biografie: Francois de La Rochefoucauld

François de la Rochefoucauld [1613-1680]

Hij was prins van Marcillac.

In 1628 trouwde hij met Andrée de Vivonne; zij kregen 8 kinderen. Hij nam dienst in het leger en diende o.a. in Italië en de Nederlanden (1635-36). In 1646 werd hij zwaar gewond bij de slag van Mardick. Hij nam deel aan een samenzwering tegen kardinaal Richelieu (1585 - 1642) en verzette zich tegen Mazarin (1602 - 1661). Richelieu verbande hem van 1639 to 1642.
Na ernstig gewond te zijn 1652 in een slag bij Saint-Antoine, vluchtte La Rochefoucauld naar Luxemburg. Eenmaal terug in Frankrijk verliet hij het politieke krachtenveld en wijdde hij zich aan de literatuur. Vanaf 1656 organiseerde hij in zijn woning in Parijs een intellectuele denktank die als meedenkenden o.a. de dames  De Sablé en  De Sévigné, en De Lafayatte telde. In 1667-1668 nam hij deel aan de Hollandse Veldtocht van Lodewijk XIV.
In zijn laatste levensjaren was hij verzwakt door ziektes.

Zijn schrijftalent is bij ons vooral bekend gebleven door zijn ‘maximen’: geestige commentaren op onderwerpen uit het dagelijkse leven. Bijvoorbeeld: ‘Dat minnaars zich niet vervelen in elkaars gezelschap komt, omdat ze het altijd over zichzelf hebben’, of ‘Enkel een groot man mag grote gebreken hebben’.