Er waren: Wilfried, Paul, Ludo, Emil, Martien; er waren Louise en Mariet. Hoewel studenten aan onze universiteit waren we in die tijd nog kinderen, nauwelijks ontsnapt aan onze turbulente puberteit; nog maar net aangetreden in de collegebanken.
Onder het lamplicht kwamen we bijeen in de studentenparochie waar de pastor met het zilverwitte haar de leiding had.
In zijn armoedige nadagen, nadat hij, zoals men zegt, "zijn toog aan de kapstok gehangen had" zou de seks zijn alleenzaligmakende…

De Conradhof in Tilburg is ook via een "sluiproute" wel te bereiken want vele wegen leiden naar Rome....
Mijn nagels die als het ware getekend zijn door schilderijen van moderne kunstwerken moeten weer "bijgewerkt" worden en in het kleine kamertje op de eerste verdieping dat bereikbaar is via een steile, witgelakte trap moet ik mij uitstrekken op wat men een "chaise longue" zou kunnen noemen....
Deze keer komt het tot een bekentenis van mijn kant: "HIJ heeft me in de steek gelaten"
(Omdat het…

Ik moest een omweg maken om de ingang van onze befaamde LocHal te bereiken. Stoere, gehelmde heren waren her en der bezig in de omgeving met onduidelijke werkzaamheden en het asfalt was grijs en nat. Gearriveerd op mijn bestemming via de achterdeur zag ik dat op lange tafels veel mooie oranje-rode papieren tasjes klaarstonden met bestellingen voor de klanten die op kwamen dagen; welkome surprises voor de leesgrage Tilburger. En zo nam ik twee "hot items" mee van beroemdheden die nu ook weer…

In haar zeer getormenteerde jeugdjaren, toen zij in dienst was op Kasteel "Vaeshartelt" in Zuid-Limburg, had zij de hond gekend die men "Obri" noemde, een forse, zwartharige Rottweiler. Toen de kasteelheer zich misdadig had vergrepen aan zijn echtgenote, was zij gevlucht van het kasteel.
Zij was mijn arme moeder die in de latere jaren van haar huwelijk nog vaak terugdacht aan Obri en verlangde weer zo'n hond tot haar kameraad te maken. Zo leerden wij onze Obri kennen; eveneens een Rottweiler…

Wat is de Veluwe
Rijk aan groen
Aan afwisselend groen
Aan vergezichten…

....en zo, Vader, luisterden wij samen naar die muziek, op die zaterdagmiddagen in die achterkamer van mijn goede, oude ouderlijk huis. De platenhoezen, nog in mijn bezit met daarop die legendarische namen en die kleurrijke afbeeldingen die zozeer tot de verbeelding spreken, lagen op tafel en als het ragfijne naaldje het zwarte vinyl raakte, was er ineens: muziek!
Zo wilde je, Vader, dat mijn hart zoals jouw hart stormachtig veroverd zou worden door die klanken, dat ik zou horen wat jij hoorde…

Het is zonder meer waar dat je al je verfijnde, kunstzinnig verantwoorde voorwerpjes uitstalt voor je ramen. Maar je deur is hard en vijandig afgesloten; deze biedt niemand toegang. En zo loop ik door de straten en beschouw ik die merkwaardige universa van de mensen; alle verscheiden; alle uniek.
De vriendschap en de kameraadschap betekenen zoveel meer als het isolement en de diepe eenzaamheid!

Het merkwaardige paar, man en vrouw, gewikkeld in een duistere, dan wel florissante liefde die mij ontging en die ik bezwaarlijk kon peilen, bewoonde nog altijd het flatje op de bovenste verdieping. Noodgedwongen moest ik er aankloppen wegens verlies van mijn sleutels.
De grote eettafel die de hele woonkamer in beslag nam domineerde nog steeds het vertrek. En de allerminst kunstzinnig verantwoorde prent van een kat bevond zich nog altijd boven de schoorsteen. De alomtegenwoordige televisie met…

De psychiatrische patiënten zitten bijeen in kennelijke en ogenschijnlijke verdwazing en neerslachtigheid, uitgeblust, afgeschreven, op hun laatste station gearriveerd. Wie hun woning betreedt, verliest alle hoop; de hoop; de heilzame gave, het geschenk en het ultieme soelaas van de weldadige hoopvolle verwachting, zo verheerlijkt in vele geschriften, zo uitgeroepen tot balsem voor de ziel, tot heilzaam geneesmiddel.
De ramen van hun merkwaardige, totaal verwaarloosde appartement openen het…

Lang had ik in de rondte gedrenteld, steeds weer de voordeur naderend, die hardnekkig voor me gesloten bleef. Het speelde zich af in het warmste seizoen en de hitte drukte loodzwaar op de wereld en op mijn lichaam. Daarbinnen vond klaarblijkelijk een buitenissige therapeutische sessie plaats en enkele kentekenen daarvan drongen tot mijn oren door. Men moet listig zijn om zich in een armoedesituatie nog te redden, maar bij uitzondering was mij nog een paar schoenen aangeboden. Na lange uren…