Hij had zijn bescheiden carrière ten einde toe volvoerd. Men had hem de rang van "commies" toebedeeld. Hij maakte dag aan dag de gang naar het Kafkaëske kantoor aan de Stationsstraat, doorsneden door labyrintische gangen. De gedachte aan de ongelukkige zoon moet hem gekweld en geobsedeerd hebben tijdens zijn dagelijkse bezigheden.
Op een foto, die ik nog altijd bezit, zie ik hem zitten achter zijn troosteloze metalen bureau, neerkijkend op zijn paperassen. De papiermassa moest uitdijen tot…

Ze waren tenslotte langsgekomen en met een joyeus handgebaar had ik mevrouw gedirigeerd naar de witgelakte stoel. Meneer trok de zwarte stoel naast mijn bureau naar voren en nam plaats. Met hun gestalten vulden zij inderdaad de niet zo ruime kamer; mijn woonkamer.
Meneer richtte zich met zijn klachten over zijn beroepsuitoefening vooral tot haar, de jongere en meer aantrekkelijke dame.
Ik serveerde koude koffie.
Mijn tranen zullen door hen niet gestelpt worden; mijn leegte zullen zij niet…

De groengrijze, diepliggende, onpeilbare ogen van mijn zeer zwakbegaafde broer weerspiegelen of vormen de neerslag; de uiting van een ondoorgrondelijk en mij voorgoed mysterieus en onbekend blijvende geestestoestand.
Te midden van zijn uiterst gemankeerde lotgenoten verblijft hij in zijn plaatsvervangend thuis dat nooit een thuis voor hem zal worden of zijn.
Zijn bescheiden kunstwerkje, bestaande uit warrige, kleurige en in elkaar overlopende vlekken, gesierd door de hanepoten of hiëroglyfen…

De Huisartsenpost is vanuit mijn woning goed bereikbaar. Ik hoef slechts het kruispunt te passeren waar rode, groene en oranje lichten dag en nacht knipperen en de wacht houden en langs groene hagen te lopen door een smal pad dat toegang biedt tot de gastvrij openschuivende glazen deur van de dokterspost.
Binnen is merkwaardig genoeg een banner opgesteld waarop men zelfs heeft laten vermelden dat men het schelden en intimideren verafschuwt dat wonderlijk genoeg kennelijk velen zich veroorloven…

In de kleine, witte Maycrete-woning, reeds lang afgebroken en niet meer behorend tot de bebouwing aan de Ringbaan Zuid, woonde destijds de oude mevrouw Boogmans. Nu mijn leven eveneens voor het grootste gedeelte tot het verleden behoort, kan ik me het gezicht, het postuur en de gestalte van mevrouw niet meer voor de geest halen.
Wel weet ik nog zo goed hoe ze altijd sprak over haar zozeer dierbare zoon George, die zich wijdde aan religieus geïnspireerde taken op een onmetelijk ver eiland in de…

Meneer stond tezamen met het danteske groepje, dat iedere morgen bijeenkomt alsof dit een morele verplichting zou betreffen, voor de glazen deur van de supermarkt, waarop op anonieme wijze een onpersoonlijk "welkom" staat vermeld. Meneer droeg een krans van grijze lokken rond een tonsuur.
Hij leek me een senior, verwend door een langdurige, voorspoedige carrière en door een gelukkig huwelijk. Gezien die mogelijke context leek het me nauwelijks verbazingwekkend dat de zeer geringe vervuiling…

Tot het speelgoed waarmee wij, kinderen nog, ons amuseerden, behoorde een puzzel die in pasteltinten was uitgevoerd. Die puzzel toonde de Scandinavische, noordelijke landen. De talrijke steden, dorpen, zeeën en meren waren erop weergegeven die ruimschoots tot onze verbeelding spraken.
Graag legden wij de puzzel. Voor ons geestesoog en geassisteerd door de gave van onze rijke kinderlijke fantasie stelden wij ons in geuren en kleuren de steden, dorpen, zeeën en meren met magische en…

De chique appartementen, het zwembad en het restaurant waar de exquise specialiteiten worden geserveerd, nemen het straffe en onbarmhartige regime van de eenzaamheid, van het verval en van het naderende levenseinde dat hier onverkort heerst, niet weg.
Een langwerpige vijver voor de deur van het indrukwekkende gebouw is gelardeerd met glanzende stenen en twee spetterende fonteinen werpen onbekommerd hun water ten hemel.
In de nabijheid treft men Hotel Tilburg aan met de brede en hoge stenen trap…

De wijk Jeruzalem bevindt zich aan de rand van de stad. Zij grenst aan het Wilhelminakanaal dat daar haar kalme dan wel turbulente stroom tot in lengte van dagen zal voortzetten.
De witte huizen vormen een decor waartegen mijn jeugd zich voltrok; mijn jeugd die zich hoofdzakelijk afspeelde in de nabijgelegen wijk Fatima onder de rook van de AaBe-fabriek die haar schoorsteen met het roodgele logo aan haar top verhief. Deze waakte als het ware over ons arbeidershuisje waar wij, kinderen nog,…

Het woord "lusteloos" lag haar steeds vóór op de tong; het was als een onverteerbare brok geworden, die zij niet door kon slikken, die haar zwaar op de maag lag en waar zij ziek van werd, indigestie van kreeg en waarvan zij zich niet kon bevrijden.
Misschien zou men ook kunnen zeggen dat dit woord haar verwerd tot een hoogstpersoonlijk cliché dat zij zich had toegeëigend; haar uitspraak die zij altijd maar herhaalde om haar onfortuinlijke geestestoestand tot vervelens toe toe te lichten en…

