Als de wonden in mijn hart
Een felle pijn had mijn been getroffen, was dit onverwacht en plotseling komen bezetten als een leger in oorlogstijd. Een ranselende pijn die geselde en die het been doorsneed als een mes. De pijn noodzaakte mij te strompelen bij mijn trage parcours door de straten en deze veroordeelde mij bijna tot de status en de lotsbestemming van een slachtoffer, van een voortijdig gehandicapte, van een invalide die nog net niet rolstoelgebonden was.
Plotseling en onverwacht smolt de pijn echter weg als late sneeuw die in het voorjaar geen stand houdt onder een milde, weldadige bries.
14 april 2024
Geplaatst in de categorie: lichaam
Hier zit er wel een in een rolstoel die ik moet duwen, wat net nog wel lukt maar niet vaak,
want meestal regent het en schuilen kan dan nergens.