Alle inzendingen van jan

Begin september. Het kindergekrijs en -gejoel op het pleintje in mijn buurt rond halftien in de morgen mis ik reeds sinds de eerste schooldag. De autobus slokt de kinderen nu al om halfacht op. De oude diesel sputtert amechtig de straat uit. De enkele moeders blijven onder elkaar nog wat keuvelen. Die met de chador haasten zich naar hun man terug, wellicht…

Zeven maart 2007. Een doordeweekse dag. De regen stopt even met neer te plenzen. Het scherpe zonlicht zoekt zich twijfelend een baan door de grillige wolkenvormen. Aan het busstation zitten en staan veel wachtenden onder de beschuttende luifel. Onder hen valt de fel gekleurde tuniek van een jong meisje op. Haren als ragbol over kop en schouders. Kettingen…

Onze maatschappij is jachtig. De mensen gestresseerd. Hoe langer hoe meer. Gelukkig is de vakantie er om te ontspannen, de “zorgen” te vergeten (die verdwijnen niet, men vindt ze terug als men thuis komt), andere “lucht” te gaan opsnuiven of wat aan “cultuur” te doen. Genieten van een weldoende relaxatie aan het strand of aan de boord van een zwembad…

Het zal je overkomen op een winderige dag vroeg of laat, dat je hoed, je pet of je toupetje door de wind van je hoofd wordt weggerukt. Bij mij is het alleszins gebeurd toen ik – en dat is vele, vele jaren geleden al –, samen met mij twee kleine kinderen langs de kade van een laagliggende rivier aan het wandelen was. Mijn regenhoedje, weggerukt van mijn…

Ze zaten gezellig samen te praten op een bank met kuipzit in het station te K. wachtend op hun trein. Zij wou naar Gent, hij naar zee, kon ik ongewild oppikken toen ik naast hen plaatsnam. Niet eens meer van de jongsten waren ze, maar niettemin “goed bewaard”. Hun gesprek sprong van de hak op de tak, van hun kinderen en kleinkinderen en hobby’s.…

Genoeg! Genoeg de vrouwen in een “slecht” daglicht gesteld. Mijn mening eromtrent heb ik sinds een paar dagen volledig moeten herzien nadat ik een stille getuige was van wat hierna volgt. Het zwakke geslacht? De trunten? De wekelingen? De zeurkousen e.a. afkeurende aanmerkingen? Mon œil! Basta! (‘k Moet evenwel toegeven dat “het geval” in kwestie…

Ze zaten met zijn drieën op de groene bank in het gemeentepark. Het goede weer was van de partij en de hete zon deed deugd aan de oude knoken van de 70-plussers. Hun versleten ogen gaven ze de kost. Kleurrijke tafereeltjes waaronder die van de jonge moeders die van het hoge klimwerk van hun spruiten zichtbaar genoten hoewel ze voor hen, de ouderen,…

Al de schoolbanken van de studiezaal van het Vrij Instituut Stella Maris waren op de “Dag der Poëzie” bezet. De scholieren en hun ouders - met moeite - hadden erin plaats genomen. De responsabele lerares riep met regelmaat een leerling of een ouder op om hun gekozen stukje voor te lezen. Ja, ook de ouders werden uitgenodigd om aan poëzie- of prozaverkrachting…

'Je kijkt iemand aan en je valt: liefde' Eigenlijk was hij niet eens knap. Met zijn grote oren die wonderlijk ver van zijn hoofd stonden leek hij steeds maar te vragen waarom? Maar ik hield van hem en probeerde dat ondeelbare ogenblik voort te zetten in de tijd. En tot mijn grote verwondering lukte dat. Zijn spitse intelligentie was het enige waaraan…

Terwijl hij haar diep in de heldere blauwe ogen keek, sloeg hij zijn rechterarm om haar smalle lenden. Zij keek hem amper aan, schuchter, de mooie ogen ietwat afgewend, zedig, maar haar slanke lichaam bewoog zich als een boa om hem heen. Beiden sidderden van genoegen, van pure opwinding… “Gust!” riep een schelle stem hem aan. De gepassioneerde lezer…

