biografie: oepsie

In de vorige eeuw, het jaar des heren 92, bind me vast en schiet me geblinddoekt neer mocht ik er een jaar naast zitten, won ik op de kermis een kartonnen dartbord, met even waardevolle plastic pijltjes.
Lief was ik toen al niet, dus dat bord was al snel een serpentine die ergens in mijn woonbuurt meerdere bomen versierde.
Echter niet alvorens mijn interesse te hebben gewekt voor het gooien der nobele pijltjes.
De serpentine werd vervangen voor een officieel wedstrijdbord, en de pijltjes niet lang daarna voor gloedglinsterende, hoog aangeprezen, sportversnelde luchtklievers, gemaakt van een goedje waar ze volgens mij momenteel zo naarstig naar op zoek willen op Irakees grondgebied (in die tijd was dat net als asbest nog gewoon overal verkrijgbaar)....

Ik had vroeger als ik bezig was met intypwerk regelmatig problemen om tot eindverademing te komen over de vooraanstaand genoemde schrijfbewerkingen.
Dit heeft als grondslagverleden een ververvroegd uiteengebroken leerconcentratieverlies dat helaas onopgemerkt is gebleven door de lerarenachterband van het scholencomplexiteit waar ik eerdagelijks mijn lessenschema volgde.
Niet alleen kreeg ik al d – theeangstzweet zodra ik ook maar een zinsopbouweinde in naderbijzijn had vermout, maar vooral als ik invoegwoordspelingen boven trefwaardigheid wilde laten uiteenstijgen, begon de warmteovervloed vreesopjagende vormen aan te nemen.
Het was dan ook een geweldig noemen`s waardichtheid toen ik het uitgebreide tekstverwerkingsprogramma, ‘Word’, als ontdekkingsbewijs kon toevoegen aan mijn wetenschapsfeiten....

Niet begrijpend stond ik naast mijn stoel en keek neer op mezelf. De ondraaglijke pijn was abrupt gestopt, en het zeurende verlangen naar het einde gerustgesteld. Hier had ik al jaren naar verlangd.
Verlost zijn van de reuma. Nooit meer het krassende bijten van onzichtbare tanden in de scharnieren van mijn lichaam.
Niets in me had gevoelens van verlies bij het zien van mijn levenloze lichaam, half hangend over de leuning, alsof het had geprobeerd om me op het laatste moment nog te vangen.
Een grimas van afschuw leek samen met de uitpuilende ogen bevroren in het besef, dat het lijntje werkelijk gebroken was....

De deur.
Lopend was ik naar de kroeg gegaan, mezelf voorgenomen hebbende dat ik een stevig stuk in mijn armen dan wel in mijn kraag zou hebben bij mijn thuiskomst. Het laatste was als zo vaak weer eens het geval, en er was niks aan de hand geweest, als ik dat stuk met me mee had genomen naar bed, om haar eens stevig uit te slapen.

Ik was echter nog jong, energiek en zag bij thuiskomst mijn scooter in de schuur staan, die me lokte tot een nachtelijk ritje over donkere binnenwegen. Het was een felgeel monster opgevoerd tot ver achter de maximale snelheid (met gas over). ...