Als een oude, trouwe vriend?
In vroeger dagen legde ik twee keer per jaar de weg af door de straten van de chique wijk naar zijn koele, klinische wachtkamer en behandelkamer waar het portret van zijn gezinnetje de wand sierde. Zijn naam is Jeroen en de tedere, lieflijke haartjes op zijn "apenarmen" mocht ik al eerder observeren.....
Hij moest door haar plotselinge dood afscheid nemen van zijn echtgenote, tevens assistente en huist nu in een soort kantoorpand met klinische, witte zalen en wordt geassisteerd door lieflijke dames
Als hoogbegaafde tandarts wist hij zelfs mijn gebit nog op te vijzelen en te restaureren....
Ik moest me naar hem haasten toen de pijn in mijn onderkaak aanhield en ik daartegen moest strijden met alsmaar nieuwe doses pijnstillers
En zo arriveerde ik bij Jeroen die de injectienaald manmoedig en onvervaard diep in het kwetsbare en ontstoken tandvlees plantte en die, toen de verdoving begon te werken met de blinkend-metalen tang de beide gewraakte kiezen omklemde, die wankelden op hun grondvesten onder zijn kracht, aanvankelijk nog niet meegaven, maar tenslotte bezweken
De kiezen hadden als het ware al sinds mensenheugenis gerust in mijn nu opgezwollen onderkaak en ik moest ze nu voorgoed vaarwel toewuiven
Een gaasje tussen mijn opeengeklemde kaken dient om het bloed te stelpen, maar een open wond geneest snel....
En zo hoop ik dat ook Zijn diepe geestelijke wonden en kwetsuren eens zullen genezen
31 oktober 2020
Geplaatst in de categorie: lichaam