De bus volgde steeds de welbekende route (Von Weberstraat, Heikantlaan en verder): het parcours dat naar jou voerde, dat leidde naar je kleine huisje, in het voorjaar omringd door talloze krokussen en waar de "psychiatersfauteuil" voor me klaarstond.
Je weigerde mij je armen; je armen die ik "apenarmen" zou willen noemen en aan je borst mocht ik nooit rusten.
Nu bezoek ik de andere vriend die mij zijn schouder biedt......

Opa, op die oude foto zie ik je beeltenis (het nette pak met de pochet....). Als kind stond ik aan je graf en wenste je toe: "Rust zacht, lieve opa!"
De armoede die je kende, kon je nauwelijks dragen maar in je "rijke tijd" was je vrijgevig, tot verbazing en ontsteltenis van de goegemeente. Ze noemden je in de stad "koperslager Broeckx" en het domicilie van je gezin was aan de Oude Markt.
Op de foto is je dunne haar gescheiden en heb je kennelijk de dodelijke ziekte al onder de leden. Welke…

Zijn levenswerk en zijn levensdoel vormen zijn draaiorgel en de muziek die het voortbrengt: chansons als "Daar bij die molen". Rustig, kalm en gelaten zit hij naast het orgel, een strohoed op het hoofd. Al tachtig jaar,
Het orgel is bont en kleurig en versierd met onduidelijke gestalten van mensen en allerlei tierelantijnen
Hij heeft de filosofie en de literatuur niet bestudeerd; geen roman geschreven of zich geprofileerd in een van de vele beroepen of bezigheden die hoe dan ook voor mij de…

Na dertig jaar trouwe dienst gaf de lamp het op, althans deze ging aan en uit bij tussenpozen, wat mijn trouwe Ilonka ergerde en op de zenuwen werkte. Ik had de meneer ontboden die voor een nieuwe lamp met LED-verlichting zou zorgen en hij verscheen inderdaad volgens afspraak en monteerde fluks en opgewekt, staande op een trapje, de lamp aan het houten plafond. Meteen al verspreidde de LED-lamp een helder en weldadig wit schijnsel. En de oude TL-buizen, inderdaad ouderwets, gedateerd en uit de…

Altijd had hij tegenover me gezeten aan de vergadertafel, de mannelijke armen waarin ik best eens had willen rusten en die ik zou willen omschrijven als "apenarmen" voór zich uitgestrekt op de tafel. Hij was altijd betrokken en meelevend geweest tot de dag kwam waarop ik moest vernemen dat de dodelijke ziekte met de onheilspellende naam "slokdarmkanker" hem letterlijk "bij de strot had gevat". Bestralingen en chemokuren volgden. Nooit meer zou hij me komen halen met zijn meer dan luxueuze…

Ze klom de trappen op naar mijn appartement met een gigantische bos bloemen in de hand: bloemen in bonte kleuren, in wonderlijke gedaanten waarvan ik de namen niet ken en die hier nu staan te pronken in een doorzichtige glazen vaas.
Het boeket, voor mijn achtenzestigste verjaardag, leek de perfectie te symboliseren van haar analytisch vermogen, maar ik had Shelley willen citeren en vroeg me af of ze hem wel begreep:
"Sweet Is The Lore That Nature Brings, Our Meddling Intellect Disshapes The…

Mijn reis naar Rijssen (Overijssel) nam ongeveer twee uur in beslag. Via Nijmegen, Arnhem en Deventer, waar lage merkwaardig aandoende bouwsels het perron flankeren was mijn bestemming te bereiken. Onderweg flitsten de landschappen aan mijn ogen voorbij; de welige zomerweiden, op afstand de spitse ten hemel oprijzende kerktorens in Nijmegen en Arnhem, de beroemde brug in Nijmegen die de rivier de Waal trots overspant. En een enkele "voortvarende" boot op het woelige water......
Mijn nieuwe…

Sinds lang sierde een tekening van Haar, bedoeld als Kerstkaart, echter voorstellend Haarzelf, gekleed in haar gele, zijden trouwjurk en met een mandoline in de hand en gevleugeld als een engel, mogelijk haar prille huwelijksgeluk uit vergeten dagen symboliserend, mijn wand.
Toen uiteindelijk de zomer van mijn achtenzestigste levensjaar was aangebroken, vroeg ik Haar, die mij het dierbaarst is op deze aarde mij een nieuwe tekening van haar hand te verschaffen, bij voorkeur van een dier of van…

De man belde aan en trad aan mijn voordeur op de eerste verdieping en vroeg of ik hem herkende. "Natuurlijk herken ik je, Jan!" antwoordde ik. Hij bracht me cadeaus; geschenken van de ouders van de ongelukkige kinderen voor wie ik werk: een cadeaukaart van "Primera" en een elegante, chique en mooie fles Franse wijn met een trots opschrift op het etiket: "Sauvignon Blanc". Ik zal de fles nooit aanbreken maar bewaren als dierbaar attribuut, als bewijsstuk, als dankbetuiging nu mijn werk…

Daar waar ik verbannen ben, wil ik eens terugkeren.
Ik droomde van het vriendenhuis
In lang vervlogen tijd moest ik het voorgoed verlaten
In mijn droom waren velen genodigd in het huis; de collecties boeken…