biografie: Happyturf

Je bent 81 jaar oud en je familie staat erop dat je naar een bejaardenhuis verkast. Wat doe je dan? Juist, je gaat op internet op zoek naar een bouwtekening voor een zelfmoordmachine. Tenminste, dat deed een Australiër. Een pistool en een cirkelzaag vormden de hoofdonderdelen van het helse apparaat.
Van een afstand heeft hij zichzelf door zijn knutselapparaat laten omleggen. Op de oprit, want zijn laatste wens was dat hij door zijn buren gevonden zou worden.
Deze man heeft op een wel heel lugubere manier aandacht willen vragen voor zijn probleem. Een probleem dat hij tegelijkertijd met de aandacht ook rigoureus heeft weggewerkt. Want er is geen bejaardentehuis te vinden dat een overledene wil herbergen.
Door te sterven heeft deze man zijn familie beslist een onplezierige Pasen bezorgd. Wellicht dat ze achteraf luidkeels zeggen: “Zie je wel! Het was onverantwoord dat die ouwe nog op zichzelf woonde. We hadden de stap eerder moeten nemen. Nu is het te laat.” ...

Wekelijks komt er wel een rage in het nieuws. Die van deze week is het bleken van tanden. De TV-sterren hebben het voorbeeld gegeven en nu wil het gepeupel zich gaan spiegelen aan die sterrenstatus. Ik kom ze inmiddels steeds meer tegen. Mensen met vaak onnatuurlijk witte tanden en met een veel te brede glimlach. Het eeuwenoude spreekwoord “wie het breed heeft, laat het breed hangen” is nog steeds superactueel. Wie zich de luxe van witte tanden kan veroorloven ziet de lippen als de lijst van een schilderij van een stralend ivoren landschapje. Een lijst die zo groot mogelijk gemaakt moet worden.
Hoe gebeurt dat professionele bleken eigenlijk? Bij de tandarts en speciale klinieken wordt een whitening-gel op de tanden aangebracht. Een uurtje plasmalamp doet de rest. Alleen een gel met peroxide helpt echt. Het is een gel waaraan risico's zijn verbonden. Beschadigde tanden kunnen door de peroxide in een terminale fase belanden en bovendien wordt het glazuur van de rest er niet beter op.
Ik heb op internet eens even een paar bleekshops opgezocht. Ze hebben namen als: Perfectsmile, The White Smile Company , Fit en Wit (geen zonnebankkuurtje mogelijk) en Pearly White. Op deze onnatuurlijk-witte-namen-sites zie je dan tanden die het middelpunt van het menselijk bestaan schijnen te zijn. Tanden waar ook nog wat botten met vlees en vel omheen zitten. Bijzaak natuurlijk. Het gaat om die tanden. Om die witte tanden. Tanden die het geheim zijn van sociale contacten. Je ziet mensen die elkaar toeblikkeren met hun troosteloze en holle lachebekjes. Ik denk dat dit soort fotomodellen bij Blijdorp zullen worden geweigerd. Die Bokito springt helemaal op tilt bij al die ontblote tanden!
Ja, beste lezers het is weer zover. Onzekere en goedgelovige mensen laten zich behoeftes aanpraten door jongens die nog net iets gladder zijn dan hun tanden. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: Accepteer het nou! Hoe ouder je wordt, des te bruiner je tanden, rimpeliger je huid en dunner je haar. Het hoort gewoon bij de afbraak....

Big Brother gaat niet alleen de mens, maar nu ook zijn hond “watchen”. De SP in Tilburg wil namelijk een DNA-databank voor honden. Zo kunnen dan hondeneigenaren worden opgespoord waarvan de hond illegaal poept. Dit alles onder het motto “De vervuiler betaalt”.
De hondenbezitter gaat eenmalig 145 euro betalen. Hiervoor wordt een DNA staaltje afgenomen en krijgt de hond een mooie penning. En nu komt het! De hondenbelasting vervalt en er komt een nieuwe beroepsgroep in Tilburg. De strontstaalnemer. Deze strontstaalnemer wordt betaald uit de boetes die zullen worden uitgedeeld.
We kunnen daarom binnenkort de volgende advertentie in het Brabants Dagblad verwachten:
De gemeente Tilburg vraagt voor een nieuwe activiteit 467 strontstaalnemers....