Buiten is het mistig in de vroege voormiddag. Het grijze monotone van het trottoir en het straatbeton slaan nat en glibberig uit. De radio speelt zachtjes “Dis-moi pourquoi”. Een stationwagon met lege aanhangwagen stopt voor het huis. Een oud mannetje sloft zich naar de voordeur en belt aan. “Of ik niet weet waar de B…straat zich bevindt?” In…

Om de drie maanden treffen ze elkaar bij kapper René. Niet dat Jan, Pier en Klaas afspreken, maar door de jaren heen is het bijna een ongeschreven wet geworden dat de dunne haardos van de bejaarden op tijd en stond wel een knipbeurt verdient. En zo is het al die tijd gebleven. Telkens worden de “weet-het-je-al-berichten” uitgewisseld sinds hun laatste…

De voorlaatste dag van 2005 kreeg het gehele land een serieuze sneeuwlaag over zich heen. Gelukkig trad de dooi ’s nachts al in, maar inmiddels was de weerellende al geleden: auto’s in de gracht, tegen de boom of paal of tegen elkaar. Ook de treinreizigers geraakten niet op tijd thuis of ter bestemming omwille van de ijzel die op de elektrische geleidingen…

Eens was de ruimte leeg. Dat dachten wij althans, maar er was wel degelijk iets. Dit waren heel veel verspreid hangende energiedeeltjes die zich steeds meer verdichtten en een soort cluster werd. Na miljarden en miljarden jaren ontstond het moment waarop die deeltjes elkaar gingen waar- nemen. Dit was de eerste fase van de denkende God. Dit leidde…

Ik heb een gave…… Ik heb de gave om de dingen nét even anders te zeggen dan ik bedoel. Het vervelende is: ik heb dat zelf niet zo goed in de gaten; ik merk het vooral aan de reacties van anderen. In mijn ogen volkomen onschuldige opmerkingen leiden soms tot enorme huilbuien bij mijn gesprekspartners (“ja maar zó bedoelde ik het niet…”). En als ik een…

Eén van mijn broers verraste me onlangs met een opmerking over de macht die op de grijze massa van mensen wordt uitgeoefend. Nee, het ging niet over kiesvee maar over de grijze massa die ieder mens heeft en kan gebruiken: zijn hersens. Spanje is een jonge democratie. Na zo'n veertig jaar nationaal-katholicisme verschijnen nu opnieuw mannen met witte…

Het is nagenoeg zaterdagmiddag. Het regent nog niet maar het ziet ernaar uit dat het niet lang meer op zich zal laten wachten. De koude wind raast over het weidse wijkplein. Enkele vrouwen haasten zich nog vlug bij de slager binnen om vervolgens de warme bakker te bezoeken want morgen zondag zijn de zaken gesloten. Ook de apotheker sluit over enkele…

Het regende pijpenstelen aan het spoorwegstation van Aalst ergens in februari 2005. Zijn oud regenjasje beschermde hem amper tegen de felle vlagen. Mistroostig keek hij door zijn bedruppelde brilglazen naar het uurrooster van “De Lijn”. Te laat voor de laatste busaansluiting en veel te vroeg voor de volgende naar het stedelijke ziekenhuis deed hem inzien…

De traditionele veertiendaagse ontmoeting van de gepensioneerden van het bedrijf sinds mensengeheugenis kende onlangs maar een magere opkomst. Er zijn nu al niet teveel oprustgestelden meer die komen opdagen wegens geen interesse, door hun afsterven (sic!) en ook door ziekte. Vandaag was het ook “patat van dat”. Eén wegens operatie van de echtgenote…

In het kleine zeer warme vergaderzaaltje had de schouwburgintendant zijn peloton medewerkers verzameld voor een laatste briefing. De controle van de kledij van de zaal- en de vestiairewachters was niet van de poes en de make-up mocht hier en daar wat worden aangepast vond men: het teveel eraf en dààr waar er te weinig aankleefde "sofort retoucheren…

