biografie: Willem Jan Otten

Willem Jan Otten [Amsterdam 1951 - ]

Willem Jan groeide op in een milieu waar muziek een belangrijke rol speelde. In 1959 verhuisde het gezin Otten naar Laren. Zijn ouders scheidden toen Willem Jan acht jaar was. Na het eindexamen gymnasium in 1970 ging hij in Amsterdam Engels studeren. Als toneel- en literatuurrecensent werkte hij tussen 1975 en 1982 voor Vrij Nederland. Onder het pseudoniem Wilhelm Schön schreef hij in die periode met Elmer Schönberger operarecensies en voor het tijdschrift Key Notes bijdragen over muziektheater. Daarna werkte Otten als dramaturg voor de Toneelgroep Baal.

Hij is getrouwd met de schrijfster Vonne van der Meer.

Zijn literaire loopbaan begon hij als dichter met de bundel Een zwaluw vol zaagsel (1973). In 1978 werd zijn eerste toneelstuk Henry II in boekvorm gepubliceerd. Ottens bekendste toneelstuk is Een sneeuw dat in 1983 voor het eerst en in 1997 opnieuw werd gespeeld.

Als schrijver debuteerde hij in 1990 met de novelle Een man van horen zeggen. Zowel voor de hoofdpersonen in beide toneelstukken als in de novelle geldt dat zij onmachtig door geheugenverlies of verlies van spraakvermogen en de dood hun identiteit ingevuld zien door de herinneringen of het beeld van anderen.

In 1999 speelde Het Nationale Toneel Ottens bewerking van de Couperus-roman Van oude menschen, de dingen, die voorbijgaan.

Literaire prijzen:

1972: Reina Prinsen Geerligs-prijs
bekroond werk: Een zwaluw vol zaagsel

1981: Herman Gorter-prijs
bekroond werk: Ik zoek het hier

1992: Jan Campert-prijs
bekroond werk: Paviljoenen

1995: Busken Huet-prijs
bekroond werk: De letterpiloot

1999: Constantijn Huygens-prijs

bekroond werk: gehele oeuvre