Ultrafijnstof. Een stof dat helemaal niet zo fijn is. Het dringt diep door in de longen. Een onzichtbare sluipmoordenaar. Tot voor kort waren vooral vrachtwagens en dieselauto’s de boosdoeners. Hadden we geweten wat nu bekend is geworden, dan had de scooter op de hoogste trede van het ultrafijnstof-huldigingspodium gestaan.
Minister Cramer van Milieu gaat zich nu bezinnen op maatregelen. Ze geeft alvast aan dat de bestuurders hun rijgedrag moeten gaan aanpassen. Niet te snel optrekken.
Wanneer ik zo’n opmerking lees, dan weet ik gelijk weer dat die regenten van ons landje totaal geen gevoel voor de werkelijkheid hebben. Ze regeren op afstand.
Achter ons huis ligt een wildwissel voor scooterrijders. Ik nodig die minister Cramer uit om eens een weekje in ons huis te logeren. Dan piept ze (door het fijnstof) wel anders. Die scooterfanaten kennen namelijk maar één stand van de gashendel: de scheurstand. De meeste van die dingen zijn dan ook nog eens opgevoerd, zodat ze nog meer kunnen uitstoten en daarbij een ergerlijk en hels lawaai maken. Zo af en toe wordt het gas even los gelaten. Wanneer ze een voorrangsweg naderen of wanneer ze in hun achteruitkijkspiegel een motoragent zien naderen. En dit soort bezitters wil Cramer dan vragen om wat minder snel op te trekken. Ze gaat wereldvreemd appelleren aan hun verantwoordelijkheidsgevoel. Een gevoel dat vaak zo klein is dat het wel fijnstof lijkt....

Het begon met een auto. Daarna kwam de fiets aan bod en nu wordt dan ook eindelijk de rollator voorzien van een TomTom. Studenten van de Hogeschool Arnhem-Nijmegen (HAN) hebben deze taak op zich genomen. Goed nieuws dus voor bejaarden met geheugenverlies. Op de rollator komen dan herkenbare knoppen. Zoals een koffieknop en een toiletknop. Wordt daar op gedrukt dan verschijnen op de rollatorlaptop pijlen naar het gewenste doel. Een prachtige oplossing.
Ik heb natuurlijk wel een paar kritische kanttekeningen. Want als je geheugen je dermate in de steek laat dat je de koffiejuffrouw niet meer weet te vinden, dan vraag ik mij af of je nog wel in staat bent om op de goede knop te drukken. Ik zal het proberen uit te leggen.
Stel nu eens dat mijn geheugenverlies steeds minder selectief wordt. Uiteindelijk kom ik dan in zo’n vooruitstrevend verzorgingstehuis waar een hightech rollatorTomTom standaard in het pakket zit.
En dan wil ik naar het toilet. Vol goede moed wordt de wandeling ingezet. Eenmaal in het fietsenhok voor het personeel aangekomen zie ik dan ineens vijf knoppen voor mijn neus. Natuurlijk heb ik aan die instructiemiddag meegedaan. Maar ja, dat is al wel weer een paar weken geleden. Ik weet nog dat er gedrukt moet worden. Enerzijds zeer duidelijk door de fysieke aandrang. Anderzijds vaag door de ver weggezakte relatie tussen knopjes en instructiemiddag....

