We ontmoeten elkaar bijna dagelijks en wel vóór de glazen, openschuivende deuren van de supermarkt.
Zijn benen steken stakerig uit vanonder zijn zwarte korte broek en ik wijs op het dikke, witte verband waarmee zijn rechterbeen verbonden is en vraag: "Gekneusd of gebroken?¨
"Nee", verklaart hij, "Gesneden".
Zijn beide armen zijn vandaag bedekt met aan elkaar evenwijdige, bloeddoorlopen snijwonden. Opnieuw moest hij de innerlijke pijn bestrijden met nog meer heftige pijn.…

De "Huiskamer voor Pleegouders", mij tot nu toe onbekend, bevindt zich onvermoed in een pand dat enigszins afzijdig ligt aan het Wilhelminapark en dat eveneens behoort tot het uitgebreide en veelzijdige scala van instanties en instituties waarmee de hulpbehoevende Tilburgse bevolking wordt ondersteund en op de been wordt gehouden. Een binnenplaats belegd met grijze, bolronde keien leidt naar dit huis.
Op een oktoberdag brandde er hier binnen zelfs een houtvuur om de huiselijkheid te suggereren…

Een ruim publiek bezette op een nog altijd zonnige dag in oktober het terras van Café-Restaurant "Nieuwland" dat bijna in de flauwe bocht is gesitueerd die in onze stad de Nieuwlandstraat met de Heuvelstraat verbindt.
Vandaar heeft men het uitzicht op de felrode letters die aangeven dat aan de overkant eveneens een restaurant is gevestigd en wel met de naam "Happy Italy" waar ik eens bezwaarlijk mijn pizza kon betalen.
Mij tot nu toe onbekende vrienden komen hun opwachting maken en mij…

Op die zwart-wit-foto uit dat verre jaar zie ik mezelf op veertienjarige leeftijd in het gezelschap van mijn goede, nog jonge ouders aan een tafeltje op een terras met een flesje limonade.
Mijn halflange, glanzende, donkerblonde haar omgeeft mijn hoofd als een helm, valt neer aan beide zijden van mijn gezicht en houdt dit buiten bereik van de camera.
Het verschrikkelijke rampscenario van de verwoestende stormvloed lag veertien jaar achter ons. De gigantische en zo indrukwekkende…

We liepen zij aan zij, Vader!
Tijdens de schimmige jaren van mijn vroege jeugd was je op de achtergrond aanwezig.
Altijd verdedigde en beschermde je me in latere en late jaren.
Niets was goed genoeg voor mij, je favoriete dochter en we studeerden samen en Mozart en Beethoven spraken tot ons met de onzegbare taal van hun melodieën.…

Een tros van gouden bladeren ontsnapt al aan het geboomte aan mijn venster. Zij hangt bevallig en elegant neer. Eveneens zijn lichtgele blaadjes neergedwarreld op de smalle paden tussen de hagen en onder de bomen in het parkachtige gebied.
Een briesje beweegt de takken en zwarte vogels duiken onder in de boom.
Het gouden licht van oktober kondigt een nieuwe herfst aan die ik zeer verwelkom.

Aan onze Lambert de Wijsstraat bevindt zich een klein huisje dat op haar gevel de naam "Poels Hofje" draagt. Het neemt een beetje een uitzonderingspositie in naast het oude kerkhof en welhaast onder de schaduw van de Hasseltse kerk die onvervaard en als het ware "roekeloos" (als men dit tenminste zou kunnen beweren) haar stalen toren en het ornament op haar hoge dak de oktoberhemel in steekt.
En moet ik me nu voorstellen dat uitgerekend daar, in die kleine, bescheiden behuizing, waar…

Eens keerde ik terug tot de tuin met de weelderige, exotische beplanting die zij, mijn zozeer geliefde zuster, dankzij haar opleiding en expertise ooit aanlegde.
In het midden bevindt zich de vijver, tevens een natuurlijk kunstwerk dat omringd wordt door de bloemenpracht.
En in de stille, weelderige tuin, de formidabele en fantastische schepping van de handen van mijn zuster, vloeien haar gedachten en gevoelens toe naar mij, de zozeer geliefde, ziekelijke en verre zus en tevergeefs strekt zij…

Het hart, en wel mijn kwetsbare en feilbare hart dat rust ter linkerzijde in de borstholte onder de neerhangende linkerborst die is neergeplant als een citroen op het middenrif en die bekroond wordt door de tepel, heeft me nog nooit in de steek gelaten.
De strakke zwarte band van de bloeddrukmeter werd met regelmaat gespannen om mijn bovenarm. De ingenieuze slangen van een ander, vernuftig medisch instrument werden eens over mijn middenrif gelegd.
Het hart, het kwetsbare en feilbare hart, zetel…

In arren moede en verbijsterd sta ik op een vroege zondagmorgen voor de openschuivende glazen deuren van de Huisartsenpost en spreek in door de mechanische luidspreker dat ik "in nood" ben.
Een astma-aanval vormt een "brevet van lichamelijk onvermogen" waarvoor men "acte de présence" geeft; waarvoor men capituleert en waarvoor men komt opdraven want de lucht die we inademen: de hoogst noodzakelijke lucht vormt de onvervreemdbare levensadem, ons kostbare en dierbare geboorterecht dat ons niet…

