biografie: Jan Emmens
Jan Ameling Emmens [Rotterdam 1924 - Utrecht 1971]
Hij studeerde vanaf 1949 kunstgeschiedenis in Utrecht; hij promoveerde in 1964.
Ad den Besten weigerde in 1950 zijn bundel 'Eigen tijd' voor de serie 'De Windroos'. Hij vond de bundel 'te cerebraal'. Samen met o.a. Theo Sontrop en William Kuik wordt hij wel tot de 'Utrechtse school' gerekend. Emmens was in Utrecht (als niet-graficus) lid van het grafisch gezelschap 'De luis'. Van 1958 tot 1961 was Emmens directeur van het Nederlands Kunsthistorisch Instituut in Florence. Vanaf 1967 was J.A. Emmens hoogleraar algemene kunstwetenschap en ikonologie aan de Rijksuniversiteit in Utrecht.
Hij schreef simpele, erudiete gedichten, waarin gevoel en verstand hand in hand gaan. In zijn soms geestige werk relativeerde hij veel vaststaande waarden. Terugkerende thema's zijn angst en agressie. Hij leed aan depressies en maakte zelf een einde aan zijn leven door zich op te hangen.
Zijn dichtwerk:
- Chacone (1945)
- Kunst- en vliegwerk (1957)
- Autobigrafisch woordenboek (1963)
- Rembrandt en de regels van de kunst (1964)
- Een hond van Pavlov (1969)
- Verzamelde gedichten (1974)
- Gedichten en aforismen (verzameld werk) (1980)