Ben je aap in een dierentuin, dan is je kostje gekocht. Aandacht in overvloed. Het beste eten, een kostbare medische verzorging waar de gemiddelde Afrikaan alleen maar van kan dromen. En ga je dan op hoge leeftijd toch dood, dan wordt er een fantastische uitvaart geregeld door de staf van de apenafdeling. Ik doel hierbij op Ah Meng. De orang-oetan die afgelopen vrijdag op 48-jarige leeftijd in de Singapore Zoo is overleden.
Eerst hebben de nabestaanden afscheid mogen nemen en vervolgens stonden meer dan 4000 mensen in de rij om de laatste eer aan de aap te bewijzen. Uiteindelijk is het dier begraven. Het zou me niet verwonderen wanneer hier ook nog, afhankelijk van de door de terminale aap opgegeven voorkeur, een geestelijke of een humanist aan het graf heeft gestaan om een paar mooie woorden te spreken.
Mag je dan potdorie als aap niet eens meer aap zijn? Gewoon doodgaan en begraven worden net zo als dat bij die andersoortige dierentuincollega’s gebeurt. Pinguïns, stokstaartjes en zelfs de koning aller dieren, de leeuw, krijgen niet zo onmenselijk veel laatste eer toebedeeld. Sterker nog, de gemiddelde mens heeft minder rouwenden om zijn graf staan dan Ah Meng.
Wat is er nou zo bijzonder aan zo’n orang-oetan? Wat heeft dat beest wat een mens niet heeft? Oké, het zijn mooie beesten, maar ik vind een mens echt mooier en aantrekkelijker dan een orang-oetan met zijn lange armen, zijn korte dikke beentjes en zijn grote snufferd. Een ding moet ik toegeven: ze hebben mooie ogen. Maar wat heb je aan ogen waarvan je niet eens in de poppetjes mag kijken. Want voor je het weet ben je een uitdager. En springt zo’n beest dan uit zijn vel en daarmee uit zijn omheinde verblijf om je te grazen te nemen, dan moet je niet zeuren. Eigen schuld, dikke bult....

Lijdt u aan obesitas en heeft u een nicotineverslaving? Of populair gezegd: Bent u veel te dik en rookt u als een ketter? Gewoon doorgaan met eten en roken. Laat u niet gek maken door mensen die beweren dat uw ongezonde gewoonten de gemeenschap hopen geld kosten in de vorm van extra zorg. Extra zorg voor suikerziekte, hart- en vaatziekten, kanker en platvoeten. Schuif waardig die hamburgers, soezen en speklappen in uw mond. Want u staat volgens de analyses van het RIVM volkomen in uw recht.
Dit verschijnsel was voor rokers al eerder bewezen. Ze consumeren veel zorg in een relatief kort tijdsbestek. Dat is te danken aan hun vroegtijdig overlijden. Per saldo gebruiken ze dan minder zorg dan niet-rokende mensen. Nu zijn dus ook de mensen met een Body Mass Index (BMI) van meer dan 30 vrijgepleit van de status “zorgprofiteur”.
Ik woon aan een voetpad waar legio mensen wandelen. Vanmorgen zag ik direct al het effect van de publicatie. Dikkerdjes die doorgaans wat schuchter, met ingetrokken buik langs schuifelden, hadden een ware gedaanteverandering ondergaan. Met vooruitgestoken buik, een fiere onderkin en een sigaret in de aanslag marcheerden ze langs mijn huis. Het was gewoon opmerkelijk.
Het werd nog gekker, toen ik mijn hondje uitliet. U moet weten dat ik vrij lang ben. Met een beetje zelfspot zou ik mijzelf een lange dunne darm kunnen noemen. Gisteren was het nog een kolderieke kwalificatie voor een goed gewicht. ...

Voor 499 euro, de prijs van een behoorlijk maatpak, kunnen naturisten in juni naakt van Erfurt naar een nudistenplek op het eiland Usedom vliegen. Toen ik het artikeltje las viel mij op dat “naturisten” naar een “nudistenplek” gaan. Wat onderzoek leert dat een nudist van oorsprong een ordinaire naaktloper is, terwijl een naturist het zonder kleren lopen ziet als een leefwijze die in harmonie is met de natuur.
En zo gaat straks een grote groep nudisten en naturisten, met hun filosofie als enige handbagage van formaat, dat vliegtuig in. Daar vindt dan een vliegensvlugge verkleedpartij plaats. De tastbare kleren worden verruild voor het adamskostuum. En dan maar vliegen. Wat een sensatie moet dat zijn: zonder kleren boven de wolken te zweven. Vliegen als een naakte vogel in zo’n prachtig zilveren vliegtuig met plaatsvervangende vleugels. De harmonie met de natuur moet echt fenomenaal zijn. Aan de achterkant wordt weliswaar de nodige mest in de vorm van afgewerkte kerosine geloosd, maar dat zien de naturisten niet. Zij zijn in harmonie met de natuur en houden hun blik gericht op het oosten. Om precies te zijn op dat voor 5/6 Oost-Duitse en voor 1/6 Poolse eilandje Usedom in de Baltische Zee.
Daar gaat de baas van "OssiUrlaub", een touroperator, de oude en uitgeklede glorie weer opkalefateren: "In de voormalige DDR was het niet meer dan normaal om tijdens de zomer zonder kleren rond te lopen. Wij willen die traditie terug in het leven roepen".
Ik durf mij overigens niet goed voor te stellen wat enige turbulentie van formaat zou kunnen aanrichten in zo’n afgesloten ruimte vol met bengelende vellen, dellen, borsten en andere lichaamsdelen die een herwonnen bewegingsvrijheid hebben gekregen. Het woord nudistenwave borrelt langzaam in mij op....