De zeventig- en andere hogere plussers van vandaag herinneren zich nog hun kindertijd al te goed, o.m. de oorlogsjaren van WO II. Gebrek aan alles was de toonzetter. Ze weten nog maar al te best hoe er in de rij werd gestaan voor het afhalen van de rantsoeneringszegels, voor de zeldzame aangekondigde haringlevering, de bedeling van schlamm (kolen-slik…

Na het vervluchtigen van zijn dictee-illusies haastte de flamboyante politicus zich naar de IJ-zijde van het hoofdstedelijk stationsemplacement, om zich te laven aan de geneugten van enkele heroïneprostituees; ei zo na moest hij van een vrijpostige journaliste vernemen dat de dames van plezier naar een macabere locatie aan de Theemsweg waren verplaatst…

De heisa rond de uitspraak van een lid van ons Beligisch koningshuis betreffende het voortbestaan van ons land heeft heel wat commotie teweeggebracht. Er werd bij onze Noorderburen iemand neergesabeld om zijn “uitgesproken” mening. In Groot-Brittannië willen drieëntwintig parlementariërs hun prime-minister doen opstappen. (Sinds 1848 was dit niet meer…

Eén september 2004. Een zomerse dag dan nog. Enkele verspreide witte wolken en droog. De weerman glundert op TV. Ik geniet van zijn woorden en maak hem niettemin meteen monddood. De tuin ligt er zalig bij. Bloemen en planten geven zich bloot aan het zonnelicht. Een koolwitje dartelt her en der. Durft zich niet neer te zetten en fladdert en fladdert…

Ze keek hem nog even in de blauwgrijze ogen aan en ontspande de riem meteen aan zijn rechterbovenarm. "'t Zal even pijn doen," zei de verpleegster zachtjes en prikte hem de dikke infuusnaald in de ader. "Mooie aders hebt u, Meneer, vind ik persoonlijk toch. Niet iedereen heeft er zulke, Meneer." De "meneer" wist nu niet direct wat hij denken…

Hij vond van zichzelf dat hij niet opdringerig was. Die dinsdagmorgen op de trein van Kortrijk naar Antwerpen had hij weer prijs. Ze zat tegenover hem aan het venster. Een bevallige dame, dat wel zag hij, maar ietwat te ouderwets opgedoft. Protserige volants verborgen haar magere met pezen doorploegde hals. Ooit was ze een knap ding wellicht, meende…

Het liep tegen 7 uur aan. De wekker had hem zojuist uit een of andere droom gewekt. Een nare droom was het wel niet dacht hij nog bij zichzelf anders ware hij wel vanzelf wakker geworden. Hij draaide zich nog eens om al wilde hij nogmaals dàt zalig gevoel herbeleven. Tevergeefs! Hij boog en strekte zich de beenspieren, rekte zich de armen en wipte…

Een schril scheidsrechtersfluitje zette de trein in beweging. Eigenaardig toch! In een compartiment, vlak bij de deur, links, zat een keurig, net geklede heer – met vilten hoed en stropdas – vrome kushandjes te werpen naar een vrouwelijke leeftijdsgenote op het perron. Een 75-plusser! Een zeer goed bewaarde dan en knap op de koop toe. Aan de andere…

Terwijl zondag 29 februari jl. de profwielrenners hun eerste wedstrijd reden op Belgische bodem, zaten twee gepensioneerde koppels (met niettemin een plaid over de knoken) te genieten van de deugddoende zonnestralen aan de “Paravent” van Blankenberge. Ze waren er niet alleen. Jonge moeders met hun kroost en een paar verliefde stellen genoten intens…

Vrijdagavond rond 17.00 u. Filip, een niet meer zo jonge bejaarde, met de fiets, houdt halt aan een stopverkeersteken. Het verkeer is druk, zeer druk op dit moment aan het kruispunt "'t Roodkapje". Wanneer hij voorzichtig opnieuw aanzet, schuift een jonge dame hem per bromfiets links voorbij. Ze schudt zich de roodwitte motorhelm en kijkt hem, rechts…