Geplaatst in de categorie: familie