Hè, hè. Eindelijk is het zover. Niet criminelen kunnen ook een DNA test ondergaan. Het kost wel 600 euro, maar dan heb je ook wat. Dan weet je waar de zwakke en sterke punten van je gezondheid liggen. Dan weet je welke enge ziektes en zwakke organen een lang werken van je sterke organen gaan dwarsbomen.
Waar beginnen al die hypochonders toch aan? Ja, ze gaan de kas spekken van de oprichter van dat vreemd genaamde bedrijf, 23andMe. Dat 23 suggereert een oplopende reeks DNA-klanten die eindigt bij Me. Met een hoofdletter. Me, de oprichter. Bij hem eindigt ook de geldstroom. Bill Gates moet met zijn 56 miljard dollars gaan vrezen voor zijn status als rijkste man ter wereld. Want het wordt booming business, dat DNA onderzoek uit de VS.
En wij zitten hier dan straks met de gebakken peren en de rotte vruchten. Ik denk hierbij aan alle mensen die dankzij de DNA test gaan weten dat ze waarschijnlijk nog maar vijf jaar hebben te leven. Ze zullen massaal ontslag nemen om te gaan consumeren. Onze economie gaat dan het kind van de DNA-rekening worden. Want al die consumenten moeten bediend worden door een handjevol volkomen gezonde Nederlanders. Het gevolg zal zijn dat deze gezonde mensen nog eerder ziek zijn dan de DNA-ers. Psychosomatisch ziek. Het aantal burnouts zal de pan uit rijzen. En zo gaat dat rijke westen dankzij de DNA-test te gronde.
Ik vraag me echt af waarom mensen willen weten wat hen allemaal zou kunnen mankeren. Wat heb je aan zo’n scala van mogelijke doodsoorzaken? Er is tenslotte maar één ding waaraan je dood kunt gaan. En het is beter om dat niet te weten, want anders heb je geen leven....

Veel mensen zien hun collega’s vaker dan hun partner. Niet zo vreemd dus dat liefdesrelaties opbloeien op het werk. (De Stentor, 17-01-2008)
De liefdesrelaties waar over gesproken wordt vallen voornamelijk in de categorie scharrels en avontuurtjes. Het schimmige circuit waarbij vaak ook nog eens andere partners bij zijn betrokken. Partners die vaak argeloos thuis met de kinderen wachten op man- of vrouwlief die zoveel moet “overwerken”.
Ja, de kantoortuin is voor heel wat mensen het aardse equivalent van de Hof van Eden. Een omgeving van verleiden en verleid worden. En zolang zo’n relatie lekker loopt is er voor de werkgever niets aan de hand. Sterker nog: de hormonen stuwen de prestaties van de geliefden niet alleen op lichamelijk vlak, maar ook in het werk tot ongekende hoogten op. Het humeur is opperbest en het scharrelhennetjes- en scharrelhaantjesgedrag doet de rest.
Maar het gedonder begint wanneer een dergelijke relatie fout loopt. En dat is doorgaans bij scharrels en avontuurtjes het geval. Dan kunnen die wat klef maar toch leuk samenwerkende collega’s als een blad aan de boom veranderen. Het ene moment ritselt het groene blaadje nog prettig in de liefdesbries en het volgende moment worden er wild en wanordelijk scheuren in getrokken door een storm van primaire menselijke gevoelens. ...

