biografie: Maaike

De feestdagen komen er weer aan en dus ging ik naar de kapper, zoals elke vrouw schijnt te moeten doen voor de feestdagen. En natuurlijk kwam daar de vraag: “wat doe je met kerst?” Het lijkt wel alsof kappers maar één lesuur communicatieve vaardigheden krijgen in hun opleiding. Daarin leren ze dan de drie vragen die ze op de gepaste tijdstippen kunnen stellen. In de lente/zomer*, “zo gaat u nog met vakantie?”. In de nazomer/herst*, “Leuke vakantie gehad?” En in de winter, “wat doet u/heeft u gedaan* met Sinterklaas/kerst/oud & nieuw*?”
Maar dat was een zijspoortje. Deze tijd voor de feestdagen verloopt altijd met ups en downs voor mij. Meestal zie ik er behoorlijk tegen op maar soms wordt ik toch mee gesleurd door de sinterklaasstemming/kerstsfeer/oudejaarssentiment/
nieuwjaarskater*. En dat zal iedereen overkomen want of je nu wilt of niet, de feestdagen zijn overal.
Waarom zie ik er tegen op? Het zijn van die dagen dat je verplicht gelukkig moet zijn. Je mag niet eenzaam of ongelukkig zijn. Tenzij er iets heel ergs aan de hand is. Dat wordt dan ook gelijk tien keer zo erg tijdens de feestdagen. Maar gewoon een rotdag hebben of je ongelukkig voelen, dat kan niet. “Het is kerst”, zeggen ze dan. Bovendien moet je na elke feestdag uitgebreid verslag doen, bij de kapper bijvoorbeeld. Wat je van de goede Sint hebt gekregen, wat je allemaal naar binnen hebt gestouwd met kerst en naar binnen hebt gegoten met oud & nieuw. Hoogstwaarschijnlijk zijn die laatste twee antwoorden inwisselbaar. Dat moet natuurlijk een opgewekt enthousiast verslag zijn alsof het de mooiste dagen van je leven waren. ...

Misschien ben ik het wel, maar ik verbaas me tegenwoordig steeds vaker over mensen die last van “iets” hebben. En dan niet “iets” lichamelijks, maar over het algemeen ergeren ze zich vaak aan “iets”. Ik begin me wel eens af te vragen of ik wel helemaal normaal ben, omdat ik me niet zo vaak aan “iets” stoor (en je hoeft niet de vraag te beanwoorden of ik wel helemaal normaal ben, want dat antwoord weet ik zelf ook wel ;)).
Na al eeuwige vergaderingen gehad te hebben over thee, koffie, kopjes en lepeltjes door een gebrek aan, verdwijnen van of stelen van...was nu de bbq aan de beurt. Het is echt ongelooflijk, ik snap niet dat iemand uberhaupt nog zin heeft om een bbq te organiseren, want het is vrijwel onmogelijk.
Hoeveel kost de bbq, hoeveel krijgt iedereen te eten/drinken, wat krijgen we te eten/drinken, maar de hoofddiscussie is altijd.....wie mogen er komen. Sommige mensen vinden dat er niet teveel “aanhang” mee mag, andere mensen willen geen kinderen op de bbq en sommige mensen willen alleen komen als ze hun partner ook mee mogen nemen.
Maar vandaag was toch wel de klapper. Want er was weer een collega die last had van “iets”. Ik was samen met een collega bezig om een verslag door te spreken. Komt de andere collega binnen en gaat pal naast ons zitten. Dat vond ik al een beetje raar, want verder was er plek genoeg. Maarja het is ZIJN vaste plekje. En toen vroeg mijn collega of alles goed was. Waarop hij antwoordde: ”Nouja... mensen hebben hier het recht op een lunchpauze zonder andere mensen te horen die over werk praten”. En ik moest lachen, omdat ik dacht dat ie een grapje maakte (zoiets kun je toch niet serieus menen). En bovendien is hij normaal wel in voor een grapje. Maar nee hij was dus bloedserieus en ook behoorlijk chagrijnig. Ik weet niet wat nu het verschil is tussen mensen horen praten (op de achtergrond) over privéleven of werk. We zijn uiteindelijk maar ergens anders gaan zitten. ...