Andreas Burnier [Den Haag 1931- Amsterdam 2002] is het pseudoniem van Catharina Irma Dessaur.
Dessaur was van joodse afkomst en moest tijdens de oorlog onderduiken. Na de oorlog bezocht zij het lyceum in Den Haag en studeerde medicijnen en later filosofie in Amsterdam. Ze maakte haar studie niet af.
In de jaren vijftig was Dessaur getrouwd met de uitgever J.H. Zeylmans van Emmichoven. Na de scheiding ging ze weer studeren. Ze werkte bij het Ministerie van CRM en het Criminologisch Instituut in Leiden. Van 1973 tot 1988 was zij hoogleraar criminologie aan de universiteit in Nijmegen.
Burnier debuteerde in 1965 met de roman Een tevreden lach, die bekroond werd met de Van der Hoogtprijs. Lesbische geaardheid is een van de thema's in deze roman. Dat thema is ook aanwezig in de roman Het Jongensuur, misschien het bekendste boek van haar onder middelbare scholieren. Opvallend is dat dit boek een omgekeerde chronologie heeft.
In dit belangrijke boek Het jongensuur kun je het thema van de discriminatie in verschillende lagen waarnemen: er is het anti-semitisme waarmee de hoofdpersoon wordt geconfronteerd, er is de achterstelling van het meisje tegenover de jongen en er tenslotte – verhuld - sprake van aandacht voor de discriminatie van de lesbische liefdesbeleving.
In 1983 werd Burnier onderscheiden met de Annie Romeinprijs en in 1987 werd de Busken Huetprijs aan haar toegekend.
2.087