"Met uitgestoken handen sta ik voor U allen. Die handen zijn nog leeg. Zij dragen nog geen bouwstenen en geen cement voor de vele taken. U allen wil ik vragen mij te helpen mijn grage hoofd en handen te vullen."
Denk nu niet: “Die Happyturf is aan de bedelstaf. Hij is platzak en wil zijn fans via een emotionele tekst geld en goed laten doneren.” Nee, deze tranentrekkende woorden komen uit de hoge hoed van Ada Boerma, nieuwbakken burgemeester van de gemeente Maasdriel. Woorden gesproken tijdens haar installatierede op 30 november 2007.
Maar nu blijkt dat Thom de Graaf tijdens zijn eerste speech als burgemeester van Nijmegen, begin 2007, de zelfde woorden heeft gebruikt.
Conclusie Ada heeft ordinair gejat. Zij heeft een gigantische sigaar uit haar eigen doos gehaald om “haar grage hoofd en handen te vullen”. En Thom de Graaf was de sigaar. Leve de online speech!...

Die Jan Leegwater toch! Ex-burgemeester van beroep. Leegwater? De naam lijkt verdacht veel op Leeghwater. Die vent die ons IJsselmeer heeft leeg gepompt. Het scheelt een “h”.
Maar die “h” heeft onze Jan Leegwater er niet van weerhouden om de ultieme vorm van bronbemaling toe te passen: hij heeft de bodem van zijn ziel drooggelegd! Hiermee biedt hij ons een prachtige kijk op de vreemde menselijke eigenschappen die er zoal te vinden zijn op die modderige bodem.
Want wat blijkt uit de Volkskrant. Onze Jan kreeg een lintje opgespeld. Waarschijnlijk nam hij het ding dat hem tot lid in de Orde van Oranje-Nassau maakte aanvankelijk met een trotse glimlach in ontvangst.
Maar soms heeft een mens een katalysator nodig. Iemand die de gave heeft om moleculen van gevoelens manifest te maken. En laat potdorie nou net ook ene Van der Laan, burgervader te Noordenveld, in de zaal zitten. Terplekke ageert hij al tegen deze lage onderscheiding. En hiermee was de onvrede bij Jan geboren. Jan sliep nog wel een nachtje redelijk tevreden als lid, met de speld op zijn nachtkastje. Maar de volgende dag werd hij toch met die door Van der Laan bevruchte onvrede wakker....

Wilders is weer eens in zijn wiek geschoten. Nu door de kerstboodschap van de koningin. Hij ziet de boodschap als een aanval op zijn PVV.
En nu heeft Wilders dus een volgend slachtoffer voor zijn populistische aanvallen. Onze koningin. Ze moet aan de kant worden gezet. Ze mag niet langer samen met het kabinet de regering vormen. Haar belangrijkste gereedschap? Een schaar. Om lintjes door te knippen.
Wilders wil daarmee de bijl aan de wortels van ons oer Hollandse koningshuis leggen. Een huis dat toch nog steeds de meeste Nederlanders verbroedert. We leven mee met Koninklijke hoogtijdagen. En we vieren maar wat graag Koninginnedag. Al is het alleen maar om de vrije dag.
Goed, soms zijn we ook verontwaardigd. Wanneer Prins Bernhard zijn uniform volpropt met Lockheed steekpenningen. Maar uiteindelijk moet hij dan als straf dat uniform uittrekken en is er weer rust door de gerechtigheid in de vorm van een onttakelde Bernard. En dan heb ik het nog niet eens over zijn buitenechtelijke relaties inclusief de vruchten in de vorm van buitenechtelijke kinderen. De natie heeft er uiteindelijk heerlijk van genoten....

Geen flesje bordeaux of knapperige banketstaaf in het kerstpakket voor het personeel van het Spaarne Ziekenhuis in Hoofddorp, wel een waardebon voor een kliniek voor plastische chirurgie.
De bon is goed voor een laserbehandeling aan de ogen, het bijwerken van de bikinilijn, tanden bleken of om wat rimpeltjes laten wegspuiten. (De Stentor, 14-12-2007)
Ik heb besloten om te verrimpelen. Ja, te verrimpelen. De fronzen, de lachrimpels, de denktrekken, alles mag bij mij zijn gang gaan. Mijn gezicht mag gelezen worden. Ze mogen zien dat ik zo af en toe pijn heb, maar ook dat ik tot nu toe veel gelachen heb.
Het leven laat nu eenmaal sporen na en dat maakt een gezicht aantrekkelijk. Het geeft een mens persoonlijkheid. Ik kan dan ook genieten van oude gezichten. Ze zijn het eigendom van mensen die levenservaring hebben, die iets te vertellen hebben....