De zaak met de trotse en welluidende naam "De zilveren schaar", een benaming die in witte krullerige letters op de glazen winkelruit staat vermeld, heeft nieuwe huisvesting verworven aan de Westermarkt. Het brede pand strekt zich uit in de winkelgalerij te midden van de overige neringdoenden. Binnen in de zaak hangen de kledingstukken geduldig in een lange rij te wachten op hun eigenaren die deze ter reparatie hebben afgegeven als geduldige en trouwe minnaars en minnaressen die eindeloos…

Het was in die vroege jaren dat Doris Day haar successen vierde. In de vierkante kamer op de eerste verdieping, de entourage van mijn eerste zes levensjaren, weerklonk uit de radio de stem van de gevierde en populaire zangeres: "Que sera, sera, whatever will be, will be, the future is not ours to see, que sera sera".
Mijn leven nam een aanvang en vanzelfsprekend hulde mijn toekomst zich in de duistere onbestemde nevelen van het ongewisse; mijn leven dat de dalen van wanhoop en vertwijfeling,…

Ik naderde haast strompelend en me moeizaam voortslepend het terras waar het gezelschap van de bonte menigte opgewekt de opnieuw ingetreden zomer vierde. Een melodie, afkomstig van een straatorgel, overspoelde het geheel en de tranen barstten overvloedig uit mijn ogen om de melancholie van de muziek.
Beeldde ik me de meewarigheid, het medelijden en de verbazing in waarmee de nog jonge en elegante serveersters en het overige publiek mijn eenzame gestalte bekeken?
Zeer waarschijnlijk onderschatte…

"Mijn verdriet", verklaarde mevrouw en ze vervolgde: "Mijn verdriet is als een bal die rust in twee kommen. De eerste kom bevat geen ruimte; de bal vult deze helemaal".
Als door een steen die, in een vijver geworpen, kringen doet ontstaan in het water, vervagen de rimpelingen door de milde, goedgunstige tijd die volgens het overbekende cliché verzacht en geneest...

Ik kwam meneer tegen bij Albert Heijn waar men zich verdringt voor de schappen met de uitstalling van al de lekkernijen. Meneer droeg een ouderwetse Panamese rieten hoed (ik betwijfel echter of men in Panama zulke hoeden draagt) en hij vroeg me, geconfronteerd met het broodje frikandel: "Is this meat?"
Ik moest antwoorden: "I do not know the right expression in English". "Thank you madam", antwoordde hij.
Later zag ik hem voortstappen over de Spoorlaan. Met een uiterst vriendelijke glimlach op…

Vanuit het hoge raam van de ziekenkamer is een panorama van boomgroepen te beschouwen, ieder met hun eigen aard en gestalte. De hoog oprijzende den en haar lichtgroene florissante metgezel met mij onbekende naam en de andere bomen, in schakeringen van groen present in de uitgestrekte tuin.
Een driemanschap van bomen werpt haar schaduw in de rondte. Op een vroeg uur komt het verkeer op gang. Enkelen wagen de tocht al, mogelijk zijn ze op weg naar hun dagelijkse beslommeringen. Ik sla de…

Het is een pop, een porseleinen pop, voorstellend een jongen die een hondje in de armen geklemd houdt.
Ze kwam mij het breekbare artefact, dat ze in een handdoek gewikkeld had, brengen. Eens had mijn moeder haar het beeld geschonken; aan haar, de trouwe en gedegen huishoudelijke hulp met wie we confereerden; haar vriendin die haar bijstond in alle zaken van het leven en van wie ze, getuige haar geschenk uit die vroege tijd, veel hield. Achttien jaar geleden moest ik mijn geliefde moeder aan de…

In de gele auto, die razendsnel arriveerde, werd ik weggevoerd van mijn stadse woning. Het zuurstofmasker kreeg ik snel op mijn gezicht geduwd en door de bovenruit zag ik, terwijl de auto voortreed, in wisselende gedaanten het geboomte aan weerszijden van de snelweg dat elkaar, figuurlijk gesproken, nooit in een liefdevol pact of harmonieuze alliantie zal ontmoeten. Zelfs is als "troostmiddel" op de wand in de auto een zonnig, arcadisch landschap afgebeeld.
"EZ" beveelt de verpleger aan de…

De winkel van "Skechers" in de Heuvelstraat in Tilburg mag er zeker zijn. Representatief toont zij haar collectie. De schoenen zijn fraai vormgegeven. Men zou kunnen beweren met enige moeite dat ze alle "variaties op een thema" zijn zoals men wellicht ook zou kunnen zeggen van bepaalde literaire teksten of muziekstukken. Men vindt in deze zaak ook diverse slippers en sandalen, soms feestelijk gedecoreerd met een glinstering als van zilver.
Twee oudere dames waren daar ingespannen en ijverig…

In dat jaar kwamen de studenten bijeen in de houten barak aan het Wilhelminakanaal. Sterke jongemannen legden de zware boten op het zwarte water. Ik was een van hen maar mijn krachten schoten tekort. Als enige vrouw te midden van hen genoot ik echter een voorkeurspositie.
Eendrachtig roeiden we op het zwarte water in een gestaag ritme. Na afloop kwam de drank tevoorschijn in de houten barak en dan duurde het feest tot in de late uren....