biografie: Paul

Sturen op resultaten:
onzekerheid en angst houden scherp, ambitie is de motor....

Berichten van het Pruisisch front.
Fuik!
"to be, or not to be"
en de vrijheid in ons evolutionair proces....

Berichten van het Pruisisch front.
Stel dat er andere intelligente wezens zijn in dit heelal, dan zijn wij in de orde van grote een microbe onder een glasplaatje van de microscopie van deze wezens.
Waarschijnlijk zijn wij onvindbaar met hun microscopie of sterrenkijker zoals u wilt, zodat het aannemelijk maakt hoe klein wij zijn als mensheid en individu, wat mij feitelijk doet aannemen dat wij de microbes parasieten zijn van het heelal.
Als je kijkt naar het bevlekken van deze aardbol kun je je haast niet ontrekken aan het feit dat wij mensen langzaam aan groeien als een schimmel die verrot hout overwoekerd en verstikt....

Begin april, de hitte is de laatste weken meer en meer verschroeiend. Om 10 u in de morgen siddert de lucht boven de aarde en de wegen. Alle groen heeft zijn gezonde glans verloren. Elke aktie lokt een zinderende stofwolk uit. Die lange uitputtende, verschralende hittemaanden, met temperaturen die dagelijks lijken te klimmen en geen druppel regen tot 1 juni, traditioneel het begin van monsoon. Een cycloon die enkele duizenden kilometers verder raast, laat echter in zijn staart, Kerala meegenieten. Zegen en vloek. Met bakken valt het uit de plots loodzware hemel. In minder dan een uur staan de straten onder water en gutsende beken vormen zich langs alle wegen of herschept wegeltjes tot Ardeense stroompjes. De palmbladeren daken, of de door de termieten uitgeholde lemen muren van de huisjes en hutjes van de armen storten half in, ze hadden hun jaarlijkse hernieuwing een jaartje overgeslagen, er waren zoveel andere onkosten. “Is de monsoon
2 maanden eerder uitgebroken “ hoort men vaak, na enkele dagen bijna ononderbroken gordijnzware regens, in winkels en bij de barbiers.
... Waarom hij die boom tegenover ons huis had uitgekozen weet ik niet. Maandelijks passeren er tientallen Indische zwervers. Mannen en vrouwen. Meestal alleen. Je ziet ze overal langs Indische wegen. Vaak zijn het bedelaars, maar even vaak zwervende reizigers, psychiatrische patienten, licht mentaal gehandicapten, weduwenaars of weduwen(**), boete doeners, allemaal schrijnend arm en overlevend van giften meestal in voedsel, soms een hemd of broek of sari(***). Slapend langs de weg of onder het afdakje van een buurtwinkeltje. Ze slapen nooit meer dan een nacht op dezelfde plaats.
Op een morgen zag ik hem vanop ons terras ontwaken, hij had waarschijnlijk ‘s nachts hier zijn slaapplaats opgeslagen. Oud, grijs en broodmager. Hij droeg enkel een bermuda met over zijn schrale schouders een deken geslagen en onder zijn hoofd een dichtgeknoopte doek. Zo klein, zo tenger, met zijn verrimpeld herfstappeltjes gezicht en toch een monument onder die boom aan de straatkant. Hij zette zich op zijn hurken op een droog plaatsje tussen 2 plassen, krabde zijn lederen naakte rug en begon te sabbelen op een oude korst brood in zijn rechterhand. Een gedeukte beroette tinnen beker naast zijn voeten. Ik riep Imam om met me mee te gaan om grootvader thuis uit te nodigen. Hij weigerde vriendelijk maar kordaat, hij nam mijn briefje van 20 rupees aan (30 eurocent), draaide zich terug in zijn deken en legde zich neer om verder te rusten....