De 43-jarige Harald van Reenen heeft als eerste particulier de Noordpool geclaimd. (De Stentor, 13-12-2007)
Eerst had je ons koloniale verleden met de uitbuitende VOC. Het handelspact dat ons de Gouden Eeuw bezorgde en de minder fortuinlijke zwarte, rode en gele mens de slavernij en armoede. Met die Gouden Eeuw was de basis gelegd voor het op een beschaafde manier uitbuiten van alweer die verre medeaardbewoner. Goedkope grondstoffen en arbeid zorgden en zorgen nog steeds voor weelde in ons landje. De rijke landen schudden de arme leeg en laten ze, zodra ze niet meer van nut zijn, berooid achter. Waar in de relationele sfeer schande van zou worden gesproken, wordt op wereldschaal onbeschaamd geaccepteerd.
En nu gaat dan ineens die Noordpool belangrijk worden. Een enorme sneeuwmassa dekt nog de onmetelijke voorraden olie, gas en kostbare metalen af. Het zou eerst nog tot 2040 duren voordat deze sneeuwmassa door de opwarming van de aarde ontdooit zou zijn. Maar nu blijkt plotseling dat de mens, geholpen door zijn warmtevoortbrengende weelde, al in 2013 aan de slag kan om de voorraden te exploiteren. Haast maken luidt dus het parool.
De polaire landen Rusland, de VS, Denemarken, Canada en Noorwegen claimden de Noordpool al. Maar nu is er ook een particulier bijgekomen. Een Nederlander. Meneer Van Reenen, bibliothecaris in Amerongen. Hij is nu 43 jaar. In 2040 zou hij 76 zijn geweest, net iets te oud om zijn plan uit de ijskast te halen. Maar de nieuwste berekening komen uit op een ontdooide Noordpool in 2013. Dat is andere koek. Dat zou wel eens rentenieren vóór de VUT kunnen inhouden. Deze man wil ons voor 15 euro een stukje, nu nog virtuele, Noordpool laten kopen. Als dan straks zijn claim wordt gehonoreerd, zal die 15 euro een kapitaal waard worden. Mooie investering toch? Natuurlijk, zo staat in de krant, heeft die arme Van Reenen wel al kosten gemaakt om zich te laten registreren. Het artikel besluit met de zin: “Hij hoopt aan de verkoop van “stukjes Noordpool” ook wat te verdienen."...

Knut is één jaar geworden. Een jaar geleden was hij nog een zielig hoopje ijsbeer. Zijn moeder had hem verstoten. Maar gelukkig is de status van een dier in onze samenleving inmiddels fiks opgewaardeerd. Vooral de status van beesten die in de belangstelling staan. Zielige beestjes zijn hot. Knut voer er wel bij. Als publieke lieveling werd het van nature al wollige beestje ook nog eens in de watten gelegd.
Zijn verzorger speelde zelfs slaapliedjes voor hem. Natuurlijk wel slaapliedjes die bij een ijsbeer passen. Niet van die truttige kinderwijsjes zoals “Boer er ligt een kip in het water”. Die had Knut er zonder problemen uitgevist.
Nee, Knut luisterde naar stevigere kost. Naar verluid was het lievelingslied van onze peuter “Devil in Disguise”. Misschien dat hij daarmee zelf al aan wilde geven, dat hij geen watje was. Alsof hij wilde zeggen: “Bekijk me over een jaar nog maar eens. Dan staat op deze plek een beer van een jongen. Eentje met streken.”
En nu is het dan zover. Knut is een jaar geworden. Ter gelegenheid van dit heugelijke feit heb ik een bekende vrouwelijke berenfluisteraar gevraagd of zij eens met Knut wilde gaan fluisteren. Het leverde een onthullend gesprek op....

