biografie: Ton Zuidema

De bodem van mijn truckendoos komt na 25 jaar Nederlands geven aardig in zicht, vooral wanneer ik het boekverslag aankondig. Als lifter op de vluchtstrook van de digitale snelweg word je als docent met je leesopdracht echt niet meegenomen. Een boek lézen, wie doet dat nog?
De dodelijke opdrachten met samenvatting en bedoelingen van de schrijver zijn allang vervangen door serieuze en inzichtelijke, dan wel motiverende werkvormen, maar toch: er moet een boek gelezen worden.
Drie boeken moeten mijn leerlingen lezen. 'Helemaal mijnheer?' verzucht een leerling soms.'Weet u wel hoe lang ik daarover doe?' 'Wat moet ik dan lezen en waar haal ik eigenlijk een boek?' Voorlezen helpt meestal, navertellen nog beter, maar wanneer ik een enkele keer tijd vind om stukken van een spannend boek al vertellend met de leerlingen na te spelen, dan lijkt lezen al een stuk leuker te worden. Want leuk moet het zijn. Hoe hoger het 'Eftelinggehalte' van het boek, hoe groter de kans op een positieve leeservaring.
Onvermijdelijk komt dan het moment waarop, na een lange worsteling, een leeservaring op papier moet komen. Je ouders snappen de opdracht meestal niet, je zus of broer moet maar net zin hebben en dan is daar opeens opa! Een echte opa wel te verstaan. Eentje die zich het leed van zijn kleinkind, zij is dan snel groot geworden, maar het blijft een brugwuppie, aantrekt. Een opa die nog weet wat lezen is, sterker nog een opa die jeugdboeken leest, waauw!...