Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Is vergeving: 'bevrijding'?

Vergeving kan bevrijding zijn. Misschien niet in 1 dag, of in 10 jaar of nog langer, maar uiteindelijk kan het je bevrijden.

Waarom, zult U zich afvragen? Waarvan moet ik dan bevrijd worden, van alles wat mij is aangedaan of van de haatgevoelens die ik nog koester? Vindt U dat misschien gezemel van Hogere Machten? Dat zou eventueel kunnen. Dat is aan U.

Iemand vergeven is geen verplichting, integendeel. Het vergt vaak heel veel van jezelf. Zelfonderzoek bijvoorbeeld, verwerking en tijd.

Ikzelf heb er jaren over gedaan om één persoon te kunnen vergeven en dat luchtte me enorm op. Het gaf mij een gevoel van bevrijding. Eerlijk gezegd vond ik dat vreemd, het drong niet eens direct tot me door.

Na een tijdje ben ik een lijst gaan maken van mensen die ik misschien gekwetst zou kunnen hebben en er bleven niet veel over, eerder mensen die míj gekwetst hebben... en hóe! Het raakte mij.

De kilheid en bitterheid die ik van die personen heb ondervonden, die vergeet ik nooit.

Maar als ze naar mij toe zouden komen om vergeving te vragen, van wat ze míj hebben aangedaan, zou ik me tóch afvragen: 'is vergeving bevrijding?!?'.

Schrijver: Alida Booij, 26 juli 2013


Geplaatst in de categorie: emoties

3.7 met 6 stemmen 214



Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Naam:
Eva Mensch
Datum:
28 juli 2013
je hoeft niet iedereen te vergeven, soms zijn die gasten niet te verbeteren. Wel is vergeten dan belangrijk.
Toch vergeef ik vaak mensen hoor, we zijn tenslotte allemaal mensen en ik zal ongetwijfeld ook fouten maken, maar bewust de ander pijn doen, dat is heel erg en kan ik echt niet vergeven, ook geen behoefte aan, ik vergeet het liever en neem afstand van deze mensen.
Toch weet ik eigenlijk niet wat ik zou doen of zeggen als men mij vergeving vraagt, is één maal gebeurd en dat heb ik toen wel gedaan (toch onthoud ik dat nog wel).
Naam:
Qieneke Elzenhout
Datum:
28 juli 2013
Uit de reacties lees ik, dat je gelooft in God en daarom schrijf ik dit: God is dichterbij dan je handen en voeten. Hier waar je bent, in jou, in mij. Hij geneest écht wat gebroken is en ook dat is een proces van geloof en vertrouwen, niet van grote wonderen, of soms, maar het is meer van het lied van dagelijks regen en zonneschijn, zodat jij, zodat ik, kan groeien naar Zijn Beeld. Veel te langzaam, veel te eenzaam, veel te veel onbeantwoorde vragen en gebeden, ik weet het. God is in mijn handen en voeten, en ik zou naar je toe willen komen lopen om mijn handen om je schouders te leggen. Maar nu hoop ik dat dit een troost mag zijn.
Naam:
Alida Booij
Datum:
27 juli 2013
@Qieneke: Ja, ik heb mensen vergeven, maar daarna werd ik door die mensen wéér gekwetst, soms tot in mijn ziel. Ik heb me eerst bevrijd gevoeld, daarna kreeg ik (a.h.w.) weer een klap in mijn gezicht. Bepaalde mensen zijn inmiddels overleden, daar kan ik het niet meer mee uitpraten. Ik ondervind dan ook vaak machteloosheid en onzekerheid.
Naam:
Qieneke Elzenhout
Datum:
27 juli 2013
Alida Booij, ik vraag me af of ik je stukje goed heb begrepen? Heb je vergeven of juist niet?
De weg van berouw, boete en vergeving is, zoals je schrijft, een proces van steeds weer vragen en geven van vergeving, tot aan het eind. Dader en slachtoffer worden dan vrij gelaten.
Als iemand je overheerst, mag/moet je afstand nemen, zoals je afstand neemt, ja snel wegvlucht, als iemand je wil verkrachten of doden. Je kunt wel zeggen 'dat mag niet', maar als de dader zich daar niks van aantrekt, neem ik de benen zo snel als ik kan!
Naam:
Alida Booij
Datum:
26 juli 2013
Iemand vergeven is niet afhankelijk van emotie, maar eerder een wilsbesluit. Voor God spelen kan niemand, maar door gebed kun je wel Zijn kracht ontvangen. Dat wil nog niet zeggen dat alles koek en ei is...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)