maart 2021

“Een oude man zingt een lied. Het lied gaat over een geliefde.”
Bjarne droomde een andere droom dan de dromen van de voorbij gegane maanden. Er was maar één manier om zijn droom te volgen. Dat was zo snel mogelijk van al die hulpverleners af zien te komen en weer zijn eigen koers gaan varen. Deze volwassen vrouwen hadden hem listig misleid, slechts met de bedoeling om de eigen zakken te vullen hadden ze hem van alles wijs gemaakt.
Leugens en bedrog waren de maatstaven van Mentrum Oost voor Bjarne geweest. Mensen die hem van alles aan hadden gepraat, om hun eigen inkomen te verzekeren van de broodnodige euro-centjes. Het had niets met welzijn te maken, slechts hebzucht was de drijfveer van deze arrogante mensen, die nauwelijks iets wisten over de beweegredenen van de ziel.

Ze hadden zo op Bjarne ingepraat dat hij zich een tweederangs burger was gaan voelen en ze deden daar opgewekt en opgelucht over. Bjarne was al een tijd lang niet meer zichzelf, naar beneden gepraat door deze zorgverleners van een kwaadaardige soort. Hij wist niet meer wie hij kon vertrouwen. Het was beter om niemand meer te vertrouwen. Wie was er nog zijn vertrouwen waard? Hoe lang had hij nog hulp nodig?
Zijn been leek volledig genezen, de verhuizing was nu achter de rug. De maaltijdvoorziening zou voorlopig nog doorgaan. Maar er was al van alles misgegaan in zijn hoofd. Hij voelde zich verraden door de casemanager van Mentrum. Ze gaf haar falen niet toe en dwong Bjarne om een schijnheilig spel met de werkelijkheid te spelen. Daar kon Bjarne niet tegen.

De psychiater met de Donald Duck stem trok zich terug als hoofdbehandelaar omdat ze zwanger was. De narcistische psychologe met de korte achternaam werd nu de hoofdbehandelaar van Bjarne. Het was een wispelturige vrouw, iemand die altijd vrolijk deed, maar niet goed was te vertrouwen wanneer het om afspraken nakomen ging. Bjarne had geen zin meer in haar dwingende emoties.
Ze was zelfs jaloers op zijn gerenoveerde woning. Ze deed overal afgunstig over en had eigenlijk geen ruimte voor de emoties van de personen die haar klanten waren. Het was al maanden eenrichtingsverkeer. Een hoop oppervlakkige positieve blabla, zonder ergens dieper op in te gaan.

Ook Truus van het Leger des Heils begon Bjarne tegen te staan. Ze had kennelijk zijn benedenburen ook als klanten van het werk dat ze deed. Het werd steeds vaker een neurotische bezigheid; lijstjes maken voor het huishouden, zonder zelf iets te doen. Op een bazige en dwingende manier met af en toe een brutaal en denigrerend grapje. De echte puurheid was er inmiddels wel vanaf, ze was een flauw aftreksel van haarzelf geworden. Weliswaar met een nieuwe koffiemachine, maar nauwelijks tot een echt gesprek in staat. Bjarne kreeg opdrachten en ongevraagde wijsheden waar hij niet op zat te wachten. Alsof het bestaansrecht van de mens bestond uit het voltooien van het huishouden en al het andere dat hem creatief had gemaakt niet meer bestond.

“Een oude man zingt een lied. Het lied gaat over een geliefde.” De droom van Bjarne veranderde langzaam van intensiteit. Hij realiseerde zich dat hij nooit een geliefde zou vinden zo lang hij zich liet misleiden door een groepje volwassen vrouwen, die zich deden gelden als onbekwame hulpverleners. Hij moest er niet te lang mee wachten. Een plan maken voordat de psychologe met de korte achternaam hem helemaal in de vernieling zou ouwehoeren met haar narcistische positivisme dat op primitieve neigingen was gebaseerd.