We schreven negentiendrieënzeventig. Ik had de leeftijd van twintig jaar bereikt.
Het leek vrienden die over mij waakten gunstig als ik eens bij wijze van proefneming de veilige omgeving, de beschutte cocon van mijn ouderlijk huis zou verlaten om de gewenste zelfstandigheid te ervaren en te verwerven die een grotere mate van onafhankelijkheid en noodzakelijke volwassenheid zou inluiden
Aan het eind van de Korte Kade in Rotterdam rijst een bakstenen gebouw op waarin toentertijd een tehuis voor…

Het is een va-et-vient van "jongeheren" in de kapsalon aan de Wilgenstraat, nabij de uitgestrekte dodenakker die omringd wordt door indrukwekkend geboomte.
De mannen die de kapsalon bezoeken lijken allen kopieën van elkaar, replica's, zij maken op het eerste gezicht een indruk alsof zij geen individuen zijn maar een soort van "standaardpersonen".
Willen mannen ook zo graag mooi zijn? Soms lijkt me dit onvoorstelbaar.
Ali, de Turkse kapper, verricht zijn geestdodende taak al dertig jaar als een…

Op mijn heenreis naar het naburige dorp passeerde ik een hoog oprijzende molen met gladde, witte muren waarop spookachtig licht viel uit vele schijnwerpers.
Ik ging op bezoek bij mijn klasgenote van de lagere school die de nonnen al evenmin op handen had kunnen dragen en die, zoals ik mij herinner, op de voorste bank zat, in de Gouverneurslaan woonde in een hoekhuis en die vaak speelde met make-up-spulletjes zoals een kammetje, een borsteltje, mascara, lipstick en wat dies meer zij.
De moeder…

Aan de oppervlakte van meren, zeeën en rivieren woedt en kolkt vaak het exuberante schuim maar dit bedekt slechts de oppervlakte.
Tweeënzeventig van mijn levensjaren passeerden, vlogen voorbij, maar de gebeurtenissen, omstandigheden en ongelukken stapelden zich op als een onzalige blokkentoren waarvan de instorting maar al te nabij is of schijnt te zijn.
En zoals het schuim op de rivier drijft, zoals deze dit draagt, zo draagt mijn gezicht de uitdrukking waarvan vriend en vijand,…

Nooit meer zal ik de geur van de muffe gangen opsnuiven van het "oude" Zorgcentrum waar een enkel gedateerd en waardeloos schilderij aan de wand hing. Of de lange tafel waaraan een Indonesische mevrouw niet uitgepraat raakte tegenover haar medebewoners over het zonlicht, dat haar jeugd heeft overspoeld in het verre, tropische land achter de horizon.
Het gebouw van het "oude" Zorgcentrum zal tegen de grond gaan en vervangen gaan worden door twee massieve, moderne woontorens.
Het decor zal…

De dertig jaren in het onderwijs waren snel voorbijgegaan, geruisloos, als diende de werkkring als lerares slechts om de tijd te doden. Generaties leerlingen waren voor haar ogen verschenen en ze had hen weer nagewuifd als de poort van de school weer achter hen dichtviel en zij een zekere dan wel onzekere toekomst tegemoet gingen.
Eén leerling was nog gekomen: die leerling was ik.
Mevrouw ontving me in haar kleine kamer in de Serviceflat die sober was ingericht, met witgekalkte muren en een…

Vandaag had mevrouw belangstelling voor het shirtje dat ik droeg, dat ik gekocht had voor luttele euro's in een damesmodezaak. Of ze het eens mocht passen? Hoewel de vertrouwelijkheid tussen ons was gegroeid in de afgelopen maanden zaten we spoedig wel wat onwennig tegenover elkaar in onze beha's (een witte en een zwarte).
Na het passen trokken we snel onze kleren weer aan. Het shirtje paste, dus mevrouw vond het wel leuk er ook zo een te hebben.
Ik wist wel wat me te doen stond. Het was…

Twee jaar geleden, toen ik mijn kroonjaar razendsnel bereikt had na een turbulent en getormenteerd leven, ontmoetten mijn laatste verwanten elkaar voor de eerste keer en welhaast aarzelend schudde mijn hoogbejaarde tante de hand van mijn beste vriendin.
Hun ontmoeting bleek een succes en het werd vanaf dat moment een traditie elkaar te ontmoeten bij het sfeervolle restaurant genaamd "Het Veerhuis" gesitueerd aan de traag voortkabbelende rivier bij Bokhoven.
De razendsnelle tijd vloog voorbij en…

Eens, in vroeger jaren - toen het momenteel landelijk bekende en befaamde attractiepark "Beekse Bergen" dat steeds talloze bezoekers verwelkomt - nog "in de kinderschoenen stond", bezochten wij al het uitgestrekte water omringd door zanderige vlakten. We waagden ons min of meer aarzelend en behoedzaam in het koele, rimpelende water van de plas. Gedurende lange voor ons liggende jaren werd het park bekend en vertrouwd terrein voor ons. Ook de lieflijke dan wel stoere en manhaftige dieren die…

Het moet tijdens een schoolreisje geweest zijn dat ik me nauwelijks kan herinneren. Met de allerliefste in gedachten moet ik het witte vaasje aangeschaft hebben.
Het was gewelfd als een vrouwenlichaam met slanke taille en het droeg van onder tot boven ribbels.
Zorgvuldig en behoedzaam moet ik het siervoorwerp in mijn tas vervoerd hebben om het haar te schenken, wellicht bij gelegenheid van moederdag; aan haar die als niemand anders in het middelpunt van al mijn stemmingen, wensen, gevoelens en…

In dat lang vergeten jaar, toen ik sinds enige tijd de brugklas bezocht, trad ik eveneens voor het eerst aan onder de hoge coulissen van de plaatselijke schouwburg die een formidabele, onuitwisbare indruk maakten op het twaalfjarige kind dat ik nog was.
De opvoering van de moderne opera, getiteld "The Astronaut" zou gaan plaatsvinden en wij, scholieren, zouden zingen in het koor.
Onze leraar zou prominent op de voorgrond een bijbehorende tekst voordragen en inderdaad zie je op de desbetreffende…

De lange Bosscheweg, omzoomd door villa's en eerbiedwaardige oude bomen, vindt haar begin in Tilburg en haar einde in Den Bosch en verbindt als vanouds beide Brabantse steden.

