biografie: Lidy van Marissing

Lidy van Marissing is als journaliste verbonden aan de kunst-redaktie van ‘de Volkskrant’. In de interviews, die zij sinds eind 1967 voor dit dagblad schrijft, gaat het steeds om de verhouding van de maker tot zijn werk en de verhouding van dat werk tot de werkelijkheid. Auteurs, schilders, componisten en architecten geven hun visie op de eigen produktiviteit; als zodanig zijn deze gesprekken een bruikbare vorm van informatie naast bijvoorbeeld de kunstkritiek. De interviewster probeert ‘kunst’ zoveel mogelijk in de maatschappelijke context te plaatsen. Van steeds grotere betekenis voor een goed gesprek beschouwt zij daarom - naast vragen over de concrete werkwijze, de motieven van de kunstenaar en zijn artistieke ontwikkeling - de vraag naar de functie van zijn kunst in de samenleving. Hoewel een interview niet meer is dan een momentopname, worden op deze manier toch de lijnen zichtbaar waarlangs een kunstenaar zich beweegt naar nieuw werk toe. Lidy van Marissing is op 26 april 1942 in Bussum geboren. Sinds 1960 woont zij in Amsterdam. Zij ontving in 1965 een eervolle vermelding van de Reina Prinsens Geerligs-stichting voor een poëziebundel, die niet is uitgegeven. Zij publiceerde enkele teksten in het literaire tijdschrift ‘Raster’.

Wat haar proza betreft behoort Van Marissing tot de groep post-avantgardistische auteurs, zoals o.m. J.F. Vogelaar, Marc Insingel, Daniël Robberechts en Sybren Polet. Door middel van montagetechnieken wil zij aantonen hoezeer de individuele beleving ongemerkt door maatschappelijke factoren wordt bepaald. Haar anti-roman Ontbinding (1972) berust op dit principe en geeft in filmische scènes close-ups van dergelijke, het individu bepalende maatschappelijke krachten. Hetzelfde procédé past zij toe in De omgekeerde wereld (1975), een `leesboek voor middengroepen'.

Haar poëziebundel Hoe zij zoekt (1998) werd genomineerd voor de VSB-poëzieprijs.