biografie: Ben Cami

Ben Cami

Benjamin Cami, Vlaams dichter (Durham, Engeland, 30.8.1920). Studeert Germaanse talen en is tot 1975 leraar aan verschillende rijksscholen. Vriend en in Erembodegem buurman van Louis Paul Boon. Medewerker en redacteur van het Vlaamse experimentele tijdschrift Tijd en Mens. Debuteert in 1950 met de poëziebundel In de tijd verloren, waaruit zijn bitterheid spreekt over de ‘verworvenheden’ van de westerse beschaving en vooral over de uitingen van die verworvenheden: machtsbelustheid, winstbejag en hypocrisie, vervlakking en massificatie. Diezelfde somberheid en wanhoop van een cynisch geworden naoorlogse generatie komt naar voren in de bundel Het land Nod (1954).

Cami's poëzie is vaak ingedeeld bij de experimentele dichters van Tijd en Mens, maar hij heeft zich nooit echt aangesloten bij enige literaire groep. Zijn poëzie staat eerder in de traditie van het humanitair expressionisme dan in die van de experimentelen. Daarbij zijn er ook existentialistische trekken te herkennen. Cami schrijft overwegend poëzie, maar ook aforismen en korte verhalen.

In 1974 krijgt hij de Dirk Martensprijs voor zijn bundel Wat ik wil is gelijk aan nul (1974). In 1978 wordt het manuscript van de bundel Wat is met de dood gaande? bekroond met de Prijs van de stad Brussel, maar deze gedichten werden niet gepubliceerd. Op latere leeftijd begint Cami ook te schilderen.

Na een lange tijd van zwijgen, verschijnt in 1987 toch weer proza in Brief aan Dorothy en andere verhalen en in 1998 poëzie in Ten westen van Eden .