Eens, toen de armoede zegevierde in mijn leven, bevond ik me in wanhoop en nodeloze afwachting in een pad tussen twee villa's, vertwijfeld hopend dat het huishoudelijk werk waarvoor ik mij in arren moede had aangemeld althans enig soelaas zou opleveren en de diepe put van de geldnood althans enigszins zou dempen.
Ik was…

De hoofdredacteur van de bescheiden Wijkkrant, die er echter grootse ambities en pretenties op nahield, leek aanvankelijk vervuld van uiterste zorgzaamheid en mededogen voor de nieuwe vrijwillige journaliste die ik was en het is bezwaarlijk, pijnlijk en lastig een omschrijving te vinden voor het vuur en voor de passie waarmee de overige vrijwilligers ernaar streefden het in hun ogen zozeer verheven en begeerde schrijversvak te beheersen en tot hun competentie en vaardigheid te kunnen rekenen en…

Op een dag zag ik het miezerige verpauperde verdiepinkje in de achterbuurt weer vanaf een afstand en de nu verduisterde en geblindeerde ramen, die me aan leken te grijnzen, leken tot in alle eeuwigheid een onheilspellend verhaal te vertellen.
Daarachter werd eens het tragische en tot mateloos ongeluk leidende en veroordeelde leven dat al te spoedig ten einde gevoerd zou worden geleid. Hier werd eens hartstochtelijk en wanhopig de zozeer gewenste en vereiste en ondanks alles onmisbare en…

De Boulevard Périférique slingert zich rond de wereldberoemde metropool, waar ontelbaren hun levens volvoeren en hun lotsbestemming ten einde toe dragen. Zij omhelst, figuurlijk gesproken, de stad. Het verkeer raast er bij dag en nacht voort.
Van ver kan men de trotse stalen toren zien die zich boven de daken en boven het stadsgewoel verheft: de Eiffeltoren, constructie van vernuftige ingenieurs uit een voorgaande turbulente eeuw. Tot op de huidige dag het trotse kenmerk en het symbool van…

We schrijven de 27e juni 2025. Het morgenlicht van de nieuwe dag die mij nog gegeven is, heeft mij opnieuw begroet.
Bezield door een zekere melancholieke weemoed vier ik mijn 72e verjaardag.
In 1953 vocht ik mij een weg naar het licht vanuit de donkere, besloten cocon van de baarmoeder en werd ik overgebracht naar het glazen broeikasje dat men de naam "couveuse" heeft toebedeeld.
In Bokhoven, aan de traag stromende rivier, heb ik de langstlevenden ontmoet: mijn overgebleven familie die nog…

Het is een grijze dag in Biezenmortel. Onder een dichtgetrokken, grauwe hemel staan berkenbomen zij aan zij op het terrein van de inrichting en even verderop zie je de weelderige kruinen van kastanjebomen, verlevendigd door vele witte kaarsjes.
Binnen in de paviljoens, die fantasierijke namen dragen, vindt het vierentwiniguursbedrijf van de zwakzinnigenverpleging plaats. Het is de een-op-een-verpleging en als de cliënten met hun ogen knipperen, worden zij bediend.
In een lederen zitzak ligt…

We waren op die dag in juni weer eens uit Tilburg vertrokken. Naast mij een uiterst zwijgzame mede-passagiere met een gezicht als van perkament, doorweven met diepe rimpels.
De andere dames zouden terwijl de auto voorthobbelde de verhalen over hun lange, voorbije levens ten beste geven, ongeacht of daar oprecht naar geluisterd werd of een toehoorder voor was. Die verhalen waren als een soort verkapte, zinledige ego-documenten en - als men dit zo zou kunnen zeggen - als een soort van…

Op die zondagavonden bezocht ik haar en sloeg ik haar gade in de vele gedaanten en stemmingen die schenen voort te vloeien uit haar geestesziekte. Soms was ze ontdaan en opstandig naar aanleiding van het beleid in het psychiatrisch ziekenhuis, dan weer was ze verzonken in neerslachtigheid. Ook zag ze soms spoken en demonen in haar verwarring.
En eens toonde ze me een foto van haar knappe nog jonge zus die niet meer te midden van de levenden is. Net als zijzelf was zij slachtoffer van genetische…

Vandaag gaf mevrouw me het zelf geknutselde voorwerpje cadeau "als aandenken", een klein origineel kunstwerkje. Het is een wekkertje geweest met glas vóór de wijzers maar in plaats daarvan heeft mevrouw twee crèmekleurige gedroogde bloemen achter het glas bevestigd.
Ze tobt erg over de a.s. verhuizing en herhaalt dezelfde zinnen steeds weer die uitdrukking geven aan haar grote bezorgdheid. Nu kan ze nog haar dagelijkse wandeling met haar rollator maken rond het gebouw waarin ze woont en de…