Het is nog duister en koud in de vroege morgen op het Koningsplein als de marktkooplieden druk en gedreven bezig zijn de kramen in orde te maken. Vanaf een van de stalletjes waarin allerlei soorten noten verkocht worden, straalt helder lichtgeel licht uit een reeks bolvormige lampen. Voor de viskraam staan in bakken de betreurenswaardige gedode vissen die daar weerloos en lamgeslagen, uitgestrekt en uitgeteld wachten op consumptie. De kooplieden zijn druk en ingespannen aan het werk en zij…

Het dorp Dongen ligt als het ware aangeklemd tegen onze stad in een "stenen omhelzing". Etablissement "Janssen en Janssen" is gesitueerd in de nabijheid van de centrale Koepelkerk die met haar oranje dak boven haar omgeving uitsteekt. Daar werd vandaag een verjaardag gevierd; wellicht ging het om een Kroonjaar en feestelijk geklede dames en heren traden aan; lachsalvo's, felicitaties en feestliederen weerklonken.
Ik bevond mij enigszins verwezen en verweesd alleen aan een tafeltje en keek uit…

Haast aarzelend, haast tastend, beroerde ik eens je gezicht; haast aarzelend, haast tastend legde ik me eens aan je borst.....
Mijn woede om je vertrek is uitgebarsten als een rijpe vrucht die door haar schil niet meer belemmerd werd....
Jouw armen hebben me losgelaten vóór ze me ooit omhelsden....

Hoewel het ongeluk en de hersenziekte die men de naam "Alzheimer" heeft toebedacht haar aanvliegen als een woest en woedend roofdier, hoewel deze oprukken als een leger te velde, hoewel haar voorheen uitstekende verstand het vermogen tot ordening heeft verloren dat eigen en essentieel is voor de menselijke soort, voor de homo sapiens sapiens, vraagt mevrouw nog naar mijn welzijn, als het ware met de menselijkheid die haar resteert.
Hoe dit ook zij; een weldadige blijmoedigheid die echter ieder…

We hadden plaatsgenomen op een van de houten banken die in lange rijen staan opgesteld in onze stationshal; mijn beste vriendin en ik. Door de jaren heen stond ze aan mijn zijde en verdroeg ze zelfs met groot geduld al mijn strapatzen, nukken en grillen, aantijgingen en aanvallen.
De kou van januari had onze lichamen als een mes doorsneden en we hadden binnen warmte en beschutting gezocht. Een onschuldig, arm duifje met een mank pootje hipte voor onze voeten en het pikte in een frietje dat het…

Mijn eerste bril ging ik dragen op mijn zevende jaar. Het montuur was lichtblauw en het betrof een "jaren 60 vlindermodel". De scherven ervan heb ik nog lang bewaard maar alle scherven van het leven gaan verloren met de allesvernietigende tijd.
Het obligate "Aap/Noot/Mies" van de eerste klas lagere school kon ik kennelijk nog wel lezen maar wat was ik verbaasd ten tijde van de tweede klas dat ik de oranje dakpannen van de arbeidershuisjes aan de overkant van onze straat met mijn nieuwe bril zo…

Vroeg in de morgen was het geluid al te horen; de heren wegwerkers waren gearriveerd. Kennelijk verplaatsten ze stenen of werkten ze ondergronds aan de bekabeling. Ze riepen elkaar van alles toe, zoals, naar men zegt, sommige vogels met elkaar communiceren in de hoge bomen. Op de achtergrond is aanhoudend het dreunende geluid, het geraas van de motoren van machines of voertuigen te horen. Krakkemikkige en mallotige metalen bruggetjes overspannen nu de sleuven die de heren rondom de flats…

Ik ben opnieuw het krijtwitte gebouw gepasseerd met de neergelaten donkerblauwe zonneschermen, waarvoor nu ook de veelkleurige vlag, symbool van tolerantie, wappert.
In 1965 namen de leraren mij in hun, figuurlijk gesproken, "erudiete omhelzing" en wij, scholieren, gaven hen bijnamen; de halfblinde leraar Engels, die ons Shakespeare reciteerde en die ingespannen placht te turen op het lesmateriaal, noemden we "De Knip"; de leraar Nederlands, genaamd Franssen, kreeg de bijnaam "Fransje".
Het was…

De Tilburgse Conradhof verschuilt zich als het ware in een uithoek van de stad, achter de kosmopolitische Korvelseweg waar vele neringdoenden het hoofd boven water trachten te houden.
In een klein huisje op huisnummer tien zetelt mijn pedicure, in de woning die toch nog uithoeken en zolderkamertjes kent, maar die aan verbouwing toe is. Hier zegeviert haar langjarige huwelijk en haar echtgenoot, de kunstenaar, zegeviert in zijn carrière.
In de "behandelkamer" brandt een klein, rustgevend…

Mijn arme, armzalige en armoedige geboortestad, die op diverse fronten gerust een brevet van onvermogen zou kunnen presenteren, verwelkomt momenteel haar bezoekers met schitterende guirlandes aan het begin van de Stationsstraat en de Noordstraat met de tekst: "Welkom in Tilburg". Tilburg, waar ik geboren ben, is mij lief en nooit heb ik haar voor langere tijd verlaten. Mijn stadgenoten begroeten mij vaak en ze spreken tot mij in de taal, in het dialect van mijn jeugd, dat in de volksbuurt…