Staatssecretaris Tineke Huizinga van Verkeer en Waterstaat wil dat scholen in het voortgezet onderwijs lessen over de klimaatverandering gaan geven.
Een goede zaak! Want die klimaatverandering gaat ons nog heel wat problemen opleveren. Op macroniveau, maar ook op microniveau. U en mij.
Want stelt u zich deze ingrijpende situatie eens voor: Je woont in de Randstad en moet van een eengezinswoning verhuizen naar een paalwoning. Dat is ingrijpend! In eerste instantie heb je de auto nog op een duin geparkeerd, omdat die waterbouwkundige erfgenamen van Leeghwater wel een oplossing zullen gaan vinden voor het probleem. Maar na een half jaartje blijkt het tegendeel. De duinen zijn samen met jouw Golfje in de woelige baren verdwenen.
Het verlies van je Golf blijkt de druppel te zijn die de emmer deed overlopen. Je besluit staat vast. Voor een habbekrats verkoop je je stukje zeebodem met opstal en verkast naar het vasteland. Naar Hoog Buurlo, de nieuwste groeikern van Nederland. In de hoop dat je daar je schaapjes op het droge gaat krijgen....

Het nieuwsitem van deze week: Een schilderij dat bij de vuilnis was gezet, heeft op een veiling in New York ruim een miljoen dollar opgebracht. Een vrouw uit de stad redde het werk vier jaar geleden uit een berg afval op straat.
Ik woon in Apeldoorn en ik moet zeggen dat deze gemeente goed op weg is op het gebied van afvalscheiding. De afvalberg wordt steeds kleiner. Eén keer per week fiets ik met allerhande zakken, zakjes en een kistje naar het inzamelpunt. Een zakje voor lege drankkartons, een zakje voor flessen, een kistje papier, een zak plastic, een zakje blik, een paar batterijen in mijn broekzak en ga zo maar door.
Soms zie ik, als ik met al mijn al dan niet rammelende, rinkelende en kinkelende bagage voorbij fiets, mensen naar mij kijken in de trant van: “Dat is nou eens een zwerver die er redelijk verzorgd bijloopt.” Het beste dat ik in zo’n situatie weet te doen, is een tandje bijschakelen. Bijschakelen om die associërende last zo snel mogelijk te dumpen bij het depot en om het moment van gêne zo kort mogelijk te laten duren. En als ik dan zo over de Apeldoornse straten raas, dan zie ik in een flits diezelfde mensen denken: “Hij is ook nog snel, die zwerver.”
Misschien denkt u “Waarom doe je het dan?” Nogal wiedes! Voor het milieu. Want in tijden van schaarse grondstoffen, kun je al je troep toch niet gewoon maar op een vuilnisbelt gooien. Dan krijg je onverantwoorde puinhopen, zoals vier jaar geleden in New York. ...

Een 70-jarige Duitser die zijn hele leven al in Zwitserland woont, moet een taalcursus Duits volgen. De autoriteiten eisen dat omdat de bejaarde Ulrich Kring uit Dielsdorf de Zwitserse nationaliteit aanvroeg.
In hetzelfde bericht las ik dat zo’n taalcursus voor Nederlanders ook geen kwaad kan, want het overgrote deel van de autochtone Nederlander kent het woord “beurtbalkje” niet. Omdat u waarschijnlijk deel uitmaakt van dit overgrote deel: het is het balkje dat de boodschappen van onze voorganger scheidt van de onze.
En weet u wat het grappige is: de asielzoeker die een inburgeringcursus heeft gedaan, die heeft het beurtbalkje gewoon in zijn woordenschat zitten. Want daar is het verplichte lesstof, dat balkje.
Nou als ik een buitenlander in Nederland zou zijn, dan zou ik die schat koesteren. Ik zou het woord te pas en te onpas gebruiken. Want het beurtbalkje geeft status. Het komt overal van pas. In de supermarkt, maar ook als kruiwagen in een sollicitatiebrief. De zin “In mijn vrije tijd spaar ik beurtbalkjes” zal in de toekomst zeer zeker vaker gaan voorkomen in deze tak van briefschrijverij. En laten we eerlijk wezen, een betere manier om je taalgevoel te etaleren is er niet....