biografie: Jan Beerling

Naast mij klonk een doffe klap en een diepe grom. Ik keek en zag schele Henkie met zijn hele tronie onder het bloed. Hij duizelde op zijn benen en spuugde een losse tand uit. Eén van zijn krukken lag op de grond. Lepe Eddie had hem vol in zijn gezicht geraakt. Eddie wierp mij een dreigende blik toe en loerde spiedend de fysio oefenzaal rond. Niemand had zijn snelle actie opgemerkt. ‘Hé peut’, riep hij grijnzend naar een fysiotherapeut, ‘raap Henkie effe op. Hij sloeg zomaar met zijn smoel tegen de vloer’.
Het liep niet lekker tussen Henkie en Eddie. Henkie had het gewaagd in het eetzaalgebied van Eddie te gaan zitten. De jongens van Eddie deden niks onder de ogen van de restaurantmedewerkers. Maar de kiem voor bendeoorlog was gelegd. Henkie had intussen ook wat knapen om zich heen verzameld en enkele tafels veroverd. Iedereen voelde de dreiging en bleef uit de buurt. In het hele revalidatiecentrum was de sfeer veranderd. ’s Avonds kon je maar beter niet in de lange verlaten gangen komen. Dat was gang-land waar de mannen van Eddie en Henkie vanuit hun rolstoelen om de heerschappij vochten. De revalidatieartsen hadden geen idee van wat er zich buiten hun spreekkamers afspeelde. Ik bleef er buiten. Tot ze toffe Theo vonden. Te laat geremd voor een blinde muur, zeiden ze, maar iedereen wist beter. Lepe Eddie had hem met zijn rolstoel geplet in de achterste gang.
Die avond haalde ik de Walther P38 uit mijn nachtkastje. Met het oude, vertrouwde wapen diep in mijn rolstoelkussen weggedrukt dook ik in een donkere hoek van de achterste gang. Toen Eddie passeerde floot ik. Hij stopte en draaide zijn rolstoel verbaasd om. Ik richtte, kromde mijn wijsvinger en haalde de aangepaste trekker drie keer over. Eddies bloed spatte tegen de muur. Hij had toffe Theo met rust moeten laten....

Ze loopt door de ziekenhuisgang met haar blik een beetje de richting uit van de wachthoek waar ik ook zit. Dan kijkt ze me recht aan, ziet mijn blik en lacht even naar me. Ik lach terug. Daarop gaat haar blik weer vooruit en loopt ze met een glimlach door.
Ik ken haar niet. Voor controle moest ik in het ziekenhuis zijn. Het duurde nog een tijdje voordat ik aan de beurt was en ik zat leeg om me heen te kijken. Met mensen kijken vermaakte ik me altijd al prima. Eigenlijk de reden om op een terras te gaan zitten. Allerlei types zie ik. Vooral oudere stellen zijn prachtig om te zien met hun door vele jaren ingesleten gewoonten en gedrag. Meestal zijn ze een soort twee-eenheid geworden.
Dan valt mijn oog op de aantrekkelijke vrouw die in de gang voorbij loopt. Vrij onbevangen kijk ik met genoegen naar haar en wanneer onze blikken elkaar kruisen reageert ze leuk. Flirten heet dat. Iets wat wij Nederlanders blijkbaar te weinig doen want vooral vrouwen uit zuidelijker landen klagen daar over.
En eigenlijk is flirten best leuk. Je laat die ander alleen even weten van: ‘hey je bent leuk, of je ziet er leuk uit’. Wie is nu niet blij met zo’n boodschap. Maar, kun je flirten in een rolstoel? In zo’n karretje krijg je ontzettend veel bekijks en veel verschillende soorten blikken ook. In het winkelcentrum schrikken sommige mensen opzij als ik aan kom rollen. Anderen kijken bij voorbaat al hulpvaardig. ...

