Ziekte en geloof

Vanuit de joods-christelijke cultuur staat er geschreven “vraag en er zal je gegeven worden” los van de werkelijkheid. De natuurlijke krachten schat ik hoger in door haar wetmatigheden waar we aan onderworpen zijn dan wat er geschreven is.
Wanneer de rede hoop zou zijn met resultaat, dan zou de agnost over ”iets Goddelijks” kunnen spreken. Bestaat God echt, zou de rede kunnen verzinnen.

De wetmatigheden van lijden, ziekte en sterven tonen dat de twijfel er is met de vraag of ”God" echt bestaat.
Of er een oplossend vermogen is.
Vanuit de ontmoeting met de natuur heb ik van haar meer ontvangen dan van de leerstellingen van religies. Ziekte en zingeving vertoont in religieuze betekenissen hiaten , waar de moed in de schoenen zou kunnen zakken. In de naam van een God weerklinken er al eens valse noten. Zinloos, soms beangstigend, verwerpelijk, zijn ziekte, lijden en sterven. Geen klankborden van vredesliederen bij een doodstrijd. Licht die niet langer schijnt. Reddeloos verloren lijkt.

Binnen het proces waar ik in leef is mijn toestand eerder golvend met de natuurlijke wetenschap dat ik moet sterven ongeacht hoe ik mij gedraag. Dat is niet acceptabel, eerder onrechtvaardig. Deze laatste zin zet mij dan in de rede terwijl het natuurlijke de eerste kracht in zich geeft. God is gemaakt door mensen.
Niemand heeft God gezien. Eerder is het een vermoeden. De maakbaarheid in wat men "God" noemt.

Genezen zou het begin kunnen zijn dat er een Schepper is, die boven de natuurlijke krachten staat en regeert. Ziekte, lijden en sterven volgemaakt uitsluit. De rede die het niet begrijpt. De natuur die het anders schrijft.

De slaap waar de rede zwijgt. Liefde die prikkelt. Zelfs al het lichaam verdwijnt, de ander uw afwezigheid
ontdekt, uw naam opnieuw opwekt, de kringloop verder zet.