Ik was elf jaar. Oom Gerard, vertegenwoordiger in schoolartikelen, die met zijn bescheiden auto de scholen in onze provincie aandeed, bezocht ons vaak. Hij voorzag ook ons van artikelen zoals een lettertang en een viewmaster die tot onze verbeelding spraken.
Als dochters van een klein ambtenaartje rekenden we weinig tot ons bezit. En zo, speurend door het venstertje van de magische viewmaster, werd het mij voor de eerste keer bekend dat er ergens ter wereld, ver weg, magische, exotische en…

Ons Textielmuseum is gevestigd aan de Goirkestraat en centraal in onze stad gesitueerd in een hoog, monumentaal pand als een voormalige fabriek. Het kent naast zijn Tentoonstellingsruimten - waarin reminiscenties aan de vroegere industrie die onze goede en mij zozeer dierbare stad zolang beheerst heeft en in haar greep hield nog altijd in leven worden gehouden - een interessante winkel, waarin je artefacten kunt kopen die een speelse variant vormen op het in ons museum dominante thema van de…

Tijdens de vergadering had ik uitgebreid de gelegenheid om de haardracht van enkele oudere heren te bestuderen, die heel verschillend kan zijn en die ook afhankelijk is van de deskundigheid van hun kapper; glad achterovergekamd, waarbij het haar in dunne lijnen over de schedel ligt als een tapijt bestaande uit zilveren draden, dan wel warrig en chaotisch, dan wel sluik, als een natuurlijke helm die het hoofd omsluit of ook met een korte pony, die met een kaarsrechte lijn het gezicht begrenst en…

Het toeval wilde die dag dat ik op de zitplaats bij de bushalte, die ik altijd bezette als ik terugkwam van mijn vriend, een ring aantrof. Deze lag daar min of meer onopvallend maar zijn aanwezigheid kon me toch niet ontgaan. Hij bleek bezet te zijn met een guirlande van kleine, schitterende, lichtpaarse steentjes.
Door wie was hij daar neergelegd? Door een andere wanhopige zoals ik die eveneens gegeseld werd door de zweepslag van een onbeantwoorde, onmogelijke en ongelukkige liefde en die…

Tijdens mijn heenreis naar het Cenakel - een monumentaal gebouw, dat in vroeger tijd tot klooster gediend heeft aan de zuidkant van de stad, omringd door een keurig aangelegde tuin die een parkachtige indruk maakt - ontmoet ik in de bus een tachtigjarige Molukse mevrouw, wier gezicht nog altijd een afspiegeling draagt van vroegere schoonheid. Als tijdverdrijf en waarschijnlijk uit eenzaamheid laat zij zich doelloos en zinloos rondrijden door de hele stad door het vervoersbedrijf. Zij is bekend…

De busreis duurt anderhalf uur en voert door tal van Brabantse dorpen als Waalwijk, Sprang-Capelle en Vlijmen, tot ik mijn bestemming bereik: het grote, nieuwe Jeroen Bosch Ziekenhuis, gelegen aan de zuidrand van Den Bosch.
Terwijl opgewekte, jonge verpleegkundigen en artsen, schertsend, lachend en flirtend - alsof onheil, ziekte en levenseinde niet bestaan en nooit bestaansrecht hebben gehad - de brede gangen van het ziekenhuis verlaten op weg naar huis, nader ik het gigantische bouwwerk dat…

Ik ben uitgenodigd voor een uitstapje in het gezelschap van de trouwe en (edel)moedige vrijwilligers die "de handschoen opgepakt hebben" en die in hospices, ziekenhuizen en aanleunwoningen de hand van stervenden vasthouden en die een baken zijn voor velen in nacht en ontij van de eenzaamheid en de vertwijfeling.
Op een granieten bank wacht ik samen met twee dames tot de bus zal arriveren die ons zal voeren door oude en nieuwe gedeelten van mijn geboortestad die het decor vormden voor mijn…

Het is nog niet druk in de wachtkamer als ik arriveer. Een brede, witte zuil doorsnijdt de ruimte en deze lijkt al even massief en solide als de zorg die men hier biedt. Ik spreek een medepatiënt naast mij aan met de eretitel "meneer". Ik had hem bezwaarlijk "jongeman" kunnen noemen. De dames met de koffiewagen worden verwelkomd als een geschenk uit de hemel.
Vandaag zal de verpleger, gekleed in de witte beroepskledij, met de dunne naald tastend en aarzelend zoeken naar de diepliggende…

De moeder blikt met een welhaast onbeschrijflijke uitdrukking op haar gezicht de camera in. Triomfantelijk, zelfverzekerd, vervuld van rustige vreugde om het moederschap. Ze houdt het zoontje omklemd in haar armen dat in de mollige handjes een speelgoedje vasthoudt.
Zal de Wereld, zal de Liefde de jongen, de man, in een perfide omstrengeling, in een wurggreep nemen, zo geheel tegengesteld aan de omhelzing van zijn op de foto nog lieflijke, jonge, trotse moeder?
Zal de jongen, zal de man de…

Vele malen zijn we teruggekeerd uit het kunstenaarsdorp en ook vandaag keerden we terug.
De allerliefste beheert en verzorgt daar nog altijd de weelderige tuin, in september nog in bloei, die ons haast overrompelde. De koddige kippen scharrelden opgewekt in hun hok.
De herfst is aangebroken én de herfst van onze levens!
Spoedig zullen wij niet meer terug kunnen keren uit het kunstenaarsdorp.