Uit de serie 'Gered en andere columns over het leven met een dwarslaesie'.
6 - Dwarsklaas
Onrustig werd ik wakker want ik droomde net dat Sinterklaas van het dak viel. Zijn schimmel kwam, zoals paarden dat doen, op zijn benen terecht. Met de goedheiligman ging het helaas anders. Hij liep een dwarslaesie op. Toen het gebeurde zat Sint stevig in het zadel en raadpleegde zijn grote boek. Zoals altijd wilde hij er zeker van zijn dat hij de juiste kadootjes in de juiste schoorsteen deed. Hij liet net een prachtige surprise in het rookkanaal zakken toen zijn trouwe viervoeter met één van zijn hoeven weggleed. Met krassende ijzers schoof de schimmel richting dakgoot. Sint kon nog net de rand van de schoorsteen vast pakken. ‘Een ongeluk zit in een klein hoekje,’ dacht hij nog en zag met betraande ogen zijn ros over de dakrand verdwijnen. Dit was hem in zijn hele Sinterklaasbestaan nog nooit overkomen. Hij mompelde zelfs een woord dat we niet van Sinterklaas verwacht hadden.
Helaas hield de goede Sint het niet lang vol. ‘Zijn oude vingers gleden weg en met wapperende mantel suisde de goedheiligman naar beneden. ‘Vol verwachting klopt mijn hart,’ zuchtte hij voordat hij met een doffe klap het plaveisel raakte. De Sint werd afgevoerd naar het ziekenhuis. ...

2 - Rode pil
Het is mooi weer en ik loop op straat. Ik ken de straat niet en ik vraag me af waar ik precies ben. Dit stuk van Hengelo is mij onbekend. Het is rustig in de straat en er is bijna niemand te zien. Langzamerhand word ik mij bewust van een man in een rolstoel achter mij. Hij blijft gelijk met mij op gaan maar ik ken hem niet. Ik versnel mijn pas. De man in de rolstoel blijft op dezelfde afstand.
Ik begin te rennen maar de rolstoeler blijft mij moeiteloos bijhouden. Samen vliegen we over straat. Dan een kruising. Mijn redding. Dwars door het rode voetgangerslicht heen snel ik naar de overkant. Tot mijn verbazing blijft de onbekende rolstoeler onafscheidelijk aan mijn zijde kleven. Plotseling een grote schok. Met open ogen lig ik in een ziekenhuisbed. Klaarwakker en ik heb het blijkbaar gedroomd. Ik wilde mij omdraaien maar mijn benen draaiden niet mee. Dwarslaesie, schemert er door mijn nu wakkere geest. In mijn slaap even vergeten. Het zit blijkbaar nog niet in mijn onderbewuste.
Met één klap ben ik weer in de werkelijkheid. Het lijkt wel op het ontwaken van Neo in de film de Matrix na het slikken van de blauwe pil. Met een rode was hij in de Matrix gebleven. Nu komt hij ineens uit zijn gefingeerde wereld in de harde werkelijkheid terecht. Regelmatig gaat hij terug de Matrix in. Soms alleen, soms met zijn companen en soms met de bevallige Trinity. Heb je in de Matrix iets nodig of moet je iets kunnen, dan wordt er even een programaatje gestuurd. Geen probleem. Ik wil ook de Matrix in. Ik wil een rode pil. Ik wil duizend rode pillen!...

1 - Gered
Rond twee uur word ik wakker. Ik moet plassen, net als iedere nacht. Duidelijke zaak. Bril op, onderbroek aan, bed uit en de trap af naar de wc beneden. Eerst de overloop. Die is donker. Donker laten want ik wil niet te wakker worden. Straks lekker verder slapen. Naar de trap. Eerst de bovenste tree, dan de volgende en dan weer de volgende tot ik de deur naar de woonkamer voel. Niks aan. Ik zet mijn voet op de bovenste tree. Plotselinge paniek. Er is geen bovenste tree! Mijn voet maait door pure lucht en mijn linkerhand graait tevergeefs naar de leuning.
Plotseling lig ik onder aan de trap. Hoe lig ik in vredesnaam en waar zijn mijn benen? Ik zit helemaal klem. Rug tegen de muur, kin op de borst gedrukt, mijn linkerarm vastgeklemd tussen mijn lichaam en de kamerdeur. Alleen mijn rechterarm is vrij. Ik zoek mijn benen. Ze liggen boven mij, gestrekt langs de trapspijl. Maar ik kom niet los. Wat ik ook doe. Dan voel ik het leven uit mijn benen verdwijnen. Ze lopen als het ware leeg. Dit is niet goed!
Hulp moet ik hebben. Ik begin te roepen. Door mijn houding klinkt mijn stem gedempt. Horen mijn buren dit wel? Met mijn rechterarm mep ik tegen de tussenmuur naar mijn buren. Tijd verstrijkt maar geen reactie. Hoe lang lig ik hier nu al? Ik begin bang te worden. In de ochtend moeten ze me toch horen?...