Vleeseters verdedigen zich doorgaans met één of meer van de volgende N’s:
Natuurlijk - Noodzakelijk - Normaal - Nice
Dat iets natuurlijk is - als vlees eten dat al is - betekent niet dat het daarom goed is. Natuurrampen en allerlei nare ziektes zijn ook natuurlijk, maar wie zou dat als argument willen gebruiken dat het goed is dat ze er zijn?
Als vlees eten noodzakelijk zou zijn, zouden vegetariërs en veganisten geen lang leven beschoren zijn.…

Ik was gestrand op mijn weg huiswaarts en klopte bij hem aan, bij zijn "fietsenwerkplaats" of zo men wil "rijwielhandel" aan de Korvelseweg, die zich als een kosmopolitisch lint door centrale stadsgedeelten slingert. Ik wilde een taxi bellen en hij stond me dit met veel moeite en aanvankelijk korzelig toe.
We kwamen echter te praten over zijn werkzaamheden en hij ontdooide. De fietsen, die ik figuurlijk gesproken zijn "patiënten" noemde en die in een brede rij stonden opgesteld in zijn zaak…

De villa lag enigszins verscholen achter een oprijlaan en achter een brug die een beek overspande, in het naburige dorp Oisterwijk, in een bosrijk gebied. Daar bezochten we, de ouders en de zusjes, in onze jeugdjaren onze wilde, ongezeglijke, onrustige broer die thuis niet te handhaven was. Foto's uit die verre jaren getuigen nog van onze bezoeken. Op een schommel ben ik afgebeeld naast mijn lieflijke, onschuldige, jonge zusje als wil ik haar beschermen; ik, de oudere, verstandige zus die haar…

Vroeger was alles beter en de techniek staat voor niets, zolang er geen storingen zijn. Dat geldt ook voor deze mooie site en de aanverwante dichterssite. Er zijn in dat opzicht de laatste tijd een aantal zaken die mij als gebruiker, schrijver en lezer, ongemak en zelfs irritatie opleveren. Met een verlangen naar hoe het ooit was. Want toen waren naar mijn mening een aantal dingen toch net even iets beter geregeld.
Zo kon je 'vroeger' op de naam van een schrijver klikken of diens biografie, en…

Een miezerig regentje zette de toon voor een nieuwe winterdag. Het einde van het jaar naderde maar de Kerstverlichting "Had haar karwei nog niet afgemaakt". Ik strompelde voort door de straten doch bij het Textielmuseum werd ik onverwacht hartelijk ontvangen en opende men de zware toegangsdeur zelfs al voortijdig voor mij. In het restaurant smaakten de chocolademelk en de citroentaart voortreffelijk maar mijn eigenlijke doelstelling en bestemming was de museumwinkel om daar voor mijn uitheemse…

Bezoekers zijn altijd welkom in de lage paviljoens van "Prisma" in Biezenmortel die verspreid liggen over een parkachtig terrein en ook in het gebouw met de kale, "prikkelarme" maar door geldgebrek weinig opgesierde wanden waar sinds jaar en dag mijn broer verblijft. Vele "cliënten" van "Prisma" ontvangen echter weinig of geen bezoek "afgeschreven en opgeborgen" als ze zijn in de "instelling"
Ook Philippe, trouwe compagnon en enige mede-cliënt van mijn broer, krijgt zelden bezoek. Gewoonlijk…

Ik kwam hem tegen vóór de automatische schuifdeur van Woonzorgcentrum "De Heikant" aan de Brucknerlaan waar je een inkijkje kunt hebben in een kapsalon waar rode kunstbloemen in pontificale zilverkleurige vazen staan opgesteld, mogelijk om het humeur van de dames die hier hun haar laten doen op te vijzelen.
De eenzaamheid is wel de kwelling aller kwellingen waartegen zelfs de meest forse en manhaftige "he-men" nauwelijks bestand blijken te zijn en voor meneer was zij eveneens ondraaglijk. Hij…

In Zorgcentrum "De Heikant" was het niet ongezellig op een dag in januari die nog kenmerken droeg van een onstuimige en felle winter zoals een heftige, gure wind en vlagen van regen die een stormachtig karakter droegen. In de eetzaal keken sommige ouderen enigszins verbijsterd, verbaasd en nieuwsgierig in mijn richting omdat ik in mijn eentje een tafeltje bezette. Ik was in afwachting van de kameraad die mij al sinds jaar en dag zijn onuitputtelijke vriendschap demonstreert en bewijst.
Na…

Eens bevatte een statig en kapitaal pand, dat echter haast onopgemerkt onderdeel uitmaakte van de huizenrij in onze Willem II straat een bibliotheek, namelijk onze stedelijke gewaardeerde bibliotheek en in vroege jaren, toen nauwelijks nog een helder bewustzijn van mens, wereld en werkelijkheid of van mijn nakende toekomst mijn geest bezette, bezighield dan wel verlichtte, snuffelde ik daar weleens rond, zo herinner ik mij vagelijk, tussen de rijen boeken die zich aaneensloten als de gelederen…

Eensgezind staan de gitaristen op het podium en vakkundig, artistiek, ten volle bereid de zaal met zich mee en in beroering te krijgen en de zaal leeft mee, de handen worden geheven; de zaal swingt op het ritme van de energiek gillende gitaren, de trompetten schallen en de drums weerklinken.
Het geheel vormt een echo uit mijn jeugd; onvergetelijke gevoelens leven op. De meer moderne muziek beroert mij nauwelijks, spreekt niet meer tot mijn verbeelding....